"เรื่องเล่าจากสมุดบันทึก"
9 สิงหาคม 2556 ,, โต๊ะทำงาน
สัปดาห์ที่ผ่านมานั้นถือได้ว่าเป็นช่วงที่วุ่นวายที่สุดก็ว่าได้ครับ ขั้นตอนการทำวีซ่านักเรียนแลกเปลี่ยนสำหรับผมในครั้งนี้ ถือเป็นเรื่องที่ค่อนข้างสับสน วุ่นวาย ในใจนึกคิดไม่เกินสามวันทุกอย่างน่าจะเสร็จเรียบร้อย ,,, แต่เปล่าเลย ความคิดเหล่านั้นวูบหายไปทันทีหลังจากสิ้นเสียงเจ้าหน้าที่ร้องบอกด้วยเสียงเน้นย้ำว่า “กลับไปๆ เอกสารสำคัญขาดหลายอย่าง ให้ไปรีบนำมาเพิ่ม ถ้าไม่ครบก็ทำไม่ได้ เราไม่แคร์ ไม่สนว่าคุณจะมาจากไหน มีหลายคนที่วีซ่าไม่ผ่าน อย่าคิดจะทำง่ายๆ” เสี้ยววินาทีนั้นทุกอย่างในหัวผมเหมือนจะหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง ผมขบคิดอยู่ครู่ใหญ่ว่าเพราะเหตุใด ทั้งๆที่ผมก็ศึกษาวิธีการและรายละเอียดต่างๆมาอย่างดี ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้? ท้ายที่สุดทุกอย่างก็สำเร็จด้วยความอดทนและพยายามของผมล้วนๆ รวมระยะเวลาในการเดินทางเพื่อทำวีซ่าครั้งนี้ร่วม20วันเลยทีเดียว แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดผมต้องรับผิดชอบเอง ซึ่งก็เป็นเงินมิใช่น้อยซึ่งต้องกราบขอบพระคุณทางครอบครัวมา ณ ที่นี้ **เพื่อนๆอาจจะสงสัยว่าทำไมมันยากและใช้เวลานานขนาดนี้ เอาไว้ผมจะเล่าให้ฟังในเอนทรี่หน้านะครับ**
การเดินทางของผมเริ่มต้นขึ้นในวันเกิดครบรอบ 22 ปีพอดีครับ กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกจัดแจงเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นอย่างมีระเบียบ ผมออกเดินทางจากมหาสารคามด้วยรถบริษัทรุ่งประเสริฐทัวร์ถึงสถานีขนส่งหมอชิตเวลาประมาณ 18.00น. ก่อนที่จะหอบกระเป๋าขึ้นรถไฟฟ้า Airport Link เพื่อไปยังสนามบินสุวรรณภูมิ คงจะดีไม่น้อยถ้าหากมีครอบครัวมาส่งผมอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแต่หากต้องมองถึงความจำเป็นหลายๆอย่าง การลุยเดี่ยวก็ไม่เห็นจะแย่สักเท่าไหร่ ผมกลับรู้สึกสนุกและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วยซ้ำ
ความผิดพลาดที่ไม่น่าผิดหวังอีกอย่างหนึ่งในการเดินทางครั้งนี้ของผมคือตั๋วเครื่องบินที่ไม่ใช่ไฟลท์บินตรง 3 ชั่วโมง ด้วยความที่เห็นแก่ของถูกและแลกด้วยราคาที่ถูกลงถึง 4,000 กว่าบาท ทำให้ผมยอมเสียเวลาเพื่อไปต่อเครื่องที่ฮ่องกง 1.40 ชั่วโมง คิดเล่นๆว่า ก็ดีนะ ได้ไปเดินเล่นที่ฮ่องกงด้วย ฮ่าๆ สนนราคาเครื่องรวมภาษีของการเดินทางขาไปนี้อยู่ที่ 6,200 บาทครับ
บนเครื่องเต็มไปด้วยชาวฮ่องกงครับ
