ขอบ่นบ้างนะครับ

ผมทำงานและใช้ชีวิตใน กทม. เหมือนกับคนอีกว่าล้านคน

ผมทำงานประจำและกินเงินเดือนครับ ซึ่งที่ทำงานผมก็ไม่มีรถไฟฟ้าวิ่งผ่าน
โดยปรกติผมก็ต้องอาศัยรถยนต์ไม่ก็รถจักรยานยนต์ในการเดินทางไปทำงาน แล้วแต่สถานะการณ์ว่าฝนตก ตื่นสาย หรือไม่

แทบทุกวันที่ขับ/ขี่ยานพาหนะ ไปทำงานจะต้องเจอพวกที่ขับรถยนต์แต่ไม่รู้ว่า โรงงานผลิตรถยนต์นั้นเขาได้ทำแท่งหรรษาที่ติดตั้งบริเวณใกล้ๆกับพวกมาลัย   โดยหน้าที่ของแท่งหรรษานี้คือ เอาไว้เปิด-ปิดไฟเลี้ยวเพื่อสื่อสานกับรถคันอื่นๆ เพื่อบอกว่ารถคันนี้กำลังจะเลี้ยวนะ  กำลังจะเปลี่ยนเลนนะ เพื่อป้องกันการเกิดอุบัติเหตุ

วันไหนที่ผมขับรถยนต์ก็ไม่เท่าไร.....อย่างน้อยๆมันก็เหล็กหุ้มเนื้อแถบระบบเบรคก็ดีกว่ารถสองล้อมากมาย ดังนั้นเวลาเจอพวกที่ไม่รู้ว่าโรงงานเขาผลิตแท่งหรรษามาด้วยก็จะไม่ค่อยอารมณ์เสียเท่าไร

แต่วันไหนที่ผมดันตื่นสาย จนต้องพึ่งเจ้าสองล้อเพื่อนยากเมื่อไร......เวลาตอนเดินทางไปทำงานนี้ลุ้นระทึกยิ่งกว่านั่งรถไฟเหาะในสวนสนุกเสียอีก
เพราะไม่รู้ว่าจะเจอพวกรถยนต์ปาดเปลี่ยนเลนตอนไหนเมื่อไหร่  ไหนจะเวลาที่วิ่งเลนซ้ายอยู่ดีๆก็เจอพวก Taxi จอดแช่เลนซ้ายเพื่อรอรับผู้โดยสายที่ก็ไม่รู้ว่าจะมาใช้บริการตอนไหน

ไหนจะคุณรถเมล์ที่จ้องจะแซงออกเลนขวากันตลอด ทั้งๆที่เขาก็มีกฏหมายห้ามวิ่งเลนขวาเหมือนรถจักรยานยนต์นี่แหละ

ที่หนักสุดก็คือเจอพวกรนยนต์ที่จะจอดส่งคน  แต่ดันทะลึ่งไม่ชิดซ้ายขอบทาง  ดันจอดซะกลางเลนแถมยังจอดนานอีกตั้งหาก
ครั้นจะแหวกแซงซ้ายก็ไม่ได้  จะออกเลนขวาเดี๋ยวพี่ๆตำรวจก็จะจับเอา จะจอดรอ...ก็ไม่รู้ว่าพี่แกจะ รับ-ส่งกันนานแค่ไหน


ชั่วชีวิตผมโลดแล่นบนท้องถนนมากว่า 20 ปี บอกตามตรงว่าสมัยก่อนคนใช้รถใช้ถนนมีมารยาทกว่านี้เยอะมาก

ขอบคุณที่รับฟังครับ