ต้นทุนคนเราต่างกันคนมีน้อยก็ต้องทำเยอะ
อาจจะดราม่าไปสักนิดแต่นี่คือส่วนหนึ่งของชีวิตคนๆหนึ่งที่พบเจอ
ผมเป้นเด็กกำพร้าถุกขอมาเลี้ยงช่วงสมัยเรียนผมหัวปานกลางเน้นขยันจนได้โควต้าเรียนมหาลัยที่ราชมงคลหัวหินคณะการทีองเที่ยวเกือบจะไม่ได้เรียนเพราะมีปัญหากับพี่เขยเขาไม่ยอมเพราะผมเรียนสุงกว่าเมียเขาที่จบม.3ทั้งๆที่ผมเป้นแค่ลุกบุญธรรมแตที่ไหนได้พอตอนเรียนก้มีปัญหาทั้งการเดินทางข้ามเขตค่าใช้จ่ายการออกทัวร์พ่อแม่แก่มากแล้วไม่มีเงินส่งผมก้ทำงานพิเศษแต่ก้ไม่พอเรียนได้มาปีหนึ่งเลยลาออกมาหางานทำจนมาอยุ่กรุงเทพได้รุ้จักพี่คนหนึ่งชวนไปขายของมารุ้จริงอีกทีคือขายเครีองสำอางค์(ถึงผมเป็นเกย์แต่ก้ไม่ได้แสดงออกมากถึงกับมาทำงานประเภทนี้แต่เพราะต้องการเงินมาเรียนหนังสือมาให้พ่อแม่เลยต้องทำแต่สุดท้ายก้ถุกหลอกทำงานฟรีทุกครั้งที่ขอเงินเดือนก้จะได้แค่ค่าข้าวอาทิตละ500แล้วเขาก้ขอพลัดตลอดย้ายไปหลายที่เพราะเป้นของหนีภาษีขายตามบิ๊กซีโลตัสในเมืองต่างจังหวัดจนครบปีเลยทวงไม่ได้อีกผมก้เลยออกมาแต่อย่างน้อยก้มีวิชาแต่งหน้าที่ฝึกทุกวันกับวิชาค้าขายที่ติดตัวมาเลยถอยมาตั้งหลักที่นครปฐมแต่ไม่กล้าเข้าบ้านมาอาศัยทำงานแลกข้าวแลกที่พักบ้านเพื่อนเกือบปีจนน้องที่รุ้จักกันมาอยุ่กรุงเทพเพราะแฟนมาเรียนพิเศษช่วงปิดเทอมเลยขออาศัยมาหางานทำมีเงินติดตัวมา2,000เพราะไปขอแม่มาติดตัวทั้งที่ไม่อยากไปรบกวนแต่ผมไม่มีเงินเลยจำเป็กว่าจะได้งานเงินก้แทบหมดมาได้งานร้านกาแฟชื่อดังแห่งหนึ่งแถวรัชดาทุกอย่างกำลังไปได้ดีแต่น้องต้องกลับต่างจังหวัดเงินเดือนก้ยังไม่ได้เลยต้ยต้องดื้นรนหาที่พักจนได้มาอยุ่แฟรชทหารดินแดงทั้งๆที่รุ้ว่าต้องเจอกับอะไรแต่เพราะไม่มีทางเลือกเลยต้องมาอยุ่แต่ก้พยายามหลีกเลี่ยงกลับดึกบ้างนอนหน้าทีวีบ้างจนเขาเอ่ยปากไล่ผมเพราะผมไม่ยอมเขาวุฒิแค่ม.6เลยได้รายวันรวมๆเดือนนึง7,000กว่าในวัย27ปีถือว่าน้อยมากพอถุกไล่กระทันหันเลยต้องไปหาห้องหน้ารามอยุ่เกิดมาไม่เคยอยุ่หอรวมชายแต่ก้ต้องอยุ่เพราะมันถูกทยอยใช้หนีพี่ๆที่ไปยืมเขามาอดทนขยันทำงานมาจนได้สอบเป้นพนักงานประจำแต่ก้ได้ไม่เท่าคนอื่นปีนี้ผม29ปีแต่ไม่มีเงินเก้บเลยเพราะรับอยุ่10,500หลังจากหักทุกอย่าง