เรี่องเล่าชีวิต เด็กคนหนึ่ง ที่คุณต้องอ่าน แส้วคุณจะรู้ ! ชีวิตไม่ได้รำบากอย่างที่คิด (กดถูกใจให้กำลังใจด้วยนะครับ

กระทู้สนทนา
สวัสดีครับ เพื่อนๆ มันอยากจะแชร์เรี่องราวในชีวิตผม ซึ่งผมคิดว่า น่าจะทำให้ทุกๆคนมีกำลังใจได้อย่างผมนะครับ ^^

ผมเป็นเด็กติดเกมส์ตั้งแต่อายุ 9ขวบ เริ่มจากการเล่นเกมส์โน้นนี้นั้น และมาเริ่มเล่นเกมส์ ออนไลน์ ผมเรียนจบแค่ ป4 ครับเพราะที่บ้านผม
อยู่กับคุณแม่ แค่สองคน คุณแม่ทำงาน (ไม่ขอบอกนะครับ) คุณแม่ทำงานไม่เป็นที่ ผมย้ายโรงเรียนบ่อยมาก ครับ จนผมได้ห่างเรียนไปเลย
ตอนนั้นอยู่ ป4 ขอบอกครับ ภาษาไทย ยังอ่านไม่ออกเลยครับ ผมห่างเรียนตั้งแต่อายุ 10ขวบ หลังจากนั้น เวลาคุณแม่ไปทำงานผมก็ใช้ชีวิตอยู่ในร้าน
เกมส์มาตลอดครับ ใช้เวลาอยู่กับร้านเกมส์ 5 - 10 ชั่วโมงครับ หลังจากนั้นประมาร 4-5เดือน อ่านออกเขียนได้ เพราะเวลาคนอื่นๆเขียนข้อความมา
ผมก็พยามจำ และในที่สุดก็อ่านได้เขียนได้ พอเข้าอายุ 12 เริ่มคิดเป็นหัวการค้า ผมใช้เงินเติมเงินเข้าเกมส์และตีบวกของ เอามาขายเป็นเงินสด
ตอนนั้นทำรายได้ประมาร เดือนล่ะ 7000 - 9000 บาทต่อเดือน ผมเริ่มมีความรู้ด้านโปรแกรมและมีความสามารถหลายๆด้านเรี่องการใช้คอมฯ
เริ่ม อ่านภาษาอังกฤษ ได้บาง (40 - 50 %) เริ่มหารายได้มากขึ้นครับ ผมใช้เวลาศึกษาเรี่องการออกแบบเว็บไซต์ ตลอดเวลาผมเข้าร้านคอม
ตั้งแต่ 8โมงเช้า 4ทุ้มก็ออกครับ เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนมากมายเท่าไรครับ ผมเริ่มไม่ขอเงินแม่มาตั้งแต่อายุ 13 ปี  เริ่มหาเงินได้เองจากเงินที่หมุนในเกมส์
พอเข้าอายุ14ปี เริ่มหันมาออกแบบเว็บไซต์และเริ่มการขายมากขึ้น เงินก้อนแรกที่ได้เลย 40,000 บาท ออกแบบเว็บไซต์ให้กับเกมส์ๆหนึ่ง
(ผมขอย้อนกลับไปก่อนนะครับ ที่ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเนี้องจากตัวผมไม่มีพ่อ และที่บ้านไม่มีเงินมากมาย ทำให้มันกลายเป็นเด็กขี้ฉิจา เห็นคนอื่นมีโน้น นี้
นั้นทำให้ผมเกิดความฉิจา และไม่อยากยุ้งด้วย เป็นนิสัยเสียตั้งแต่เด็กครับ)
หลังจากนั้น ก็เริ่มทำรายได้จากหลายๆทาง ไม่ว่าจะเป็นการออกแบบเว็บไซต์ หรื่อ การขายของในเกมส์ และ การขายของอื่นๆ ทำรายได้ต่อตัวเองมากครับ
แต่เงินได้มาก็ให้แม่ ครับ แต่ไม่หมดครับ ผมก็เหลือไว้ใช้บ้าง ตอนนั้นทำรายได้ 17000 - 30000 ต่อเดือนครับ แต่พอเข้าอายุ 15 ผมเริ่มมีอาการ ปวดหัว
เริ่มมีอาการมึนหัว จึงไปหาหมอที่โรงพยาลครับ โดยสรุปคุณหมอให้งด เรี่องการมองหน้าจอคอมน่าๆ เพราะสายตาเรานั้นไม่ได้พัก และสมองที่ใช้งานหนัก
แต่ผมก็พยามทำงานให้น้อยลงทำ แต่รายได้ก็น้อยลงเช่นกันอยู่ที่ 11000 - 20000 ต่อเดือนก็พออยู่ครับ ผมเริ่มมาทำงานจริงๆจังๆตอนจะเข้าอายุ16
เริ่มมาเน้นเรี่องการทำเว็บ ขายของ เมี่อก่อนผมเคยอยากได้ MacBookPro มากถึงกลับเอาไปเพ้อฝัน ผมกำเงินก้อนหนึ่งไปซื้อ เมี่อปีที่แส้ว ในราค่า
67,000 บาทถ้วย ตอนนั้นผมดีใจมาก เพราะเป็นเงินของผม และมันเป็นเหมือน เครืองรางที่บอกเราว่า เราผ่านความรำบากมามากแค่ไหน และมันบอกกับ
ผมตลอดว่า คุณเก่งมากแค่ไหน แต่ในอีกทางมันก็บอกกับผมว่า คุณไม่ครวจะหยุดแค่นี้ คุณต้องเดินไปอีกให้มากกว่านี้
ทุกวันนี้ผมอยู่คนเดี่ยวครับ คุณแม่ก็มีปัญหาเรี่องคดีอยู่ในห้องขัง ก็โดนจับ 10ปี 7เดือน ส่วนน้องชายก็อยู่โรงพยาลครับ เพราะน้องไม่แข็งแรง

