ครั้งแรก ผมไปโบสถ์ A ก็อยู่ไปสักพัก แต่ใจมันบอกแล้วว่า เราไม่ใช่กับที่นี่จริงๆ
ก็ค่อยๆกล่าวไปทีละนิด พูดดีดีแบบเลี่ยงๆตัวออกมา แต่กลายเป็นว่า ยังไงก็ไม่ให้เลี่ยง แม้นิดเดียวก็ตามแต่
ผมก็เริ่มอึดอัด ยิ่งอยู่ ยิ่งไม่มีความสุข ในตอนนั้นคิดอยู่ว่า "เส้นทางของพระเจ้ามันต้องมีความสุขสิ ทำไมยิ่งอยู่ยิ่งทุกข์"
แถมบังคับให้มาทุกสัปดาห์ ผมก็บอกว่า "ทำไม่ได้หรอกครับ บางสัปดาห์ผมก้ต้องทำงานวันอาทิตย์" ก็ย้อนมาว่า "อธิษฐานสิ พระเจ้าจะช่วยเอง"
จะทำอะไรได้ล่ะ ก็ดันลงล็อคงานวันอาทิตย์ไว้ ไม่ได้บ่ายเบี่ยงนะครับ รู้ว่าวันอาทิตย์เป็นวันพักผ่อน ไม่ควรทำงานตามพระคัมภีร์ได้กล่าวไว้ แต่งานมันลงล็อคไว้
ผมเลยตัดสินใจหนีพวกเขา ไปแบบไม่บอกกล่าวเลย ไปอยู่โบสถ์ B ปุ๊ป! กลายเป็นว่า มันเกิดอาการที่ไม่สามารถตอบได้ทางจิตใจ
มันทำให้อยากมาที่นี่ทุกครั้ง ทุกวันหลังเลิกงานได้ก็ยิ่งดี ฟังเทศน์ทีไร เราสนุกกับคำสอน เราชอบพระวจนะของพระเจ้ามากยิ่งขึ้นๆ
เขาก็กล่าวว่าควรมาทุกสัปดาห์นะ ความเชื่อจะได้แข็งแรง ผมก็บอกเหตุผลไปว่า อาจจะไม่ได้ตลอด เพราะมีงานวันอาทิตย์
เขาก็บอกว่า "ไม่เป็นไร มาเมื่อสะดวก อยากให้มาด้วยใจชื่นชมยินดี แต่อย่าปล่อยมือจากพระเจ้าล่ะ"
ต่างกับที่เก่ามาก จนพอกลุ่มจากโบสถ์ A รู้เข้า (หายไป ก็น่าจะรู้หรอก) ก็ถึงกับไม่พอใจ ทะเลาะกันกระจาย ผมก็คิดแล้วว่า
"ถ้าเรามาทะเลาะกันเพราะเรื่องพระเจ้านี่ โคตะระแสนงี่ล้านเง่ามาก!!! พระเจ้าสถิตย์กับทุกคนนะครับ แหม่!"
หลังจากทะเลาะกัน เขาก็ยื่นคำขาดหลายครั้ง ถ้าแรงๆก็เช่น "จะเอายังไง จะกลับไปอยู่ที่เดียวกันมั้ย?" หรือเบาๆก็ออกแนวอ้อนเช่น "มาเถอะ มาอยู่ด้วยกัน ที่นี่ดีนะ ดีทุกอย่างเลย มารับใช้ด้วยกัน คนมีความสามารถจะได้ช่วยพัฒนาชุมชนได้"
ผมก็ยื่นคำขาดว่า "ผมไม่กลับ กลับไปก็ไม่มีความสุข อึดอัดมาก" จากนั้นมา เขาก็แทบจะไม่ติดต่อกับผมอีกเลย
ผมล่ะงง!!!
ผมอยากรู้ว่า ทำไมโปรเตสแตนต์บางกลุ่ม ถึงหวงสมาชิกมากถึงมากที่สุด...?
ก็ค่อยๆกล่าวไปทีละนิด พูดดีดีแบบเลี่ยงๆตัวออกมา แต่กลายเป็นว่า ยังไงก็ไม่ให้เลี่ยง แม้นิดเดียวก็ตามแต่
ผมก็เริ่มอึดอัด ยิ่งอยู่ ยิ่งไม่มีความสุข ในตอนนั้นคิดอยู่ว่า "เส้นทางของพระเจ้ามันต้องมีความสุขสิ ทำไมยิ่งอยู่ยิ่งทุกข์"
แถมบังคับให้มาทุกสัปดาห์ ผมก็บอกว่า "ทำไม่ได้หรอกครับ บางสัปดาห์ผมก้ต้องทำงานวันอาทิตย์" ก็ย้อนมาว่า "อธิษฐานสิ พระเจ้าจะช่วยเอง"
จะทำอะไรได้ล่ะ ก็ดันลงล็อคงานวันอาทิตย์ไว้ ไม่ได้บ่ายเบี่ยงนะครับ รู้ว่าวันอาทิตย์เป็นวันพักผ่อน ไม่ควรทำงานตามพระคัมภีร์ได้กล่าวไว้ แต่งานมันลงล็อคไว้
ผมเลยตัดสินใจหนีพวกเขา ไปแบบไม่บอกกล่าวเลย ไปอยู่โบสถ์ B ปุ๊ป! กลายเป็นว่า มันเกิดอาการที่ไม่สามารถตอบได้ทางจิตใจ
มันทำให้อยากมาที่นี่ทุกครั้ง ทุกวันหลังเลิกงานได้ก็ยิ่งดี ฟังเทศน์ทีไร เราสนุกกับคำสอน เราชอบพระวจนะของพระเจ้ามากยิ่งขึ้นๆ
เขาก็กล่าวว่าควรมาทุกสัปดาห์นะ ความเชื่อจะได้แข็งแรง ผมก็บอกเหตุผลไปว่า อาจจะไม่ได้ตลอด เพราะมีงานวันอาทิตย์
เขาก็บอกว่า "ไม่เป็นไร มาเมื่อสะดวก อยากให้มาด้วยใจชื่นชมยินดี แต่อย่าปล่อยมือจากพระเจ้าล่ะ"
ต่างกับที่เก่ามาก จนพอกลุ่มจากโบสถ์ A รู้เข้า (หายไป ก็น่าจะรู้หรอก) ก็ถึงกับไม่พอใจ ทะเลาะกันกระจาย ผมก็คิดแล้วว่า
"ถ้าเรามาทะเลาะกันเพราะเรื่องพระเจ้านี่ โคตะระแสนงี่ล้านเง่ามาก!!! พระเจ้าสถิตย์กับทุกคนนะครับ แหม่!"
หลังจากทะเลาะกัน เขาก็ยื่นคำขาดหลายครั้ง ถ้าแรงๆก็เช่น "จะเอายังไง จะกลับไปอยู่ที่เดียวกันมั้ย?" หรือเบาๆก็ออกแนวอ้อนเช่น "มาเถอะ มาอยู่ด้วยกัน ที่นี่ดีนะ ดีทุกอย่างเลย มารับใช้ด้วยกัน คนมีความสามารถจะได้ช่วยพัฒนาชุมชนได้"
ผมก็ยื่นคำขาดว่า "ผมไม่กลับ กลับไปก็ไม่มีความสุข อึดอัดมาก" จากนั้นมา เขาก็แทบจะไม่ติดต่อกับผมอีกเลย
ผมล่ะงง!!!