ดูเป็นละครครอบครัวที่หดหู่ใจจริงๆๆๆ   ตัวละครที่ร้ายก็มีมุมที่น่าสงสารจริง เกลียดไม่ลง (เปีย) ตัวละครที่ดี แต่ก็ไม่ได้โง่ (ประวิทย์ น้อย)   ตัวละครที่เป็นพระเอกก็มีขีดจำกัดของสุภาพบุรุษเช่นกัน(เลอสรรค์) ตัวละครที่รักลูกอย่างสุดหัวใจากที่โดนพรากลูกมาอันนี้เห็นใจจริงๆ(วนี)   ตัวละครที่สับสนทางอารมเดี๋ยวรักเดี๋ยวเกลียด(เย็น) แหมกระนมแสก้อหมั่นไส้ที่สอดรู้สอดเห็น แต่ถึงตอนที่จะโดนฆ่าตายก็หนีเอาชีวิตรอดจนอดสงสารไม่ได้    9ล9   ตัวละครซึ่งเป็นสีเทา และมีที่มาที่ไปของการกระทำ    เขียนบทได้กล่มกล่อมจริงๆๆ  ่