เกรดเทอมนี้ออกยังไม่ครบทุกตัว แต่เมื่อรวมคะแนน เกรดที่ได้ไม่ถึง 3 (ได้ 2.80 ค่ะ)
บอกเลยว่าไม่เคยได้คะแนนแย่แบบนี้มาก่อนในชีวิตค่ะ

ถึงแม้เกรดรวมจะยังอยู่ที่ 3.41 แต่มันรู้สึกนอยมากที่คะแนนไม่ถึงเกรด 3
รู้สึกสงสารพ่อแม่ที่มีลูกเรียนโง่แบบนี้ จิตตกมากเลย พาลคิดไปว่าทำไมเราต้องเกิดมาเป็นลูกพ่อกับแม่ด้วยนะ พ่อกับแม่นี่ซวยจริงๆเลย ถ้าหากเป็นเด็กคนอื่นคงจะทำได้ดีกว่านี้แน่ๆ

เมื่อกี้หลังจากที่ไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน ก็ออกไปหานมมาดื่ม พอพ่อได้ยินเสียงเราเปิดประตูพ่อก็จะเปิดประตูออกมาหาเราด้วย เพราะกลัวเราไม่มีข้าวกินตอนดึกๆ เราเห็นหน้าพ่อแล้วก็ได้แต่ฝืนยิ้ม แล้วก็โกหกไปว่ากินข้าวแล้ว

ในหัวมันก็คิดว่า 'พ่ออย่ามาทำดีแบบนี้กับหนูเลย' หนูมันไม่มีค่าพอที่พ่อจะต้องมาทำแบบนี้ให้ หนูมันโง่ เรียนเกรดก็ตกทุกเทอม จากปีหนึ่งที่เคย 3.71 ตอนนี้ปี 3 ขึ้นปี 4 มันเหลือแค่ 3.41

เข้าใจว่าเกรดไม่ได้เป็นตัวตัดสินชีวิต  แต่เราแค่คิดว่า พยายามมากเท่าไหร่ มันก็ตกต่ำลงจนท้อ ถ้าแค่นี้ยังเรียนไม่ได้ ต่อไปเราจะเป้นยังไงต่อไป เราไม่กล้าสู้หน้าพ่อกับแม่ ไม่กล้าที่จะบอกเกรดกับท่านด้วยซ้ำ ปี 4 คิดว่าจะพยายามใหม่ ต้องรักษาเกรดไว้

ต้องเข้มแข็ง มีอะไรไม่สบายใจอยากระบายก็ต้องเก็บไปร้องไห้อยู่คนเดียว ต้องนั่งในห้องแคบๆแล้วก็ร้องไห้ออกมาให้เงียบที่สุดเพราะไม่อยากให้ใครมาเป็นห่วง อัดอั้นตันใจจนทนไม่ไหวอยากมาหาใครสักคนที่เราไม่รู้จักในโลกออนไลน์มารับรู้ความเจ็บปวดนี้บ้าง

ถ้าหายไปได้ก็คงดี หายไปตลอดกาลเลย ไม่ต้องมาเป็นตัวภาระให้พ่อกับแม่แบบนี้ ไม่ต้องสูบค่าน้ำค่าไฟ ไม่ต้องเปลืองค่าอาหาร
อยู่แบบไม่มีอะไรเลย มันคงดีกว่านี้