เวลาประมาณเที่ยงคืน ผมบินลัดฟ้าจากประเทศไทยสู่เกาะฮ่องกงด้วยความตื่นเต้น ดีใจ มันเป็นการขึ้นเครื่องและเดินทางด้วยเครื่องบินคนเดียวครั้งแรกในชีวิตหากไม่นับครั้งก่อนที่ยกขโยงกันไปฝรั่งเศสสิบกว่าคน สนุก มันส์ ฮา มากๆ,, ครั้งนี้ผมรู้สีกตัวเองโตขึ้น รู้สึกโลดโผนที่ได้ผจญภัยออกสู่โลกกว้างโดยที่ไม่ได้คิดเลยว่าหนทางข้างหน้ามันอาจจะไม่สวยงามอย่างที่คาดเอาไว้,, จินตนาการนั่งคิดและวาดฝันถึงเมืองไทเปได้สักพัก ไฟห้องเครื่องก็เปิดขึ้น พร้อมกับแอร์สาวสวยเข็นรถอาหารมาพร้อมเสริฟนั่นเป็นสัญญาณบอกกับผมว่า "ได้เวลาอาหารแล้วววว" ^_^
อิ่มหมีพลีมันจากการทานอาหารรอบดึกเป็นที่เรียบร้อยผมก็งีบหลับไปได้สักพัก ก่อนที่จะรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียประกาศจากนักบินว่า "ขณะนี้เราได้นำท่านเดินทางมาถึงประเทศฮ่องกงแล้วครับ" สนามบินฮ่องกง เป็นสนามบินนานาชาติขนาดเล็กครับเมื่อเทียบกับสุวรรณภูมิบ้านเรา ใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถเดินได้รอบจนทั่วในส่วนหลัก แต่การเดินทางเพื่อไปเกจ(ประตู)ต่างๆ บางเกจที่อยู่ไกลออกไปอย่างกรณีของผมต้องนั่งรถไฟไต้ดินไปเลยทีเดียว ซึ่งก็เป็นรถไฟบริการรับส่งภายในสนามบินครับ เรียกได้ว่าสะดวกสบายมากๆ แต่ก่อนจะไปไหนๆก็มีเวลาตั้งชั่วโมงกว่า ขอเดินเล่นหาของกินหน่อยล่ะกัน
ผมเดินด้อมๆมองๆหาร้านอาหาร ก็มาเจอะกับร้านนี้ครับคนต่อคิวยาวเชียวทั้งแขก ไทย จีน ฝรั่ง ไม่ทราบว่ามันคืออะไรแต่ท่าทางน่าจะอร่อยใช้ได้ จึงตัดสินใจแวะที่ร้านนี้แหละเนอะเจอดาราไทยด้วยคนนึง หน้าศพมาก เลยไม่ได้ขอถ่ายรูป ฮ่าๆๆๆ ร้านนี้ขายอาหารประเภทอาหารเช้าครับ มีหลากหลายมากจัดเป็นเซ็ตให้เลือกเยอะแยะไปหมด ผมอ่านภาษาจีนไม่ออกก็อาศัยดูจากรูปเอาครับ เลยสั่งเซ็ตC ราคา 98 เหรียญฮ่องกง(ไม่รู้กี่บาท) อาหารที่ได้คือต้มมักกะโรนีใส่หมูแดง กับน้ำเต้าหู้เย็นหนึ่งแก้วครับ
หลังจากที่ลองชิมผมก็ได้รู้ซึ้งถึงความจืดสนิท ที่สามารถทำให้นึกถึงหน้าคนจีนขาวๆ ตี๋ๆ จืดๆได้ดีเลยทีเดียว นาทีนี้ต้องการน้ำปลาเป็นอย่างมากกกก ส่วนน้ำเต้าหู้นั้นอร่อยจริงๆ รสชาดหวานนิดๆกลิ่นหอมละมุลลิ้นประหนึ่งว่าเป็นต้นตำหรับอย่างไงอย่างนั้น นั่งทานสักพักผมมองดูนาฬิกาก็ได้เวลาเครื่องไกล้จะออก เลยแบกกระเป๋าเป้นั่งรถไฟมารอที่เกจก่อนเวลา20นาที ผมมองดูผู้คน บรรยากาศยามเช้าและข่าวทีวีได้ไม่นานนักเสียงประกาศก็ดังขึ้นบอกว่า "ไฟลท์ที่จะบินไปไทเป ขณะนี้ยังไม่สามารถนำเครื่องขึ้นได้เนื่อจากมีพายุและฝนตกหนัก หากเครื่องบินพร้อมที่จะให้บริการเมื่อไหร่ทางสายการบินจะประกาศแจ้งให้ท่านทราบโดยด่วนค่ะ" (ผมคิดว่านะ) ทำให้ผมต้องนั่งรอแบบเซ็งๆถึง 2 ชั่วโมงกว่าเครื่องจะออก ได้แต่คิดในใจ เอาน่า,,ไม่เป็นไรเพราะฝนตกหนักพายุแรงขนาดนี้เราก็ต้องเข้าใจและทำใจสิ ใช่ม่ะ? zZZzz เวลาค่อยๆผ่านเลยไป,,ZZZz
