"เปียโนไม้"                    

เมล็ดไม้ ลายงาม ลอยตามลม        
ผิวเกลี้ยงกลม สมส่วน เนื้อนวลขาว        
ทอดตัวลง เลียบพื้น รากยืนยาว        
เติบโตราว เสาสวรรค์ สูงทันตา        
เป็นซุงทอง ที่ปองหมาย ของนายช่าง        
เป็นเรือนค้าง แรมหลัก เหล่าปักษา        
เป็นฝายรับ รองน้ำ จากนภา            
เป็นชีวา แช่มชื่น กล่อมผืนดิน        

จนถึงวัน ผันเปลี่ยน เจียนเรือนร่าง        
ประกอบสร้าง สรรค์ทรง บรรจงศิลป์        
ด้วยมือเทพ ดลประดิษฐ์ เป็นกล่องพิณ    
เลื่อมไพลิน สลักลาย ฝาไม้งาม
บนแท่นดีด กรีดลงทอง คล้องความหวัง    
บนแท่นนั่ง ฝังความสุข มุกสยาม        
บนกล่องเพลง ประดับเพชร ความพยายาม    
ลวดทั้งสาม กลัดมรกต ความเมตตา        

บรรจงเล่น เป็นเพลง บรรเลงเล่า        
ถึงเรื่องราว คราวก่อน ย้อนโหยหา        
ถึงแม่ไม้ ต้นตระหง่าน พลันหลุดมา        
ลมพัดพา ชะตาน้อย คล้อยถิ่นไกล        
บัดนี้เป็น เปียโนไม้ กายสง่า            
ยังนึกหา มารดา ท่านอยู่ไหน        
ลูกไม้น้อย จะร้อยเพลง เปล่งจากใจ        
เผื่อท่านได้ สัมผัสเสียง สำเนียงเรา        

จะส่งสาร ไร้เสียง ภาษาจิต            
จะเล่าเรียง ชีวิต ทั้งสุขเศร้า            
ให้แม่ฟัง ผ่านโน้ต อันเกลี้ยงเกลา        
ผ่านกระซิบ แผ่วเบา ของวิญญาณ        

....แม่ได้ยินผมไหม?            

๑ มิถุนายน ๒๕๕๗