ตอนนี้ผมอายุ 16 ปี แต่ผ่านเรี่องราวมา จนผมหันไปถามคนอื่นๆว่า คุณคิดว่าเด็กอายุ16สามารถรับเรี่องร้ายๆได้มากแค่ไหน


คุณเคยไหม คุณเหนื่อยมาก ถึงกลับนอนร้องไห้ทุกคืน กลับไปที่บ้าน ตจว หาคุณพ่อ (ไปขอที่อยู่กับสำนักงานเขต)

    พ่อแท้ๆของคุณพูดกับลูกตัวเองว่า ครอบครัวใครครอบครัวมัน เข้าใจใช้ไหม ?

คุณเคยไหม โดยป้าแท้ๆ ด่า เพราะเรากินของที่บ้านเขาแยอะไป ?

      คุณเคยไหม ? ที่ต้องเสียคนที่คุณรักไป พร้อมๆกัน 2คน ?

      คุณเคยไหม ? ที่คิดฆ่าตัวตายถึง 2รอบ แต่ทำไม่ลง เพราะความรักที่มีต่อน้องชาย

คุณเคยไหม ? เดินไปบริษัทหนึ่ง สมัครงานใช้ความสามารถ ผ่านทุกอย่าง แต่ผู้จักการเดินลงมา พูดว่า คุณมีความสามารถ แต่ คุณเด็กเกินไป ?

  ถ้าคุณยังไม่เคยเจอแบบนี้ แสดงว่าคุณยังมีโอกาศที่ดีมากกว่าผม ตอนนี้ผมทำงานไม่แคร์ใคร เพราะผมเชี่อมั่นว่า สักวันหนึ่ง แค่นั้นเอง


        ^^ ไม่มีสิ่งไหนที่แน่นอน และไม่มีสิ่งไหนที่ไม่แน่นอน ถ้าคุณ ยังไม่หมดเวลา คุณครวจะเดินทางสิ่งที่ คุณคิดว่า นั้นคื่อความสุข

ขอขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ ขอบคุณครับ^^
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่