ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าเราเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงเรียกว่าเติบโตมาในชนบทเลย ครอบครัวเราเป็นครอบครัวธรรมดาๆเหมือนชาวบ้านในชนบททั่วๆไป พ่อแม่ค้าขายตั้งแต่เรายังเด็ก สร้างมาด้วยสองมือ พัฒนามาเรื่อยๆจนตอนนี้เกือบ 20 ปีแล้วกลายเป็นกิจการเล็กๆของครอบครัว ตอนเด็กเราไม่ค่อยได้สนใจงานของพ่อแม่เท่าไหร่ คิดแต่เรื่องเรียนอย่างเดียว คืออารมณ์เหมือนเด็กบ้านนอกทั่วๆไปที่ฝันว่าอยากเรียนสูงๆมีงานดีๆทำได้ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุงเหมือนในละครที่ดูตอนเด็ก มันดูเท่ห์มากอยากมีชีวิตแบบนั้น อะไรประมาณนี้ (คิดว่าเด็กบ้านนอกส่วนใหญ่มีความคิดแบบนี้ แต่อาจไม่ใช่ทุกคนนะ)
ตั้งแต่เด็กเราจึงมุ่งเรียนอย่างเดียว ชอบเรียน ชอบอ่านหนังสือ เคยบอกพ่อแม่ไปว่าจะดุจะด่าว่าอะไรเราก็ได้แต่อย่าบอกว่าจะไม่ส่งเราเรียนต่อ คือตอนนั้นเรื่องเรียนเป็นอะไรที่สำคัญกับเรามาก บางคนอาจนึกภาพไม่ออก แต่มีเด็กบ้านนอกจำนวนมากที่เรียนจบแค่ ม.3 หรือไม่ก็ ม.6 (เอาง่ายๆเลยอย่างครอบครัวฝั่งแม่เราไม่มีใครจบปริญญาสักคน มีเราเป็นคนแรก) แต่ด้วยความพยายามหรือโชคช่วยก็แล้วแต่สุดท้ายเราก็สอบติดมหาวิทยาลัยของรัฐอันดับต้นๆของประเทศและอยู่ในกรุงเทพฯ ปัจจุบันเรียนจบมาแล้ว 2 ปี งานที่ทำ เงินเดือนที่ได้ถือว่าโอเคมีความมั่นคงระดับหนึ่ง ไม่ต้องดิ้นรนหางานเอง และโอกาสตกงานก็มีน้อยกว่าถ้าเทียบอาชีพอื่น สำหรับเด็กบ้านนอกคนหนึ่งถือว่าดีมากๆ
ระยะเวลา 2 ปีที่ทำงาน ถามว่ามีความสุขมั้ย ตอบเลยว่า ไม่ค่ะ คือเดิมทีไม่ได้ชอบอยู่แล้วด้วยแต่เพราะเป็นสายงานที่เราเรียนจบมาและรายได้ดีระดับนึง พอมาทำงานจริงๆมันไม่ใช่อย่างที่เราคิดเลย ด้วยงานบ้างล่ะ สังคมบ้างล่ะ คิดอยู่ตลอดว่าอยากลาออก
แล้วก็เริ่มสนใจอยากทำธุรกิจ คือเราอ่านหนังสือเกี่ยวกับพวกการทำธุรกิจ การลุงทุนต่างๆเยอะมาก อยากมีกิจการเป็นของตัวเองบ้างแต่มองไปทางไหนก็มืดไปหมดเห็นคนอื่นเขาทำมาแล้วทั้งนั้น ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ทีนี้ก็นึกได้ว่าที่บ้านเรามีกิจการเล็กๆของครอบครัวเราอยู่นะ พ่อแม่เราทำมันมาเกือบ 20 ปี วันนึงเลยบอกพ่อแม่ว่าอยากลาออกกลับไปทำธุรกิจที่บ้านขยับขยายให้มันใหญ่โตกว่าเดิม พ่อแม่ก็บอกว่าแล้วแต่เรา แต่ใจลึกๆเรารู้ว่าพ่อแม่ไม่อยากให้เราทิ้งงานตรงนี้แน่ เพราะพ่อแม่จะยิ้มหน้าบานภูมิใจทุกครั้งที่บอกใครๆว่าเราเรียนจบอะไร ทำงานที่ไหน เหมือนเป็นเรื่องที่พ่อแม่พอจะเอาไปโอ้อวดกับชาวบ้านได้ (สมัยที่เรายังเรียนอยู่ ชาวบ้านเขาดูถูกเราไว้ประมาณว่าเราจะเรียนจบเหรอ พ่อแม่จะส่งเราไหวเหรอ พอเรียนจบมาจริงๆพ่อแม่ถึงได้ภูมิใจมากๆ)
