เราเป็นคน ไม่บ่น ไม่เถียง ที่สำคัญไม่นินทาว่าใครลับหลัง (ไม่น่าเชื่อเนอะ แต่จริง 100%) ในการทำงาน เราสนุกกับการทำงาน เรารักสิ่งที่เราทำอยู่ เวลามีเวลาว่างก็จะหานู่น หานี่ทำไปตามเรื่อง จนบางครั้งเพื่อนรวมงานในออฟฟิศก็จะบอกว่า "นี่จะไม่เหลืองานให้คนอื่นทำเลยใช่ไหม" เราก็ได้แต่ยิ้ม มันเป็นอย่างนี้ทุกวันไง เราไม่เคยบ่น และไม่ชอบโบ้ยความผิดให้ใคร
เวลาเกิดความผิดพลาดในการทำงาน ไม่ชอบขุดคุ้ยว่านี่ นู้นเป็นความผิดของคนนี้ คนนั้น ทำงานร่วมกันก็ควรจะช่วยกันแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่ใช่หรือ แต่ทำไมคนที่ออฟฟิศเราบางคนเค้าไม่คิดงั้นล่ะ เราโดนบ่นตลอดทั้งๆที่งานชิ้นนั้น ไม่ใช่ความผิดเราแน่ๆ แต่เค้าสามารถพูดให้เป็นความผิดเราได้ ไม่โกรธหัวหน้า แต่รู้สึกนอยด์มากๆ ที่อีกคนทำงานเหมือนไม่เต็มที่ แต่ทำไมหัวหน้าปกป้อง ออกรับแทนจัง ทำงานแทนได้ คงทำงานแทนแล้วมั้งนั่น เป็นหัวหน้าคนไม่ควรลำเอียงจริงป่ะ
# ถ้าเพื่อนๆอยู่ในสถานะการณ์อย่างเรา จะรับมิอกับมันยังไงกันบ้าง? #
ทุ่มเทกับการทำงานมาก แต่รู้สึกเหมือนถูกเอาเปรียบ
เวลาเกิดความผิดพลาดในการทำงาน ไม่ชอบขุดคุ้ยว่านี่ นู้นเป็นความผิดของคนนี้ คนนั้น ทำงานร่วมกันก็ควรจะช่วยกันแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่ใช่หรือ แต่ทำไมคนที่ออฟฟิศเราบางคนเค้าไม่คิดงั้นล่ะ เราโดนบ่นตลอดทั้งๆที่งานชิ้นนั้น ไม่ใช่ความผิดเราแน่ๆ แต่เค้าสามารถพูดให้เป็นความผิดเราได้ ไม่โกรธหัวหน้า แต่รู้สึกนอยด์มากๆ ที่อีกคนทำงานเหมือนไม่เต็มที่ แต่ทำไมหัวหน้าปกป้อง ออกรับแทนจัง ทำงานแทนได้ คงทำงานแทนแล้วมั้งนั่น เป็นหัวหน้าคนไม่ควรลำเอียงจริงป่ะ
# ถ้าเพื่อนๆอยู่ในสถานะการณ์อย่างเรา จะรับมิอกับมันยังไงกันบ้าง? #