สวัสดีคับ สำหรับกระทู้แรกของผม...

หัวข้อกระทู้ดู โรมานซ์ พิลึก แต่จริงๆแล้ว มันคงเป็นอารมณ์เปลี่ยว เหงา ที่กำลังมองหาใครสักคน
บังเอิญวันนี้เจอคนๆหนึ่ง ขณะที่ผมมาเล่นยิมอยู่ประจำ เป็นการเจอกันครั้งแรก ที่ผมกลับรู้สึกคุ้นเคย
เหมือนผมกับคนนั้นเคยรู้จักกันมาก่อน เรามองหน้ากันบ่อยครั้งขณะที่เล่นเครื่องต่างๆอยู่
น่าแปลกที่ยิ่งมอง ผมยิ่งรู้สึกดี ที้งๆที่ไม่เคยได้รู้จักกันมาก่อน

ผมมองคนนั้นแล้ว แอบยิ้มในใจ แต่จะยิ้มให้ใครเห็นก็คงแปลก คงโดนมองว่า บ้าหรือเปล่า ?
ผมอยากรู้จัก อยากทัก แต่มันไม่กล้า ให้ตายเถอะ เพื่อนคนนั้นมาเยอะแยะ
แต่ไม่นาน เหมือนเพื่อนๆของคนนั้นจะเป็นใจให้ พากันออกจากยิมไปก่อน ปล่อยให้คนนั้นวิ่งบนลู่วิ่งตามลำพัง

หลายคนคงคิดว่า ... โอกาสมาถึงมือแล้ว ต้องรีบคว้า
ฮึ !!! เปล่าเลย ผมกลับไม่กล้าคับ ดันทำตัว เอ๋อๆ ให้คนนั้นเห็น
ผมได้แต่ สบถ ในใจ ทำไมไม่ทัก ทำไมต้องทำตัวแปลกๆ เรียกร้องความสนใจหรอ คงใช่ แต่ งง ที่ทำไมผมไม่ทำอย่างอื่นที่ดีกว่า

คนนั้นก็ยังมองผมบ้าง และผมก็ยังทำหน้าเหมือนไม่พอใจโลกให้ได้เห็นอีก จนคนนั้นเขาพยายามมองผมน้อยลง
เฮ้ย !!! คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมแค่เขิน แต่หน้ามันไปแบบนั้นเอง

อยากร้องออกมาดังให้ได้รู้ว่า อยากรู้จักคุณ แต่เหมือนคนนั้นไม่เข้าใจในท่าทีของผม ้แล้วเขาเดินออกไป...
มันก็เป็นเหตุให้ผม ต้องมาเพ้อบนกระทู้นี้ ทั้งที่คิดแค่ว่าสมัครไว้ อ่านไรเรื่อยเปื่อย

จนเกิดคำถามว่า ...
เราเกิดมาเพื่อรอใครสักคนจริงหรือ ?
แล้ว อีกนานแค่ไหน ที่ใครคนนั้นจะได้มาเติมเต็มกันและกัน

หรือแท้จริงแล้ว ทั้งหมด ผมแค่คิดไปเอง แค่ฝ่ายเดียว...