สวัสดีค่ะ ทุกคน

กระทู้นี้ยาวหน่อยนะคะ เพราะระบายล้วนๆ อย่าด่าเลยนะ ถ้าไม่ชอบกดผ่านไปเลยค่ะ เราไม่รู้จะระบายที่ไหน มันถึงจุดสุดๆในชีวิตแล้วจนเกินจะรับไหว

เราคือมนุษย์ผู้หญิงธรรมดาคนนึง ที่เชื่อมาเสมอว่า ความรักสามารถเปลี่ยนคนได้ เพราะรักคือการให้อภัย รักคือความเมตตา
แต่มาในวันนี้สิ่งที่เราเชื่อ มันก็พังทลายลง แล้วเราก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อดีกับชีวิต เราหมดกำลังใจ เราท้อ เราเสียใจ หัวใจเราสลายจนไม่เหลืออะไร
ขอสาบานว่าเรื่องนี้คือเรื่องจริง

เรื่องราวมีอยู่ว่า เมื่อ 9 ปีก่อน เรามีแฟน เราคบกับคนนี้ตอนสมัยเราเรียนมหาลัย 3ปีแรก เราคบกันแบบแฟน ต่อมา 6 ปีให้หลัง ความรักเปลี่ยน มันเปลี่ยนรูปแบบของมันโดยที่ไม่ได้ฝืน มันเกิดขึ้นเองซะอย่างนั้น เป็นเป็นความรักที่เราสองคนรู้ว่า ไม่ได้รักแบบแฟน แต่เป็นความรักแบบญาติ แบบคนในครอบครัว เป็นความผูกพันธ์ฉันท์เพื่อน เสมือนญาติสนิท และก็อยู่กันมาแบบนั้นโดยไม่มีปฏิสัมพันธ์แบบแฟน มา 6 ปี เราอยู่ด้วยกัน เป็นเพื่อนที่ดี คอยช่วยเหลือกันเสมอมา
เราสองคนพอใจที่จะเป็นแบบนี้ เน้นเลยว่า ไม่มีอะไรกันมา 6 ปีแล้ว แต่เราเองก็ไม่คิดจะมีแฟน เพราะเราไม่ค่อยได้มีโอกาสเจอใคร แล้วเราเป็นคนชอบคนยาก แต่เราก็เชื่อลึกๆนะ สักวันเราคงเจอใครสักคน แต่งงาน มีลูกเหมือน ผู้หญิงทั่วไปนั้นละ ชีวิตนั้นก็ดำเนินมาด้วยดีตลอด สงบสุข

เราทำงานหาเงินด้วยตนเอง เราทำพริตตี้ เอ็มซี พิธีกร ทำสิ่งสุจริตไม่ผิดจรรยาบรรณ จนมาวันนึงเราเจอคนพิเศษคนนึงที่อีเว้นท์ มันคือรักแรกพบ มันคืออะไรที่ไม่เคยรุ้สึกมาก่อน เรารู้เลยว่าเขาคนนั้นใช่แน่ๆ แล้วในที่สุดเราก็แลกเบอร์ติดต่อกัน คุยกัน รุ้จักกัน จนในที่สุดก็ตกลงเป็นแฟนกัน

ทุกอย่างดำเนินมาด้วยดีตลอด เขาคนนี้ คือคนที่เราคิดว่าจะแต่งงานด้วย คิดว่ารักคนนี้มากที่สุดเท่าที่เคยรักใครมาแล้ว เขาดีกับเราทุกอย่าง แล้วเขาเองก็รักเรามากเช่นกัน
แต่มีสิ่งหนึ่ง... ที่เราสงสัยและแปลกใจ ทำไมกับเขาคนนี้ทุกอย่างเร็วไปหมด รู้จักเราไม่ถึงอาทิตย์ สักชื่อเราตรงข้อมือเขา จนเราตกใจ และยังไม่ถึงเดือน ซื้อแหวน มาให้เรา เหมือนจะเป็นการหมั้นเราไปในตัว เราก็ไม่ได้อะไร เราว่าคนเรารักกันอาจจะไม่ต้องการเวลาก็ได้ เราดีใจมาก

แต่สิ่งๆนึงที่เราค้างคาอยู่ในใจ ที่เราอึดอัด เราไม่ได้บอกเขาว่า เรามีเพื่อน มีญาติที่เรารักและเคารพมากคือแฟนเก่าเรา.. ที่เรายังคงอยู่กับเขา

ระหว่างที่เราคบแฟนคนใหม่ของเรา เราสองคนรักกันมาก เข้ากันได้ดีทุกอย่าง ชอบอะไรเหมือนกัน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่เราไม่เคยมีมาก่อนในชีวิต
จนเราคิดว่านี่ล่ะ เขาคือคนที่ใช่ แต่ระหว่างที่เรามีแฟนคนนี้ เราก็โกหกเขา ไปหาคนที่เรารักกันเหมือนญาติ เหมือนเพื่อนสนิท ที่เราเกริ่นไว้ข้างต้น (ไม่ งง ช่ายป่ะ ) เราไม่ได้บอกแฟนเรา ว่า เราไปหาคนนี้นะ เราไปหาบ่อยโดยโกหกเขาและ เราไม่เคยแนะนำให้รู้จัก เพราะเราคิดว่า เราอยากจะใช้เวลาสักระยะ แล้วสิ่งที่เรามีอยู่นั้น มันเป็นอะไรที่ยากจะเข้าใจ เราไม่อยากเสียแฟนคนนี้ไปเพราะเรารักมาก เราเลยเลือกที่จะปิดบัง โกหกเขา แล้วตั้งใจจะบอกจะค่อยๆเล่าให้เขาฟังทีหลัง ว่า เรามีคนนี้นะ แต่ไม่ใช่แฟน เขาคือคนที่เรารักเหมือนญาติเหมือนครอบครัว เราไม่มีอะไรกัน

แต่เราก็รอที่จะบอกเขาช้าเกินไป... แฟนคนนี้ที่เรารักมาก เขามารู้เองทีหลัง เพราะบุกไปถึงห้องของคนที่เรารักเหมือนญาติ เขาเห็นทุกอย่าง เขาเข้าใจทุกอย่างผิดหมด!!!!!!!!!! เขาคิดว่าเราคบแฟนซ้อนกัน มีอีกคน แล้วมามีเขา คิดว่า เรามีไรกะผู้ชายคนนี้ แล้วมาหลอกเขา... ทั้งที่เราเปล่าเลย แต่เราก็ยอมรับว่า เราผิดที่เราไม่ได้บอก เราตั้งใจจะบอก แต่เรามีความกลัวลึกๆจะเสียเขาไปจริงๆ แต่เจตนาที่มีคือเรารักเขา มันไม่ใช่ความโกหกที่รุนแรง เพราะเราไม่ได้แอบไปมีไรกะคนอื่น

เรื่องมันเลยเป็นการเข้าใจผิดมหันต์ที่ไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้ เขาไม่เชื่อเรา ไม่เลยแม้แต่น้อย ไม่เลยสักนิด แม้แต่ในขณะที่เขาบุกไปที่ห้องคนที่เรารักและผูกพันธ์เหมือนญาติ เขาสองคนเจอกัน แล้วเขาก็อธิบายกับแฟนเราว่า เราเป็นเพียงแค่คนคนนึงที่รักแบบญาติ ไม่มีสัมพันธ์ใดๆ แม้แต่อธิบายให้ฟังยังไงก็ไม่เชื่อ....

เราตัดสินใจเสียสละทุกอย่างที่เรามี เพื่อรักษาเขาไว้ เราบอกแฟนเรา ว่าให้เชื่อเรา เราไม่ได้มีอะไรจริงๆ จะพิสูจน์ยังไงก็ได้ เราเลิกติดต่อกับคนที่เรารักแบบญาติแบบครอบครัว ออกมาอยู่กับเขาทำทุกอย่าง พิสูจน์ทุกอย่างด้วยรัก ทำให้เขาเห็นว่า สิ่งที่เขาคิดเขาเข้าใจเราผิด..
แต่เขาก็ไม่เชื่อใจเราอีก จนหลังๆมาเขาเริ่มควบคุมเราทุกอย่าง สั่งงดให้เรารับงาน เราก็ยอม เราหันมาทำงานบริษัทเพื่อให้เขาเห็น ละทิ้งสิ่งที่เราทำแล้วสนุก เพื่อให้เขาสบายใจ แม้กระทั่งเปลี่ยนเบอร์ที่ใช้มาเป็นสิบปี แล้วมาใช้เบอร์ใหม่ ให้เขาไว้ใจ ให้พาสเวิด ให้เช็คโทรศัพท์ เช็คทุกอย่างที่มี
เช็คแม้แต่บัญชีธนาคาร พิสูจน์สุดๆ จนสูญเสียความเป็นส่วนตัวเราก็ยอม ไม่รุ้ว่าเราทำถูกไหม แต่ มันกลายเป็นความได้ใจ มันกลายเป็นการควบคุม กลายเป็นการบงการสั่งชีวิตเรา ... เราคิดถึงคนที่เรารักแบบญาติมาก เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แล้วเราก็ไม่ได้มีไรต่อกัน แต่เราต้องตัดขาดการติดต่อจากกัน เพราะเราอยากทำให้แฟนเราเชื่อและไว้ใจว่ามันไม่ได้มีอะไรจริงๆ เราขอโอกาสเขาเพื่อพิสูจน์ว่าเราไม่มีอะไรที่จะปิดบังมากไปกว่านี้. เราเสียสละรายได้ที่เราได้เยอะกว่าแต่ก่อนมานั่งทำงานบริษัทเพื่อให้เขาเชื่อใจเรา เสียเพื่อนที่เป็นผุ้ชายไป เพราะ เขาไม่ชอบให้เราคุยกะ ผุ้ชายอื่น แม้แต่เพื่อนก็ไม่ได้ ตรงนี้เราเข้าใจ หลังๆมา เริ่มห้ามให้ใส่นู่นใส่นี่. ใส่กระโปรงไม่ได้จะโดนบ่น ต้องใส่ขายาว. เสื้อสีขาวก็ห้ามใส่. อ่ะ เรายอมเพราะเรารัก และหวังว่าเขาจะเห็นในสิ่งที่เราทำ หนักๆเข้ายิ่งพิสูจน์ตัวเองนานเท่าไร แฟนที่เรารักคนนี้ก็เริ่มเปลี่ยนไป เป็นคนละคน จากที่เคยสุภาพ โรแมนติก ก็เริ่ม มีอารมณ์ฉุนเฉียว ทุกวัน หยาบคาย แม้แต่ไม่พอใจอะไรก็ด่า แม้แต่เราเดินของเราเฉยๆมีคนมองเราเขาก็พาลใส่เรา. หาว่าเราหลงตัวเอง ชอบให้ผู้ชายมอง. เราก็เริ่ม งง และเสียใจ เพราะเราไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด เขามักด่าว่าเราเสมอ และโทษเราตลอด หาว่าเราขายตัว แอบไปมีอะไรกะคนนุ้นคนนี้ ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำแต่กลับโดนด่าเรื่องนี้ทุกวันๆ ย้ำว่าทุกวัน. หนักเข้าเรื่อยๆ เริ่มโมโหเรา ระแวงเรา ทั้งๆที่เขาเช็คทุกอย่างได้ โทรศัพท์เช็คกับ iservice ได้ว่าโทรหาใครบ้าง. แต่เขาก็หาว่าแอบโทรหาคนอื่นอยู่ดี. หาว่าเราโทรหา คนที่เรารักเหมือนญาติ ทั้งๆที่เราไม่ได้โทร
บังคับให้เรายอมรับ ในสิ่งที่เราไม่ได้ทำ บังคับให้เรายอมรับว่าเรามีอะไรกับคนนั้น ทั้งที่เราไม่ได้มี
ถึงให้เราตาย ยังไงเราก็บอกแบบเดิม คนไม่ได้ทำจะให้ยอมรับว่าทำได้ยังไง เราไม่เข้าใจ