"Attention please,,," เสียงประกาศเรียกคนดังขึ้นการรอคอยของฉั้นสิ้นสุดลงเสียที!!,, ผมเดินขึ้นเครื่องและตรงไปยังที่นั่งด้วยความตื่นเต้นที่ไกล้จะถึงไต้หวัน สายตาปิติดีใจแสดงออกอย่างเห็นได้ชัด ความสนุกของผมกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว เย้ๆๆ ผมนั่งลงตรงที่นั่งริมหน้าต่างเพื่อรอนักบินนำเครื่องขึ้นอย่างลุ้นระทึก,,, ติ๊ก ตอก ติ๊ก ตอก ติ๊ก ตอก ...
ทันใดนั้น สายฝนก็เทลงมาด้วยความแรงอย่างไม่ขาดสาย อะอองน้ำสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น สายฝนที่พร่ามัวเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างยิ่งทำให้ผมหดหู่ในใจอย่างรับรู้ได้ "นี่มันอะไรกันเมื่อไหร่จะถึงสักที" !!บ่นคนเดียวในใจ ผมและเพื่อนร่วมทางทุกคนตกอยู่ในสภาวะเดียวกันคือทำได้แต่เพียงนั่งรอ รอเท่านั้นโดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จนผมเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
13.30 Taipei timezone +8
ตึ๊งงง!! เสียงเตือนนิรภัยเพื่อให้รัดเข็มขัดก่อนที่นักบินจะนำเครื่องลงดังขึ้น เย้ๆๆ เรามาถึงไทเปแล้วครับ วินาทีนี้ผมฟินแบบสุดๆชะเง้อคอเกาะติดริมหน้าต่าง ชมทัศนียภาพอันสวยงามของเกาะไต้หวัน,,โอ๊วว พระเจ้า นี่มันสวรรค์ชัดๆ ทิวทัศภูเขาและทะเล เขียวขจีสุดลูกหูลูกตา บ้านเมืองแน่นขนัด ธรรมชาติยังสมบูรณ์มากที่เกาะสวรรค์แห่งนี้,, อาการดีใจ จนออกนอกหน้าของผมแสดงออกมาอย่างเต็มที่ ใจเต้นรัวมากครับเวลานี้ ผมรอคอยการเดินทางมาที่นี่อย่างยาวนาน สุดท้ายผมก็มาถึงด้วยตัวผมเองแล้วครับ
ผมรีบเดินลงจากเครื่อง เตรียมเอกสารและพาสปอตเพื่อผ่าน ตม.ตรวจคนเข้าเมือง ด่านนี้ผ่านไปได้ด้วยดี พร้อมกับรอยยิ้มและคำทักทายจากเจ้าหน้าที่สุดหล่อชาวไต้หวัน "你好 ,, 歡迎台灣" หนี๋ห่าว ฮวานหยิ๋งไถวาน (สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับสู่ประเทศไต้หวัน) ผมเดินเพื่อไปรอรับกระเป๋าเดินทางอย่างออกอาการปริ่มปลื้มเห็นได้ชัด "โอ๊ยรู้สึกดีจังคนที่นี่ดูเป็นมิตรดีเนอะ" (คิดในใจ) สนามบินไม่ค่อยซับซ้อนครับ มีป้ายภาษาอังกฤษบอกทางชัดเจน เจ้าหน้าที่ใจดีทุกคนเลย นั่นไง!! เจอแล้วที่รอรับกระเป๋า ><"
