เรื่องมีอยู่ว่า
ก่อนหน้านี้ดิฉันชอบใส่บาตรกับพระรูปหนึ่งแถวๆที่ทำงาน
ใส่บาตรเป็นประจำจนหลังๆพระรูปนั้นจะชวนดิฉันคุยเรื่องทั่วๆไปหลังใส่บาตรเสร็จเสมอ เช่นพักอยู่แถวไหน ภูมิลำเนาอยู่จังหวัดอะไร ฯลฯ
ดิฉันก็ตอบตามปกติ จนหลังๆ ดิฉันเริ่มไม่สะดวกใจ แต่ก็ยังใส่บาตรปกติ
อยู่มาวันนึงหลังจากใส่บาตรเสร็จ พระท่านก็ขอเบอร์โทรศัพท์เรา ตอนนั้นเราก็ทำไรไม่ถูก อยากปฎิเสธไม่ให้ แต่ก็ไม่รู้จะพูดออกไปว่ายังไง ไม่อยากโกหกพระ กลัวบาป
ก็เลยให้เบอร์โทรไป พระท่านก็ลองโทรเข้าเตรื่องเราตอนนั้นเลยว่าติดมั้ย พอโทรเสร็จดิฉันก็เมมเบอร์ท่านไว้
หลังจากนั้นไม่นานท่านก็โทรมา เราก็ไม่รับ เพราะเราไม่รู้ว่าท่านมีเจตนาหรือจุดประสงค์อะไร โทรมาเพื่ออะไร และในใจเราคิดไปแล้วว่าต้องโทรมาแบบนั้นแน่ๆ (คิดเองนะคะ) เสียความรู้สึกไปแล้วค่ะ และท่านก็โทรมาเรื่อยๆ เราก็ไม่เคยรับ จากนั้นท่านก็ไม่โทรมาอีกเลย และ เราก็ไม่ใส่บาตรอีกเลย ไม่ว่าจะกับพระรูปไหน เรากลัวจะซ้ำแบบเดิมคือเสียความรู้สึก
เลยอยากถามว่า
1. ดิฉันบาปมั้ยที่คิดไปก่อนว่า พระท่านมีเจตนาไม่ดีแน่ๆ ทั้งๆที่ยังไม่เคยรับสาย
2. การที่พระโทรมาหาสีกา ไม่ว่าจะมีเจตนาอย่างไร อย่างนี้ผิดธรรมวินัยหรือไม่

ปล.เมื่อดิฉันเลิกใส่บาตรไปแล้วดิฉันก็หันมาถวายสังฆทานทุกครั้งที่มีโอกาสแทนค่ะ