ตอนนี้เราทำได้แค่ส่งเงินกลับไปสร้างโรงงานเล็กๆ ขั้นต่อไปคือซื้อเครื่องจักร เพราะตอนนี้ส่วนใหญ่คือทำเองด้วยสองมือ แพคเอง ส่งขายเอง ลูกค้ามีอยู่ทั่วจังหวัดบางครั้งก็ทำส่งไม่ทัน กิจการกำลังไปได้ดี
พ่อแม่ก็เห็นด้วยเรื่องการขยับขยาย อาจถึงขั้นต้องจดทะเบียนสินค้าเลยก็ได้ แต่ปัญหาคือพ่อแม่เราเริ่มอายุมากแล้วเราไม่อยากให้ท่านทำงานเยอะเกินไป ตอนนี้มีพี่ชายช่วยงานพ่อแม่อยู่ที่บ้าน และน้องสาวก็วางแผนว่าปีหน้าคงกลับไปช่วย
ส่วนตัวเรามีความคิดที่อยากจะกลับไปช่วยพัฒนากิจการที่บ้านเหมือนกันเพราะคิดว่าเป็นเจ้านายตัวเองคงดีกว่า แถวบ้านเรามีลู่ทางให้ทำธุรกิจเยอะแยะไม่เหมือนกรุงเทพที่อะไรๆก็มีคนทำไปหมดซะทุกอย่างแล้ว ไปเริ่มต้นที่บ้านน่าจะมีโอกาสเยอะกว่า แต่อีกใจก็ยังเสียดายหน้าที่การงานที่นี่ จริงๆรายได้ส่วนหนึ่งของครอบครัวก็มาจากเงินที่เราส่งไปให้ถ้าเราลาออกก็คงขาดรายได้ส่วนนี้ไป อีกอย่างคือเรายังอยากใช้ชีวิตติดหรูที่นี่อยู่นะ อาจจะไม่ได้หรูมากแต่เวลาว่างก็ได้ไปเดินห้าง ซื้อของ เที่ยวบ้างอะไรบ้าง ซึ่งคิดว่าถ้ากลับบ้านไปคงไม่มี หรืออาจนานๆครั้ง ไม่ได้บ่อยมาก อายุเราเท่านี้ยังอยากเที่ยวอยากใช้ชีวิตสนุกๆอยู่นะ
มันสองจิตสองใจ ตัดสินใจไม่ได้สักที อยากสอบถามคนในพันทิปว่าถ้าเป็นคุณจะตัดสินใจยังไง??
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
กลับบ้านนอกช่วยกิจการเล็กๆของครอบครัว หรือใช้ชีวิตติดหรูในเมืองกรุงต่อไปดี
ตั้งแต่เด็กเราจึงมุ่งเรียนอย่างเดียว ชอบเรียน ชอบอ่านหนังสือ เคยบอกพ่อแม่ไปว่าจะดุจะด่าว่าอะไรเราก็ได้แต่อย่าบอกว่าจะไม่ส่งเราเรียนต่อ คือตอนนั้นเรื่องเรียนเป็นอะไรที่สำคัญกับเรามาก บางคนอาจนึกภาพไม่ออก แต่มีเด็กบ้านนอกจำนวนมากที่เรียนจบแค่ ม.3 หรือไม่ก็ ม.6 (เอาง่ายๆเลยอย่างครอบครัวฝั่งแม่เราไม่มีใครจบปริญญาสักคน มีเราเป็นคนแรก) แต่ด้วยความพยายามหรือโชคช่วยก็แล้วแต่สุดท้ายเราก็สอบติดมหาวิทยาลัยของรัฐอันดับต้นๆของประเทศและอยู่ในกรุงเทพฯ ปัจจุบันเรียนจบมาแล้ว 2 ปี งานที่ทำ เงินเดือนที่ได้ถือว่าโอเคมีความมั่นคงระดับหนึ่ง ไม่ต้องดิ้นรนหางานเอง และโอกาสตกงานก็มีน้อยกว่าถ้าเทียบอาชีพอื่น สำหรับเด็กบ้านนอกคนหนึ่งถือว่าดีมากๆ