"ความซวยมาเยือนอีกครั้ง" ณ ไทเป ไต้หวัน
ความตื่นเต้นดีใจของผม กลายเปลี่ยนเป็นความเซ็งและกังวลแบบสุดๆ เมื่อเจ้าหน้าที่บอกกับผมว่า "กระเป๋าของคุณดีเลย์นะค่ะ ตอนนี้กระเป๋าอยู่ที่ฮ่องกงจะมาถึงภายในวันนี้ไม่เกิน 12 ชั่วโมงค่ะ" อ้าว!! ทำไมเป็นงั้นไปล่ะ? แล้วผมจะทำยังไง จะให้รอยังไง ผมเหนื่อยมากอยากอาบน้ำ ของทุกอย่างอยู่ในกระเป๋านะ (ผมโวยใส่พนักงานสายการบินพร้อมทำหน้าเซ็ง) "ทางเราต้องขอโทษจริงๆค่ะ ได้โปรดกรอกที่อยู่ที่คุณพักในไทเป เมื่อกระเป๋ามาถึงทางสายการบินจะนำไปส่งให้ถึงที่โดยด่วนค่ะ" (ผมคิดในใจจะเอาไปส่งให้จริงๆเหรอ หรือกุต้องกลับมาเอาเอง?) ผมมองดูคนอื่นๆที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ทุกคนต่างไม่สบอารมและรู้สึกเป็นกังวลเรื่องกระเป๋าอย่างมาก แต่จะทำไงได้ ก็ต้องรอเท่านั้น ผมตั้ดสินใจเดินไปทางออกเพื่อเข้าสู่ตัวเมือง ขณะนี้ผมปรับอารมณ์ให้เย็นลงได้พอสมควร เลยแวะกดเงินที่ตู้ATM จัดแจงซื้อซิมการ์ดเสร็จสรรพ จะว่าไปเน็ต3Gที่นี่เร็วมาก แพ็คเกจก็ราคาไม่แพง เหมาจ่ายเดือนละ 800 NTD (1NTD=1.11บาท) ใช้เน็ต3Gได้ไม่จำกัดความเร็ว 5 MB แถมได้ค่าโทรฟรีอีก 100 นาที สำหรับผมก็ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว
ใส่ซิมปุ๊ป ก็อัพเฟสปั๊ปเลย 555
ด้วยความที่เป็นคนชอบอ่านรีวิวท่องเที่ยวใน ppantip.com ผมก็ได้เก็บข้อมูลมาพอสมควรว่าเมื่อถึงสนามบินแล้วจะต้องไปไหนต่อ จะเข้าเมืองยังไงเพราะสนามบินห่างจากตัวเมืองไทเปราวๆ 40 กิโลเมตร บริการสาธารณะเพื่อเข้าเมืองก็มีหลากหลายครับ ไม่ว่าจะเป็นแท็กซี่ รถบัส รถไฟไต้ดินก็แสนจะสะดวกสบาย ส่วนตัวผมนั้นขอเลือกใช้บริการรถบัสเพราะว่าราคาถูก ให้บริการหลายบริษัท แล้วก็มีรถเข้าออกตลอดเวลาเลยครับว่าแล้วก็เดินไปซื้อตั๋วกันดีกว่า
ผมเลือกใช้บริการของบริษัท UBUS เนื่องจากเห็นหลายท่านรีวิวบอกว่ารถใหม่ เบาะนิ่ม วิ่งเร็วใช้ได้ ส่วนราคาตั๋วก็อยู่ที่ 170NTD ผมตั้งใจที่จะลงที่ Taipei Main Station เพราะว่าจุดนี้คือศูนย์รวมบริการขนส่งสาธารณะทั้งหมดของกรุงไทเป เรียกได้ว่าเป็นศูนย์กลางต้นสายของทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น MRT รถไฟ รถไฟความเร็วสูง รถบัส แท็กซี่ เพราะฉะนั้นหากใครที่มาครั้งแรกให้นั่งรถบัสมาลงที่จุดนี้เพื่อเดินทางต่อไปยังที่ต่างๆจะง่ายและสะดวกมากครับ
ซื้อตั๋วแล้วก็มายืนรอตรงจุดนี้ครับ ไม่เกิน5นาที รถบัสของเราก็จะมาถึงแล้ว
** ไกล้จะถึงแล้วครับ เดี๋ยวมาต่อให้นะ **
[CR] ไต้หวัน-บันทึกของนักเดินทาง Ep.1-เรื่องเล่าจากสมุดบันทึก