เราพิสูจน์ตัวเราให้เขาเห็น ยอมทุกอย่างเพื่อให้เขารู้ให้เขามั่นใจ แต่แฟนเราคนนี้ เริ่มลงมือทำร้ายเรา. เวลาเขาโมโห แรกๆเขาตีเรา ตบหัวเรา ตบบ้องหูเรา นี่คือแรกๆ เราก็อดทนไม่โต้ตอบและพยายามเข้าใจ ว่าเขาโมโห คงไม่มีอีก. ต่อมาไม่กี่วันก็โดนอีก โมโห เพราะคิกว่าเราโกหก ด่าเราเสียๆหายๆ เหมือนหมูเหมือนหมา ตบเราปากแตกเลือดออก เตะ เรา ถีบเรา ชกซี่โครงเรา จนถึง บีบคอเราจนเราหายใจไม่ออก เกือบตายไปหลายรอบ..เราเป็นตัวรองรับอารมณ์ของเขา หากเขาโมโหเมื่อใด ก็จะลงมือ เป็นแบบนี้มาสิบครั้งแล้ว ทุกครั้งหนักขึ้นเรื่อยๆ ต่อยตาเรา ตาปิด ตาเขียวบวมเป็นวงๆ อยู่สามอาทิตย์ ไปทำงานบริษัททั้งสภาพแบบนั้น. ต่อยเราเพียงเพราะคิดว่าเราโทรหาคนอื่น ทั้งที่ไม่ได้โทร

นี่เรายังพิสูจน์อะไรอีก ยิ่งพิสูจน์ ยิ่งเจ็บตัว เจ็บใจ เสียใจจากทั้งการกระทำเขาและคำพูดหยาบคายด่าทอของเขา แล้วทุกครั้งสำนึกผิด มาขอโทษเรา แล้วมาบอกเรา ว่า ที่เขาเป็นเช่นนี้ก็เพราะเรา

หลังๆมาเป็นเดือนๆ วนไปวนมาแบบนี้ เราพิสูจน์เท่าไร เขาไม่เห็น เขาเห็นแค่ตอนเราโกหกเขาปิดบังเขา. หลายคนอ่านมาถึงตอนนี้คงคิดว่าเราโง่ อยู่ไปทำไม ...หรืออาจจะสมน้ำหน้าเรา แต่เราก็เชื่ออยู่นะ ว่าความรักของเราคือการให้อภัย เราก็ยกโทษให้เขาตลอดที่ทำร้ายเรา เราไม่เคยโต้ตอบเลย เราเชื่อว่า ความรัก จะเปลี่ยนเขาได้ เขาจะไม่ทำร้ายเราอีก...

หลังๆมา เขาก็นอกใจเรา เราจับได้ แล้วเขาก็เจอคนอื่น ไปเที่ยวกลางคืน คุยกับคนอื่นเยอะแยะมากมาย แล้วทุกอย่างก็ลงเอยอยู่ที่เดิม " เพราะเราที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ สิ่งที่เขาทำไม่ผิด เมื่อเทียบกะสิ่งที่เราทำ "

เราโดนเขาด่า โดนเขาดูถูกสาระพัด พูดว่าเราเยอะแยะมากมายในสิ่งที่เราไม่ได้เป็น ไม่ได้ทำ
แล้วถ่มน้ำลายใส่หน้าเราต่อหน้าคนเดินผ่านไปมา หลายๆครั้ง

เราก็นึกนะ เมื่อไร ความผิดที่เราทำ มันจะหักล้างกันไปสักที เราให้อภัยเขาทุกอย่าง แต่เขาไม่ให้อภัยเราเลย เราหวังนะ ว่าเขาจะเปลี่ยน จะกลับมาเป็นคนเดิม ที่เราเคยรัก คนเดิมที่ใจดี ไม่นอกใจ อ่อนโยนและไม่หยาบคาย
จนตอนนี้ เราพิสูจน์มามากแล้ว โดนด่าทุกอย่างสาระพัดที่ขุดมาด่าได้ ครอบครัวโดนดูถูก เราโดนกล่าวหามากขึ้นทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร

