กระทู้นี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความรู้สึกดีๆ ที่อยากจะเล่าให้ฟังเฉยๆ ค่ะ ถ้าใครไม่ชอบขอให้ปล่อยผ่านไปนะคะ

ไม่รู้ว่าเรารักเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้จะเริ่มเล่าจากตรงไหนก่อนดี
เริ่มจากตัวเราก่อนแล้วกัน ที่บ้านเราฐานะดีค่ะ พ่อแม่เข้มงวดกับเราอยู่ไม่กี่เรื่อง คือ เรื่องเรียน เรื่องงาน (กิจการที่บ้าน) และเรื่องการคบเพื่อน สมัยที่เราเรียนอยู่โรงเรียนมัธยม เราเรียนโรงเรียนหญิงล้วนค่ะ พ่อแม่เคร่งเครียดกับเรื่องเรียนมากๆ ถึงกับจ้างครูสอนพิเศษให้มาสอนที่บ้านก็เลยทำให้เราเป็นคนเรียนดี เราอยู่ห้องคิงค่ะ ที่บ้านเราสอนให้รู้จักช่วยเหลือตัวเองค่ะ ไปไหนมาไหนเอง สมัยนั้นเรานั่งรถเมล์ไปเรียนค่ะ พ่อแม่ไม่เคยไปส่งเลยนอกจากมีประชุมผู้ปกครองเท่านั้นที่จะได้นั่งรถไปกับพ่อแม่ T^T มีบ้างที่แอบน้อยใจค่ะ (ว่าทำไมเราต้องมานั่งรถเมล์ให้มันเหนื่อยด้วย ต้องมาเบียดกับคนอื่น ทั้งๆ ที่บ้านก็ออกจะสบาย) เราก็เคยเห็นเค้านั่งรถเมล์บ้างบางครั้งแต่ไม่บ่อย

วันนั้นเราตื่นสายไม่มีที่นั่งบนรถเมล์ เราก็เลยต้องยืนโหนรถเมล์ รถเมล์ก็จอดไปตามป้ายต่างๆ เราเห็นเค้าขึ้นรถมาเค้าก็ไม่มีที่นั่งเหมือนกัน เค้ายืนอยู่ข้างหน้าเรา ยังไม่ทันที่เค้าจะหาที่ยึดหรือจับรถเมล์ก็ออกตัว เค้าก็ล้มมาข้างหลังหาเรา มือข้างนึงของเราได้โอบเค้าเอาไว้ไม่ให้ล้ม >///< เค้าค่อนข้างที่จะตัวเล็ก (หรือว่าเราสูงไปก็ไม่รู้ 555+) เค้ารู้สึกเขิลๆ ที่ล้มมาโดนเรา เค้าบอกว่า "ขอโทษค่ะ เจ็บตรงไหนมั้ยคะ" เราก็รู้สึกเขิลเหมือนกัน เพราะมือยังโอบเค้าอยู่ >///< เราบอกเค้าว่า "ไม่เป็นไรค่ะ" แล้วเค้าก็ค่อยๆ ทรงตัวจับไว้กับที่นั่งบนรถเมล์ ..... ความรู้สึกตอนนั้น เป็นอะไรที่เขิลค่ะ เขิลมากๆ ด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไรทั้งที่แค่อยู่โรงเรียนเดียวกัน ไม่ได้เคยคุยกันเลยสักครั้ง หลังจากวันนั้นเราก็ไม่เห็นเค้าขึ้นรถเมล์อีกเลย T^T

มีบ้างบางครั้งที่เราแอบมองเค้าเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติด้วย >///< เวลาที่เค้าเดินผ่านหน้าห้องเราเค้าก็เหมือนๆ กับว่ากำลังอมยิ้มให้ ไม่รู้ทำไมเราถึงหัวใจเต้นแรง >///< เค้าอยู่ห้องควีนค่ะ ก็เรียนเก่งเหมือนกัน ^^ ดูจากภายนอกเค้าก็เป็นคนน่ารักดี ผิวขาว (แต่เราขาวกว่า ^^) เป็นคนที่ตัวเล็กค่ะ