9 สิงหาคม 2556 ,, โต๊ะทำงาน
สัปดาห์ที่ผ่านมานั้นถือได้ว่าเป็นช่วงที่วุ่นวายที่สุดก็ว่าได้ครับ ขั้นตอนการทำวีซ่านักเรียนแลกเปลี่ยนสำหรับผมในครั้งนี้ ถือเป็นเรื่องที่ค่อนข้างสับสน วุ่นวาย ในใจนึกคิดไม่เกินสามวันทุกอย่างน่าจะเสร็จเรียบร้อย ,,, แต่เปล่าเลย ความคิดเหล่านั้นวูบหายไปทันทีหลังจากสิ้นเสียงเจ้าหน้าที่ร้องบอกด้วยเสียงเน้นย้ำว่า “กลับไปๆ เอกสารสำคัญขาดหลายอย่าง ให้ไปรีบนำมาเพิ่ม ถ้าไม่ครบก็ทำไม่ได้ เราไม่แคร์ ไม่สนว่าคุณจะมาจากไหน มีหลายคนที่วีซ่าไม่ผ่าน อย่าคิดจะทำง่ายๆ” เสี้ยววินาทีนั้นทุกอย่างในหัวผมเหมือนจะหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง ผมขบคิดอยู่ครู่ใหญ่ว่าเพราะเหตุใด ทั้งๆที่ผมก็ศึกษาวิธีการและรายละเอียดต่างๆมาอย่างดี ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้? ท้ายที่สุดทุกอย่างก็สำเร็จด้วยความอดทนและพยายามของผมล้วนๆ รวมระยะเวลาในการเดินทางเพื่อทำวีซ่าครั้งนี้ร่วม20วันเลยทีเดียว แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดผมต้องรับผิดชอบเอง ซึ่งก็เป็นเงินมิใช่น้อยซึ่งต้องกราบขอบพระคุณทางครอบครัวมา ณ ที่นี้ **เพื่อนๆอาจจะสงสัยว่าทำไมมันยากและใช้เวลานานขนาดนี้ เอาไว้ผมจะเล่าให้ฟังในเอนทรี่หน้านะครับ**
29 สิงหาคม 2556 ,, (วันเกิด) การเดินทางสู่กรุงเทพมหานคร
การเดินทางของผมเริ่มต้นขึ้นในวันเกิดครบรอบ 22 ปีพอดีครับ กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกจัดแจงเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นอย่างมีระเบียบ ผมออกเดินทางจากมหาสารคามด้วยรถบริษัทรุ่งประเสริฐทัวร์ถึงสถานีขนส่งหมอชิตเวลาประมาณ 18.00น. ก่อนที่จะหอบกระเป๋าขึ้นรถไฟฟ้า Airport Link เพื่อไปยังสนามบินสุวรรณภูมิ คงจะดีไม่น้อยถ้าหากมีครอบครัวมาส่งผมอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแต่หากต้องมองถึงความจำเป็นหลายๆอย่าง การลุยเดี่ยวก็ไม่เห็นจะแย่สักเท่าไหร่ ผมกลับรู้สึกสนุกและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วยซ้ำ
ความผิดพลาดที่ไม่น่าผิดหวังอีกอย่างหนึ่งในการเดินทางครั้งนี้ของผมคือตั๋วเครื่องบินที่ไม่ใช่ไฟลท์บินตรง 3 ชั่วโมง ด้วยความที่เห็นแก่ของถูกและแลกด้วยราคาที่ถูกลงถึง 4,000 กว่าบาท ทำให้ผมยอมเสียเวลาเพื่อไปต่อเครื่องที่ฮ่องกง 1.40 ชั่วโมง คิดเล่นๆว่า ก็ดีนะ ได้ไปเดินเล่นที่ฮ่องกงด้วย ฮ่าๆ สนนราคาเครื่องรวมภาษีของการเดินทางขาไปนี้อยู่ที่ 6,200 บาทครับ