ระยะเวลา 2 ปีที่ทำงาน ถามว่ามีความสุขมั้ย ตอบเลยว่า ไม่ค่ะ คือเดิมทีไม่ได้ชอบอยู่แล้วด้วยแต่เพราะเป็นสายงานที่เราเรียนจบมาและรายได้ดีระดับนึง พอมาทำงานจริงๆมันไม่ใช่อย่างที่เราคิดเลย ด้วยงานบ้างล่ะ สังคมบ้างล่ะ คิดอยู่ตลอดว่าอยากลาออก
แล้วก็เริ่มสนใจอยากทำธุรกิจ คือเราอ่านหนังสือเกี่ยวกับพวกการทำธุรกิจ การลุงทุนต่างๆเยอะมาก อยากมีกิจการเป็นของตัวเองบ้างแต่มองไปทางไหนก็มืดไปหมดเห็นคนอื่นเขาทำมาแล้วทั้งนั้น ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ทีนี้ก็นึกได้ว่าที่บ้านเรามีกิจการเล็กๆของครอบครัวเราอยู่นะ พ่อแม่เราทำมันมาเกือบ 20 ปี วันนึงเลยบอกพ่อแม่ว่าอยากลาออกกลับไปทำธุรกิจที่บ้านขยับขยายให้มันใหญ่โตกว่าเดิม พ่อแม่ก็บอกว่าแล้วแต่เรา แต่ใจลึกๆเรารู้ว่าพ่อแม่ไม่อยากให้เราทิ้งงานตรงนี้แน่ เพราะพ่อแม่จะยิ้มหน้าบานภูมิใจทุกครั้งที่บอกใครๆว่าเราเรียนจบอะไร ทำงานที่ไหน เหมือนเป็นเรื่องที่พ่อแม่พอจะเอาไปโอ้อวดกับชาวบ้านได้ (สมัยที่เรายังเรียนอยู่ ชาวบ้านเขาดูถูกเราไว้ประมาณว่าเราจะเรียนจบเหรอ พ่อแม่จะส่งเราไหวเหรอ พอเรียนจบมาจริงๆพ่อแม่ถึงได้ภูมิใจมากๆ)
ตอนนี้เราทำได้แค่ส่งเงินกลับไปสร้างโรงงานเล็กๆ ขั้นต่อไปคือซื้อเครื่องจักร เพราะตอนนี้ส่วนใหญ่คือทำเองด้วยสองมือ แพคเอง ส่งขายเอง ลูกค้ามีอยู่ทั่วจังหวัดบางครั้งก็ทำส่งไม่ทัน กิจการกำลังไปได้ดี
พ่อแม่ก็เห็นด้วยเรื่องการขยับขยาย อาจถึงขั้นต้องจดทะเบียนสินค้าเลยก็ได้ แต่ปัญหาคือพ่อแม่เราเริ่มอายุมากแล้วเราไม่อยากให้ท่านทำงานเยอะเกินไป ตอนนี้มีพี่ชายช่วยงานพ่อแม่อยู่ที่บ้าน และน้องสาวก็วางแผนว่าปีหน้าคงกลับไปช่วย
ส่วนตัวเรามีความคิดที่อยากจะกลับไปช่วยพัฒนากิจการที่บ้านเหมือนกันเพราะคิดว่าเป็นเจ้านายตัวเองคงดีกว่า แถวบ้านเรามีลู่ทางให้ทำธุรกิจเยอะแยะไม่เหมือนกรุงเทพที่อะไรๆก็มีคนทำไปหมดซะทุกอย่างแล้ว ไปเริ่มต้นที่บ้านน่าจะมีโอกาสเยอะกว่า แต่อีกใจก็ยังเสียดายหน้าที่การงานที่นี่ จริงๆรายได้ส่วนหนึ่งของครอบครัวก็มาจากเงินที่เราส่งไปให้ถ้าเราลาออกก็คงขาดรายได้ส่วนนี้ไป อีกอย่างคือเรายังอยากใช้ชีวิตติดหรูที่นี่อยู่นะ อาจจะไม่ได้หรูมากแต่เวลาว่างก็ได้ไปเดินห้าง ซื้อของ เที่ยวบ้างอะไรบ้าง ซึ่งคิดว่าถ้ากลับบ้านไปคงไม่มี หรืออาจนานๆครั้ง ไม่ได้บ่อยมาก อายุเราเท่านี้ยังอยากเที่ยวอยากใช้ชีวิตสนุกๆอยู่นะ
มันสองจิตสองใจ ตัดสินใจไม่ได้สักที อยากสอบถามคนในพันทิปว่าถ้าเป็นคุณจะตัดสินใจยังไง??
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