สวัสดีครับ วันนี้เป็นวันที่มีความสุขวันนึงที่หลังจากเจอเรื่องเบื่อ ๆ เซง ๆ ดูได้จากกระทู้ที่ทำตั้งก่อนหน้าสัก 1 - 2 สัปดาห์

วันนี้ผมได้ไปทำธุระที่มหาวิทยาลัยแล้วก็ได้เดินไปตามอาคารต่าง ๆ เพื่อเดินเอกสารและผมก็ไปที่อาคารนึง
ซึ่งอยู่ชั้นบนก็ต้องใช้ลิฟท์เพื่อขึ้นไปข้างบน ระหว่างที่ผมกำลังรอลิฟท์ลงมาอยู่ ก็ได้มีผู้หญิงกลุ่มนึง ได้มารอกับผมด้วย
ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะมันเป็นเรื่องปกติ -____- พอลิฟท์มาถึงผมก็ได้เข้าไปพร้อมกับกลุ่มนั้นและรู้สึกเขาจะไม่รู้ว่าอาคารนี้อะไรอยู่ชั้นไหน
น่าจะเป็นนักศึกษาใหม่ที่พึ่งเข้ามา ระหว่างนั้นเขาก็คุยกันว่า ชั้นไหนว่ะ ชั้นไหนว่ะ ผมก็กดชั้น 2 อยู่ ผมก็เลยหันไปถามว่า จะไปชั้นไหนกันหรอครับ
เขาก็บอกว่าชั้น 4 ผมก็กดให้แล้วเขาก็ขอบคุณค่ะ แล้วผมก็ยิ้ม ๆ เขาก็ยิ้ม ๆ มาให้ผมแล้วก็หัวเราะแก้เขินแบบผู้หญิง
ผมก็กดให้เวลานั้นทำให้เหมือนโลกหยุดหมุนไปสักพัก แต่ก็เสียดายว่าผมลงชั้น 2 เขาไปชั้น 4 แต่ก็รู้สึกเสียดายนิสสสสสสนึง
ผมก็จำหน้าคนกลุ่มนั้นไม่ได้ด้วย เสียดายอีกที .... แต่ก็ขอขอบคุณผ่านหัวใจของผม ถึงเป็นเวลาที่ไม่ถึง 20 วินาทีตอนนั้น
แต่ทำให้ผมรู้ว่า

" ความกลัวที่จะเริ่มต้นคุยกับผู้หญิงที่เราไม่รู้จักเพราะความไม่กล้าของผมเอง มันเป็นสิ่งที่ผมสร้างมันขึ้นมาเองทั้งนั้น "

ขอบคุณมากจริง ๆ ไม่น่าเชื่อว่าเวลาอันสั้นอาจจะทำให้ความคิดของผมเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