บนเครื่องเต็มไปด้วยชาวฮ่องกงครับ
30 สิงหาคม 2556 ,, สุวรรณภูมิ - ฮ่องกง - เถาหยวน
เวลาประมาณเที่ยงคืน ผมบินลัดฟ้าจากประเทศไทยสู่เกาะฮ่องกงด้วยความตื่นเต้น ดีใจ มันเป็นการขึ้นเครื่องและเดินทางด้วยเครื่องบินคนเดียวครั้งแรกในชีวิตหากไม่นับครั้งก่อนที่ยกขโยงกันไปฝรั่งเศสสิบกว่าคน สนุก มันส์ ฮา มากๆ,, ครั้งนี้ผมรู้สีกตัวเองโตขึ้น รู้สึกโลดโผนที่ได้ผจญภัยออกสู่โลกกว้างโดยที่ไม่ได้คิดเลยว่าหนทางข้างหน้ามันอาจจะไม่สวยงามอย่างที่คาดเอาไว้,, จินตนาการนั่งคิดและวาดฝันถึงเมืองไทเปได้สักพัก ไฟห้องเครื่องก็เปิดขึ้น พร้อมกับแอร์สาวสวยเข็นรถอาหารมาพร้อมเสริฟนั่นเป็นสัญญาณบอกกับผมว่า "ได้เวลาอาหารแล้วววว" ^_^
อิ่มหมีพลีมันจากการทานอาหารรอบดึกเป็นที่เรียบร้อยผมก็งีบหลับไปได้สักพัก ก่อนที่จะรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียประกาศจากนักบินว่า "ขณะนี้เราได้นำท่านเดินทางมาถึงประเทศฮ่องกงแล้วครับ" สนามบินฮ่องกง เป็นสนามบินนานาชาติขนาดเล็กครับเมื่อเทียบกับสุวรรณภูมิบ้านเรา ใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถเดินได้รอบจนทั่วในส่วนหลัก แต่การเดินทางเพื่อไปเกจ(ประตู)ต่างๆ บางเกจที่อยู่ไกลออกไปอย่างกรณีของผมต้องนั่งรถไฟไต้ดินไปเลยทีเดียว ซึ่งก็เป็นรถไฟบริการรับส่งภายในสนามบินครับ เรียกได้ว่าสะดวกสบายมากๆ แต่ก่อนจะไปไหนๆก็มีเวลาตั้งชั่วโมงกว่า ขอเดินเล่นหาของกินหน่อยล่ะกัน
ผมเดินด้อมๆมองๆหาร้านอาหาร ก็มาเจอะกับร้านนี้ครับคนต่อคิวยาวเชียวทั้งแขก ไทย จีน ฝรั่ง ไม่ทราบว่ามันคืออะไรแต่ท่าทางน่าจะอร่อยใช้ได้ จึงตัดสินใจแวะที่ร้านนี้แหละเนอะเจอดาราไทยด้วยคนนึง หน้าศพมาก เลยไม่ได้ขอถ่ายรูป ฮ่าๆๆๆ ร้านนี้ขายอาหารประเภทอาหารเช้าครับ มีหลากหลายมากจัดเป็นเซ็ตให้เลือกเยอะแยะไปหมด ผมอ่านภาษาจีนไม่ออกก็อาศัยดูจากรูปเอาครับ เลยสั่งเซ็ตC ราคา 98 เหรียญฮ่องกง(ไม่รู้กี่บาท) อาหารที่ได้คือต้มมักกะโรนีใส่หมูแดง กับน้ำเต้าหู้เย็นหนึ่งแก้วครับ
หลังจากที่ลองชิมผมก็ได้รู้ซึ้งถึงความจืดสนิท ที่สามารถทำให้นึกถึงหน้าคนจีนขาวๆ ตี๋ๆ จืดๆได้ดีเลยทีเดียว นาทีนี้ต้องการน้ำปลาเป็นอย่างมากกกก ส่วนน้ำเต้าหู้นั้นอร่อยจริงๆ รสชาดหวานนิดๆกลิ่นหอมละมุลลิ้นประหนึ่งว่าเป็นต้นตำหรับอย่างไงอย่างนั้น นั่งทานสักพักผมมองดูนาฬิกาก็ได้เวลาเครื่องไกล้จะออก เลยแบกกระเป๋าเป้นั่งรถไฟมารอที่เกจก่อนเวลา20นาที ผมมองดูผู้คน