ตอนนี้เราเจ็บเหลือเกิน เสียใจเหลือเกิน ตลอดเวลาที่พิสูจน์มาหลายเดือน สิ่งที่ได้มาคือบาดแผลในจิตใจ และรอยช้ำตามร่างกาย แต่ไม่ได้รับความรักจากเขาเลย เขาบอกว่าเขารักเรานะ คิดถึงเรานะ แต่ก็คุยกะผู้หญิงครั้งละหลายๆคน. เขาเช็คโทรศัพท์เราได้ แต่เราเช็คเขาไม่ได้...
เรากลายเป็นหมา เป็นทาส เป็นสิ่งของที่เขาคิดว่าเราไม่มีความรู้สึก

เราโดนทารุณทั้งทางจิตใจ ความคิดและร่างกาย
จนตอนนี้ เราบอกตรงๆ เราใกล้บ้าแล้ว เราอยากไปหาจิตแพทย์ เราร้องไห้ทุกวัน เพราะเขา
เขาทำให้เราเจ็บทุกทาง ไม่ว่าจะเป็นทั้งคำพูด ทั้งทางจิตใจ และทุกหนทางที่เขารู้ถ้าทำให้เราเจ็บให้เราเสียใจเขาจะทำ บล็อคเฟสเรา เป็น ร้อยๆ รอบ บล็อคแล้วก็กลับมาดีกัน กลับมาขอโทษ แล้วก็บล็อคอีก เรารู้สึกเหมือนโดนควักสมองออกมาจากหัว แล้วเขาเอาไม้มาตีๆๆๆให้ยับ แล้วกลับใส่เข้าไปในกะโหลกใหม่

เขาโทษเราทุกอย่าง ทุกสิ่งที่เขาทำให้เราเสียใจ เขาจะทำ และบอกเราว่า เพราะเราเองนั้นละ ที่ทำอย่างนี้กะเขา เราสมควรแล้ว ทุกครั้งก็จะขุดเรื่องเก่าๆมาด่ามาว่า

ความรักจริงแท้นั้นคืออะไร. รักคือ การเข้าใจ การไว้ใจ การให้อภัย
ตอนนี้เราไม่รู้แล้วล่ะ. เราไม่รู้เมื่อไรความผิดเราจะหักล้างไปได้ หรือเราต้องตายก่อนเขาถึงยกโทษให้ เราไม่เคยนอกใจเขาแม้แต่น้อย แต่ทุกอย่างเกิดจากการที่เขาเข้าใจผิดอย่างมาก และเราเป็นฝ่ายโกหก ปิดบังก่อนเอง

เราควรอยู่ต่อไหม พิสูจน์อะไรอีกไหม ในขณะที่แฟนเรานอกใจเรา เขามีคนอื่น ด่าเรา ดูถูกเรา และในที่สุดก็ทิ้งเราไป
ความรักของเราคงไม่เหลือพอที่จะเปลี่ยนเขาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้วละ...

ทุกวันนี้ เราพยายามสู้ต่อไป เราพยายามลืม แต่เราเจ็บปวดเหลือเกิน เขาเข้าใจเราผิดไปหมดทุกอย่าง ... ทุกวันนี้เราก็ไม่ต่างจากร่างกายที่เดินได้ แต่ถูกกระชากสมอง กระชากวิญญาณ ออกไป... เราอยากรู้มีใครเจอคล้ายๆเราบ้าง เราควรทำอย่างไร เราไม่รู้จะไปคุยกะใคร ปรึกษาใครแล้ว เรารักเขามากจริงๆ แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาทำ เราสมควรได้รับใช่ไหม เราต้องยอมรับใช่หรือเปล่า...เพราะเราผิดเองตั้งแต่แรก.... เรา งง เราสับสนจริงๆ

ป.ล. ใครอ่านจบจนหมด เรานับถือคุณจริงๆ เพราะมันยาวมาก