คือเมื่อวานเรากับสามีทะเลาะกันค่ะ เรื่องไม่เป็นเรื่อง คือสามีเป็นคนชอบกินเหล้ากินเบียร์กีบเพื่อนฝูง แต่ฉันนั่งเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านค่ะ เราไม่ได้ไปด้วยกัน
เมื่อวานตอนประมาณ 3ทุ่มครึ่งฉันได้โทรหาสามีจะถามว่าอยู่ที่ไหน ทำไรอะไร ทำไมยังไมากลับบ้านเพราะเห็นมันเลยเวลามามากแล้ว
แต่สามีของฉันไม่ยอมรับโทรศัพท์ค่ะ ไลน์ไปหาก็ไม่อ่านไม่ตอบ ไอ้เราก็เป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไรไปเห็นไม่รับโืรศัพท์ด้วย ปกติจะรับ  พอเวลา4ทุ่มฉันก็โทไปอีก เขารับค่ะ
ฉันเลยถามว่าเขาอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ เขาบอกไปกินเบียร์กับเพื่อน ฉันก็เลยถามเขาตอบว่าทำไมไม่โทรมาบอก ไม่คิดจะบอกกันเลยใช่มั๊ย เขาตอบมาว่าไม่คิด คำๆนี้นี่แหละค่ะที่ฉันไม่ชอบมากที่สุด น้ำเสียงเขาเหมือนไม่แคร์อะไรเลย น้ำตาฉันไหลเลยค่ะ มันเป็นเพราะมันอัดอั้น มันหลายครั้งที่เขาทำแบบนี้แต่ฉันก็ยอมมาตลอด พอเขากลับมาเราก็ทะเลาะกัน สามีฉันต่อยฉันเข้าที่แขนและและหน้าฝั่งซ้าย สาเหตุแรกก่อนที่สามีจะต่อยแขนฉัน คือฉันโมโหว่าทำไมจ่ายค่าเบียร์ ค่าบุหรี่ได้ แต่ทีตอนดิฉันให้จ่ายค่ายาลูกทำไมไม่ยอมจ่าย นี่ก็เป็นอีกปัญหานึงค่ะ ด้วยความโมโหฉันเลยเอาบุหรี่ยัดปากเขา เขาก็เลยโมโหเพราะเรื่องนี้ด้วยรึเปล่าฉันก็ไม่แน่ใจ ตอนนั้นฉันเจ็บมากค่ะ ที่โดนเขาทำร้ายร่างกาย แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าคือใจ มันเจ็บใจ คิดในใจทำไมเขาถึงต้องทำถึงขนาดนี้  มันไม่ได้พึ่งเกิดขึ้นครั้งแรก มันมีมาหลายครั้งแล้วที่เขาทำร้ายร่างกายแต่ก็ไม่ได้สาหัสอะไรมากมาย พอทนได้ แต่ก็ยอมมาทุกครั้งเพราะรักเขาค่ะ เราเองก็ใจอ่อนเอง  แต่มาวันนี้มันหนักเกินไป เพราะเขาต่อยเข้าที่หน้าฝั่งซ้ายซึ้งมันมาโดนหู ทำให้หูฉันไม่ได้ยิน1ข้าง  นั่งนึกถึงตอนที่เขาทำมันก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไม ทำไม ทำไมต้องทน ตัวเราไม่มีค่าเลยหรอ หลายๆคำถามมันมารวมกัน อยากจะไประบายที่ไหนก็ไม่ได้ มันน่าอาย อาจเกิดจากความที่ฉันงี่เง่าเอง  แต่มันก็หลายครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้ ปัญหามันเกิดขึ้นเพราะเขาเองที่เป็นคนก่อ ทุกครั้งที่สามีดิฉันไปกินเบียแลัวไม่บอกฉัน มันจะต้องมีเรื่องทุกครั้ง บางทีเขาก็โกหกว่าอยู่บ้านพี่บ้าง อยู่ในเซเว่นกำลังซื้อของบ้าง แต่ฉันก็จับได้ตลอดว่าเขาโกหก เขาโกหกเก่งมากเลยค่ะ แต่ส่วนมากฉันก็จับได้ทุกครั้งแล้วก็ทะเลาะกันทุกครั้ง พอพูดกับแม่สามี แม่สามีก็จะบอกกับฉันแค่ว่า เขาเครียด เขาเลยต้องไประบายบ้าง หาทางออกบ้าง คือฉันก็ไม่เข้าใจ แล้วทีดิฉันเครียดหริไม่สบายใจฉันไม่เห็นจะมีใครสนใจเลย ฉันไม่รู้จะไประบายทางไหน ไปไหนก็ไม่ค่อยได้ เพราะไม่มีคนคอยดูลูก ถ้าฉันออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ สามีดิฉันก็จะอแกไปหาเพื่อนของเขา และก็จะไม่มีคนดูแลลูก ที่บ้านก็มีคุณยายซึ่งแก่มากแล้ว แกจะมาดูลูกดิฉันมันก็ไม่ไหว ฉันก็เลยไม่ค่อยได้ออกไปสังสรรกับเพื่อนมากนัก เพราะมีหน้าที่ต้องทำ ต้องเลี้ยงลูก เวลาฉันทะเลาะกับเขาฉันเครียด ฉันอยากระบายแต่ก็ทำไม่ได้ต้องเก็บไว้คนเดียว มันอัดอั้นนะคะ ตอนนี้สภาพจิตใจฉันแย่มาก บางทีนั่งๆ อยู่ก็ร้องไห้ ขณะที่ฉันพิมฉันยังอยากจะร้องเลยค่ะ นึกถึงตอนที่เขาทำร้าย   ฉันควรจะทำอย่างไงต่อไปดี เลือกจะเดินออกจากชีวิตเขาหรือว่าจะทนอยู่ต่อไปดีคะ