บรรยากาศยามเช้าและข่าวทีวีได้ไม่นานนักเสียงประกาศก็ดังขึ้นบอกว่า "ไฟลท์ที่จะบินไปไทเป ขณะนี้ยังไม่สามารถนำเครื่องขึ้นได้เนื่อจากมีพายุและฝนตกหนัก หากเครื่องบินพร้อมที่จะให้บริการเมื่อไหร่ทางสายการบินจะประกาศแจ้งให้ท่านทราบโดยด่วนค่ะ" (ผมคิดว่านะ) ทำให้ผมต้องนั่งรอแบบเซ็งๆถึง 2 ชั่วโมงกว่าเครื่องจะออก ได้แต่คิดในใจ เอาน่า,,ไม่เป็นไรเพราะฝนตกหนักพายุแรงขนาดนี้เราก็ต้องเข้าใจและทำใจสิ ใช่ม่ะ? zZZzz เวลาค่อยๆผ่านเลยไป,,ZZZz
"Attention please,,," เสียงประกาศเรียกคนดังขึ้นการรอคอยของฉั้นสิ้นสุดลงเสียที!!,, ผมเดินขึ้นเครื่องและตรงไปยังที่นั่งด้วยความตื่นเต้นที่ไกล้จะถึงไต้หวัน สายตาปิติดีใจแสดงออกอย่างเห็นได้ชัด ความสนุกของผมกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว เย้ๆๆ ผมนั่งลงตรงที่นั่งริมหน้าต่างเพื่อรอนักบินนำเครื่องขึ้นอย่างลุ้นระทึก,,, ติ๊ก ตอก ติ๊ก ตอก ติ๊ก ตอก ...
ทันใดนั้น สายฝนก็เทลงมาด้วยความแรงอย่างไม่ขาดสาย อะอองน้ำสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น สายฝนที่พร่ามัวเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างยิ่งทำให้ผมหดหู่ในใจอย่างรับรู้ได้ "นี่มันอะไรกันเมื่อไหร่จะถึงสักที" !!บ่นคนเดียวในใจ ผมและเพื่อนร่วมทางทุกคนตกอยู่ในสภาวะเดียวกันคือทำได้แต่เพียงนั่งรอ รอเท่านั้นโดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จนผมเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
13.30 Taipei timezone +8
ตึ๊งงง!! เสียงเตือนนิรภัยเพื่อให้รัดเข็มขัดก่อนที่นักบินจะนำเครื่องลงดังขึ้น เย้ๆๆ เรามาถึงไทเปแล้วครับ วินาทีนี้ผมฟินแบบสุดๆชะเง้อคอเกาะติดริมหน้าต่าง ชมทัศนียภาพอันสวยงามของเกาะไต้หวัน,,โอ๊วว พระเจ้า นี่มันสวรรค์ชัดๆ ทิวทัศภูเขาและทะเล เขียวขจีสุดลูกหูลูกตา บ้านเมืองแน่นขนัด ธรรมชาติยังสมบูรณ์มากที่เกาะสวรรค์แห่งนี้,, อาการดีใจ จนออกนอกหน้าของผมแสดงออกมาอย่างเต็มที่ ใจเต้นรัวมากครับเวลานี้ ผมรอคอยการเดินทางมาที่นี่อย่างยาวนาน สุดท้ายผมก็มาถึงด้วยตัวผมเองแล้วครับ
ผมรีบเดินลงจากเครื่อง เตรียมเอกสารและพาสปอตเพื่อผ่าน ตม.ตรวจคนเข้าเมือง ด่านนี้ผ่านไปได้ด้วยดี พร้อมกับรอยยิ้มและคำทักทายจากเจ้าหน้าที่สุดหล่อชาวไต้หวัน "你好 ,, 歡迎台灣" หนี๋ห่าว ฮวานหยิ๋งไถวาน (สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับสู่ประเทศไต้หวัน) ผมเดินเพื่อไปรอรับกระเป๋าเดินทางอย่างออกอาการปริ่มปลื้มเห็นได้ชัด "โอ๊ยรู้สึกดีจังคนที่นี่ดูเป็นมิตรดีเนอะ" (คิดในใจ) สนามบินไม่ค่อยซับซ้อนครับ มีป้ายภาษาอังกฤษบอกทางชัดเจน เจ้าหน้าที่ใจดีทุกคนเลย นั่นไง!! เจอแล้วที่รอรับกระเป๋า ><"
