จขกท.อยู่ในสภาวะที่ไม่สามารถเรียบเรียงข้อความให้เข้าใจได้โปรดใช้จักรยานในการอ่าน


แค่กลัวว่าสักวันนึงถ้าเรามีลูกกลัวว่าเค้าจะต้องเกิดมาเจอเหตุการณ์ที่โหดร้ายแบบเดียวกับเราน่ะ   แค่เข้าโรงเรียนที่เราไม่ต้องได้ตั้งใจจะเข้าไว้ตั้งแต่แรกก็ต้องเจอเรื่องแย่ๆเป็นเวลา 3ปี





มันเป็นเรื่องเมื่อประมาณ 8ปีก่อน  ตอนนั้นเรายังอยู่ ม.2 ณ. โรงเรียนแห่งหนึ่งแถวคูคต   เราเป็นเด็กนักเรียนที่มักจะถูกรังแกเพราะไม่สามารถเข้ากับใครได้(แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไปหาเรื่องใคร  และก็มีเพื่อนอยู่บ้างถึงจะเป็นเพื่อนกินก็ตามแต่ช่วยเราได้เสมอในยามที่ต้องการ)  แม้จะเป็นคนตัวใหญ่แต่ถ้าคนๆเดียวต้องสู้กับ 7คน (ยังไม่นับพวกข้างห้องรวมกันประมาณอีก 4 คน)

เราขอเรียบเรียงแบบง่ายๆละกันนะจำไม่ค่อยได้แล้ว


เหตุการณ์อยู่ช่วงราวๆ 12:30 - 14:30 น.  ในชั่วโมงนั้นคุณครูไม่ได้มาสอนเลยอิสระกันทั้งห้อง แต่ก็มีครูคนอื่นมาคุมแทนเพื่อไม่ให้เราทำอะไรกันเกินเหตุ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้-ไอ้คนที่แกล้งเรา(มากที่สุด)  มันเอามีดมากรีดที่ขาซ้าย  [บริเวณต้นขาเหนือหัวเข่าเล็กน้อย] ไม่รู้ว่ามีดที่ว่าจากกรรไกรตัดเล็บหรือมีดพับ รู้แค่ว่าคมเหมือนมีดใหม่

-เราไปห้องพยาบาลตามลำพัง และ ก็เจอครูประจำชั้น ม.2 พอดี แค่บอกไปว่าเผลอไปโดนของมีคมกรีดที่ขา[ห่างกันประมาณ 50 เมตร   ต้องลงจากตึก3ชั้น แล้วเดินไปอีก 10 เมตร]

-ครูปฐมพยาบาลทำแผลให้แต่ไม่เป็นผล เพราะแผลเราค่อนข้างหนักมากจำเป็นต้องไปให้โรงพยาบาลเย็บแผล [ก็เพราะตอนนั้นเราทำเป็นเก่งเอากระดาษจากสมุดมาซับเลือด  เพื่อนมันเห็นว่าเลือดเราออกเต็มไปหมดเลยบอกให้เราไปที่ห้องพยาบาล]

-เพื่อน2คนก็พึ่งลงมาหาเราที่ห้องพยาบาลบอกความจริงกับครูประจำชั้น ม.2

-เหตุบานปลายขึ้น ช่วงที่เพื่อนบอกความจริงไปนั้น รองผู้อำนวยการ และ ครูประจำชั้นม.1 มาที่ห้องพยาบาล [เป็นครู ม.1 ที่เด็กเกเรกลัวมากที่สุด]

-ตอนนี้ครู ม.2 พาเราไปที่โรงพยาบาล ให้ไปทำแผล ต้องขอบคุณครูที่เป็นของออกค่าใช้จ่ายให้ [ใจจริงเราขอเอาแค่ผ้าก๊อซมาปิดก็พอแล้ว]

-ตอนนั้นคุณครูบอกว่าจะเอายังไงกับคนที่แกล้งเราจะให้ดำเนินดคีทำร้ายร่างกายหรือไม่  ตอนนั้นเรายังไม่ตอบอะไรให้เราไปตัดสินใจเอาเอง

-กลับมาที่ห้องเรียน เราก็บอกเพื่อนไปตามที่เราเข้าใจ   เพื่อนเราบอกว่าให้ดำเนินคดีกับมันไปเลยเพราะมันแกล้งเราอยู่ทุกวันเอาให้มันหนักจนหมดอนาคตไปเลย  

-สุดท้ายเรากับคนที่แกล้งก็ไปที่ห้องผู้อำนวยการ   แล้วก็บอกว่า  "ไม่ล่ะกันครับ"

ท้ายที่สุดแล้วมันก็ยังเหมือนเดิมคือยังโดนแกล้ง  แต่เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้คนที่แกล้งเราค่อยๆลดและเลิกไปทีล่ะคน  ส่วนไอ้คนที่แกล้งเรามันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย