(แทกห้องนิยายนะคะ เป็นเรื่องราวที่เขียนถ่ายทอดผ่านสายตาของลูก อาจจะมีบางส่วนที่คลาดไปจากเรื่องจริง
แต่เค้าโครงทั้งหมด มาจากชีวิตจริง จึงขอแทกนิยาย ค่ะ
ใครที่ผ่านมาเจอ ก็อยากให้เป็นกำลังใจ ว่าครอบครัวเราเคยเจออะไร ยังผ่านมาได้ ใครกำลังหมดแรง หมดกำลังใจ อยากให้เรื่องนี้ช่วยเป็นพลังค่ะ)

เขียนถึงแม่ของหนู ไดอารี่ชีวิตของแม่ที่ถ่ายทอดออกมาจากสายตาของลูกคนนี้  
ที่ยกย่องแม่ว่า แม่คือฮีโร่ คือหญิงแกร่ง คือที่สุดของที่สุดในสายตาหนู หนูเขียนเพื่อย้ำ เพื่อเตือนความจำ
ให้แม่นึกขึ้นมาให้ได้ว่า เรื่องราวเลวร้ายมากกว่านี้เราก็เคยผ่านมา เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ เช่นเดียวกัน
    
    แม่เป็นลูกสาวคนเล็กของครอบครัวคนจีน ที่มักจะมีลูกเป็นโหล
ซึ่งเช่นเดียวกันกับครอบครัวแม่ อากง(ป๊าของแม่) มีอาม่า 2 คน(แม่ของแม่)
และแม่เป็นลูกสาวคนเล็กของอาม่าใหญ่ (แต่ยังมีน้องชายนะคะ หมายถึงว่าถ้านับแค่สาวๆแม่เราเล็กสุด)
ครอบครัวคนจีนส่วนใหญ่จะสนใจแต่การทำมาค้าขาย จึงละเลยเรื่องการศึกษา
อากงก็เช่นกัน ไม่ได้ใส่ใจเรื่องการศึกษามากนัก ลูกคนไหนอยากเรียนก็ให้เรียน  
ลูกคนไหนไม่อยากเรียนก็ทำงาน ช่วยงานที่บ้าน ส่วนแม่เราเรียนจบจาก กศน  และมาช่วยทำงานอยู่ที่บ้าน  
และด้วยความที่อากงมีลูกเยอะ ก็ทำให้สมาชิกในบ้านมีมากเกินงานที่ต้องทำ  
อาม่าก็เล็งเห็นว่าแม่ชอบเล่นผมตุ้กตา เลยส่งไปเรียนทำผมในกทม  
พอเรียนจบ แม่ก็ไปเปิดร้านทำผมเล็กๆแถวรามคำแหง โดยเช่าทั้งร้านและอุปกรณ์จากเจ้าของเก่า  
แต่พออากงรู้ข่าวก็รีบไปเซ้งอุปกรณ์ทั้งหมด และให้แม่กลับมาเปิดร้านแถวๆบ้าน
เพราะอากงไม่ชอบให้ลูกสาวอยู่ไกลสายตา  และนั่นเองเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้แม่ได้เจอกับป๊า  
สุภาพบุรุษในฝันของเรา หล่อ ขยัน มีความคิดของตัวเอง มีเหตุผล และความเป็นผู้นำ

    แม่เปิดร้านอยู่แถวบ้านในจังหวัดปทุมธานีอยู่ไม่นาน
ป๊าซึ่งเป็นเพื่อนชั้นเดียวกันกับอี้ (ลูกพี่ลูกน้องของแม่) แวะมาหาอี้ และได้เจอกับแม่
ซึ่งหลังจากนั้นป๊าก็เริ่มแวะเวียนมาบ่อยขึ้น บ่อยขึ้น และถี่ขึ้น จนแม่ใจอ่อนรู้สึกดีๆกับป๊าเช่นกัน
หลังจากคบกับสักระยะ ป๊าก็มาขอแม่แต่งงาน เหมือนจะแฮบปี้เอนดิ้งในที่สุด ที่ผู้หญิงคนหนึ่ง ได้แต่งงานกับผู้ชายที่รัก  
แต่นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของชีวิตจริง