เคยรักกันมาเกือบ 3 ปีมีความสุขดีทุกอย่างในช่วงที่เราอยู่ด้วยกัน
แต่มีเหตุให้เลิกกันหลังจากที่แต่ละคนพรากจากกันไปอยู่คนละที่
และจบกันแบบไม่ค่อยดีด้วย เป็นโสดมา 2ปี มีแต่กิ๊กที่คุยเล่น เพราะลืมเขาไม่ได้ (ประมาณ 2 ปีที่จบกันไป)

แต่สุดท้ายก็กลับมาพบกัน ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นระหว่างเรา
ไปดูหนัง กินข้าว ช๊อปปิ้งด้วยกัน อยู่ๆเขาก็ขอมีเยี่ยมที่ห้อง
(เราดีใจมาก ทำอะไรไม่ถูกเลย ความรู้สึกนี้เหมือนกับตอนที่เราห่างกันนานมาก แล้วกลับมาพบกัน และรักกันไหม่ๆเลย)

แต่ไม่มีไรเกิดขึ้นน่ะค่ะ เพราะฉันเปิดหน้าต่าง และประตูเอาไว้ ให้คนภายนอกมองเข้ามาได้
อยู่ๆฝนก็ตกตอนที่เขาจะกลับ.... เราก็รู้สึกใจวิวๆ  เรียก วินมอไซต์ให้เขา (บอกตรงๆ ไม่อยากให้เขากลับเลย)
อยากนั่งมองหน้า คุยกัน กินข้าวด้วยกัน เหมือนคราวที่เรายังรักกัน  ( แต่ยอมรับนะค่ะว่าเราเป็นคนปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจด้วย)
พูดเหมือนอยากให้เขารีบๆกลับไป  ไม่สนใจใยดี  แต่ในใจลึกๆแล้ว แทบอยากเข้าไปกอดเขาเอาไว้ ไม่ให้เขาไป

หลังๆมาเริ่มคุยกันทางโทรศัพท์ หัวเราะ ยิ้ม มีความสุขมากๆ ( แต่มีเหตุต้องทะเลาะกันอีก เพราะเราทำตัวเหมือนเป็นแม่สื่อให้เขาไปรักกับอีกคน) ทั้งที่ใจไม่อยากทำอย่างนั้นเลย (ก็บอกแล้วไง เราปากไม่ตรงกับใจ)

หลังจากนั้นมา เรา 2 คนก็ห่างกันอีกครั้ง  ห่างหายไปเลย ไม่ติดต่อกันอีก
แล้วจู่ๆ เขาก็ถ่ายภาพแฟนไหม่กับเขามาโชว์  เจ็บที่ใจอย่างแรง เหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบตี
ทำอะไรไม่ถูก จับหยิบอะไรก็ไม่อยู่มือ ล่วงหมด จับต้นชนปลายไม่ถูก เป็นอย่างนี้มาเกือบ 3 เดือน และทุกครั้งที่เห็นภาพเขากับแฟนไหม่ในไลน์

และในที่สุด เราส่งเมลไปหาพี่เขาและบอกว่าเราแต่งงานแล้วเช่นกัน ขณะเขียนเมล ก็ร้องให้ฟูมฟาย ส่งเมลให้เขาทั้งน้ำตา
แล้วตั้งต้นปฎิวัติไหม่ ด้วยการเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อไม่ให้ร้องให้ฟูมฟายอีก เป็นผู้หญิงมั่น แต่งตัวเปรี้ยวขึ้น

แล้วตอนนี้ก็มีแฟนไหม่แล้ว แต่ขอสารภาพจากใจจริงว่า ยังไม่เคยลืมคนรักเก่าคนนี้เลย
มีใครเป็นเหมือนฉันบ้างไหมค่ะ เข้ามาแชร์ประสบการณ์ด้วยกันค่ะ