"ความซวยมาเยือนอีกครั้ง" ณ ไทเป ไต้หวัน
ความตื่นเต้นดีใจของผม กลายเปลี่ยนเป็นความเซ็งและกังวลแบบสุดๆ เมื่อเจ้าหน้าที่บอกกับผมว่า "กระเป๋าของคุณดีเลย์นะค่ะ ตอนนี้กระเป๋าอยู่ที่ฮ่องกงจะมาถึงภายในวันนี้ไม่เกิน 12 ชั่วโมงค่ะ" อ้าว!! ทำไมเป็นงั้นไปล่ะ? แล้วผมจะทำยังไง จะให้รอยังไง ผมเหนื่อยมากอยากอาบน้ำ ของทุกอย่างอยู่ในกระเป๋านะ (ผมโวยใส่พนักงานสายการบินพร้อมทำหน้าเซ็ง) "ทางเราต้องขอโทษจริงๆค่ะ ได้โปรดกรอกที่อยู่ที่คุณพักในไทเป เมื่อกระเป๋ามาถึงทางสายการบินจะนำไปส่งให้ถึงที่โดยด่วนค่ะ" (ผมคิดในใจจะเอาไปส่งให้จริงๆเหรอ หรือกุต้องกลับมาเอาเอง?) ผมมองดูคนอื่นๆที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ทุกคนต่างไม่สบอารมและรู้สึกเป็นกังวลเรื่องกระเป๋าอย่างมาก แต่จะทำไงได้ ก็ต้องรอเท่านั้น ผมตั้ดสินใจเดินไปทางออกเพื่อเข้าสู่ตัวเมือง ขณะนี้ผมปรับอารมณ์ให้เย็นลงได้พอสมควร เลยแวะกดเงินที่ตู้ATM จัดแจงซื้อซิมการ์ดเสร็จสรรพ จะว่าไปเน็ต3Gที่นี่เร็วมาก แพ็คเกจก็ราคาไม่แพง เหมาจ่ายเดือนละ 800 NTD (1NTD=1.11บาท) ใช้เน็ต3Gได้ไม่จำกัดความเร็ว 5 MB แถมได้ค่าโทรฟรีอีก 100 นาที สำหรับผมก็ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว
ใส่ซิมปุ๊ป ก็อัพเฟสปั๊ปเลย 555
ด้วยความที่เป็นคนชอบอ่านรีวิวท่องเที่ยวใน ppantip.com ผมก็ได้เก็บข้อมูลมาพอสมควรว่าเมื่อถึงสนามบินแล้วจะต้องไปไหนต่อ จะเข้าเมืองยังไงเพราะสนามบินห่างจากตัวเมืองไทเปราวๆ 40 กิโลเมตร บริการสาธารณะเพื่อเข้าเมืองก็มีหลากหลายครับ ไม่ว่าจะเป็นแท็กซี่ รถบัส รถไฟไต้ดินก็แสนจะสะดวกสบาย ส่วนตัวผมนั้นขอเลือกใช้บริการรถบัสเพราะว่าราคาถูก ให้บริการหลายบริษัท แล้วก็มีรถเข้าออกตลอดเวลาเลยครับว่าแล้วก็เดินไปซื้อตั๋วกันดีกว่า
ผมเลือกใช้บริการของบริษัท UBUS เนื่องจากเห็นหลายท่านรีวิวบอกว่ารถใหม่ เบาะนิ่ม วิ่งเร็วใช้ได้ ส่วนราคาตั๋วก็อยู่ที่ 170NTD ผมตั้งใจที่จะลงที่ Taipei Main Station เพราะว่าจุดนี้คือศูนย์รวมบริการขนส่งสาธารณะทั้งหมดของกรุงไทเป เรียกได้ว่าเป็นศูนย์กลางต้นสายของทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น MRT รถไฟ รถไฟความเร็วสูง รถบัส แท็กซี่ เพราะฉะนั้นหากใครที่มาครั้งแรกให้นั่งรถบัสมาลงที่จุดนี้เพื่อเดินทางต่อไปยังที่ต่างๆจะง่ายและสะดวกมากครับ