อยากหางานใหม่ดูแต่อายุเยอะวุฒิก้น้อยกลัวออกไปแล้วเขาไม่รับตกงานผมแค่อยากให้ชีวิตมันดีขึ้นกว่านี้ พ่อแม่สบายเพราะทุกวันนี้ท่านยังถามผมตลอดว่า"เป้นไงบ้างลูกสบายดีไหมเงินพอใช้เปล่ามาเอาที่แม่ได้นะ"ผมรุ้สึกผิดเหมือนเป้นลุกที่ไม่ดีอายุจะ30แล้วยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยดุแลท่านก้ไม่ได้บางครั้งก้คิดว่าอยากจะตายๆไปให้มันจบๆขนาดพ่อแม่ตัวเองยังไม่เอาเราเลยแต่ก้ทำไม่ได้ท้อมากแต่ก้ไม่อยากถอยอยากให้พ่อแม่สบายเหมือนพ่อแม่คนอื่นๆบ้างเพราะผมอยากทดแทนพระคุณท่นที่เลี้ยงดูผมเหมือนเป็นลูกแท้ๆผมจึงอยากรบกวนพี่ๆเพื่อนๆทุกท่านให้คำชี้แนะแนะนำผมด้วยว่าควรทำอย่างไรดี
ปล.นี่เป้นเพียงส่วนหนึ่งที่ผมต้องเจอมากับตัวไม่ได้แต่งขึ้นเพื่อดราม่าอยากระบ่ยความอัดอั้นตั้นใจ
หวังว่าคงได้รับกำลังใจและคำแนะนำจากพี่ๆเพีอนๆ pantip นะครับขอขอบพระคุณล่วงหน้า
เพราะชีวิตคือชีวิต...
อาจจะดราม่าไปสักนิดแต่นี่คือส่วนหนึ่งของชีวิตคนๆหนึ่งที่พบเจอ
ผมเป้นเด็กกำพร้าถุกขอมาเลี้ยงช่วงสมัยเรียนผมหัวปานกลางเน้นขยันจนได้โควต้าเรียนมหาลัยที่ราชมงคลหัวหินคณะการทีองเที่ยวเกือบจะไม่ได้เรียนเพราะมีปัญหากับพี่เขยเขาไม่ยอมเพราะผมเรียนสุงกว่าเมียเขาที่จบม.3ทั้งๆที่ผมเป้นแค่ลุกบุญธรรมแตที่ไหนได้พอตอนเรียนก้มีปัญหาทั้งการเดินทางข้ามเขตค่าใช้จ่ายการออกทัวร์พ่อแม่แก่มากแล้วไม่มีเงินส่งผมก้ทำงานพิเศษแต่ก้ไม่พอเรียนได้มาปีหนึ่งเลยลาออกมาหางานทำจนมาอยุ่กรุงเทพได้รุ้จักพี่คนหนึ่งชวนไปขายของมารุ้จริงอีกทีคือขายเครีองสำอางค์(ถึงผมเป็นเกย์แต่ก้ไม่ได้แสดงออกมากถึงกับมาทำงานประเภทนี้แต่เพราะต้องการเงินมาเรียนหนังสือมาให้พ่อแม่เลยต้องทำแต่สุดท้ายก้ถุกหลอกทำงานฟรีทุกครั้งที่ขอเงินเดือนก้จะได้แค่ค่าข้าวอาทิตละ500แล้วเขาก้ขอพลัดตลอดย้ายไปหลายที่เพราะเป้นของหนีภาษีขายตามบิ๊กซีโลตัสในเมืองต่างจังหวัดจนครบปีเลยทวงไม่ได้อีกผมก้เลยออกมาแต่อย่างน้อยก้มีวิชาแต่งหน้าที่ฝึกทุกวันกับวิชาค้าขายที่ติดตัวมาเลยถอยมาตั้งหลักที่นครปฐมแต่ไม่กล้าเข้าบ้านมาอาศัยทำงานแลกข้าวแลกที่พักบ้านเพื่อนเกือบปีจนน้องที่รุ้จักกันมาอยุ่กรุงเทพเพราะแฟนมาเรียนพิเศษช่วงปิดเทอมเลยขออาศัยมาหางานทำมีเงินติดตัวมา2,000เพราะไปขอแม่มาติดตัวทั้งที่ไม่อยากไปรบกวนแต่ผมไม่มีเงินเลยจำเป็กว่าจะได้งานเงินก้แทบหมดมาได้งานร้านกาแฟชื่อดังแห่งหนึ่งแถวรัชดาทุกอย่างกำลังไปได้ดีแต่น้องต้องกลับต่างจังหวัดเงินเดือนก้ยังไม่ได้เลยต้ยต้องดื้นรนหาที่พักจนได้มาอยุ่แฟรชทหารดินแดงทั้งๆที่รุ้ว่าต้องเจอกับอะไรแต่เพราะไม่มีทางเลือกเลยต้องมาอยุ่แต่ก้พยายามหลีกเลี่ยงกลับดึกบ้างนอนหน้าทีวีบ้างจนเขาเอ่ยปากไล่ผมเพราะผมไม่ยอมเขาวุฒิแค่ม.6เลยได้รายวันรวมๆเดือนนึง7,000กว่าในวัย27ปีถือว่าน้อยมากพอถุกไล่กระทันหันเลยต้องไปหาห้องหน้ารามอยุ่เกิดมาไม่เคยอยุ่หอรวมชายแต่ก้ต้องอยุ่เพราะมันถูกทยอยใช้หนีพี่ๆที่ไปยืมเขามาอดทนขยันทำงานมาจนได้สอบเป้นพนักงานประจำแต่ก้ได้ไม่เท่าคนอื่นปีนี้ผม29ปีแต่ไม่มีเงินเก้บเลยเพราะรับอยุ่10,500หลังจากหักทุกอย่าง อยากหางานใหม่ดูแต่อายุเยอะวุฒิก้น้อยกลัวออกไปแล้วเขาไม่รับตกงานผมแค่อยากให้ชีวิตมันดีขึ้นกว่านี้ พ่อแม่สบายเพราะทุกวันนี้ท่านยังถามผมตลอดว่า"เป้นไงบ้างลูกสบายดีไหมเงินพอใช้เปล่ามาเอาที่แม่ได้นะ"ผมรุ้สึกผิดเหมือนเป้นลุกที่ไม่ดีอายุจะ30แล้วยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยดุแลท่านก้ไม่ได้บางครั้งก้คิดว่าอยากจะตายๆไปให้มันจบๆขนาดพ่อแม่ตัวเองยังไม่เอาเราเลยแต่ก้ทำไม่ได้ท้อมากแต่ก้ไม่อยากถอยอยากให้พ่อแม่สบายเหมือนพ่อแม่คนอื่นๆบ้างเพราะผมอยากทดแทนพระคุณท่นที่เลี้ยงดูผมเหมือนเป็นลูกแท้ๆผมจึงอยากรบกวนพี่ๆเพื่อนๆทุกท่านให้คำชี้แนะแนะนำผมด้วยว่าควรทำอย่างไรดี
ปล.นี่เป้นเพียงส่วนหนึ่งที่ผมต้องเจอมากับตัวไม่ได้แต่งขึ้นเพื่อดราม่าอยากระบ่ยความอัดอั้นตั้นใจ
หวังว่าคงได้รับกำลังใจและคำแนะนำจากพี่ๆเพีอนๆ pantip นะครับขอขอบพระคุณล่วงหน้า