จากกระทู้แรกที่เพื่อนๆพันทิปโหวตจนกลายเป็นกระทู้แนะนำ กับกระทู้"เลี้ยงลูกจนเสียผัว"

หายไปสองเดือน จนวันนี้เข้มแข็งขึ้นเกือบร้อยเปอร์เซนต์

เลยอยากส่งต่อประสปการณ์ชีวิตภาคต่อ หลังจากเสียสามีผู้ไม่รักดีไป

หลายคนบอกว่าเราเข้มแข็งมาก ที่ใช้เวลาเพียงแค่สองเดือน ปาดน้ำตา ทิ้งความทรงจำ ทำงาน เลี้ยงลูก จนลืมเค้าได้เกือบหมดใจ


.....เข้าเรื่องเลยนะคะ.....

หลังจากที่ตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตเค้าแล้ว

เค้าก็มีมาง้อบ้าง แต่ง้อแต่ปาก คือยังบอกรัก เรียกเราว่าที่รัก บอกว่าจะเอาเรากลับคืนไป

แต่ในความเป็นจริง คือ..... เค้ายังนอนกอดกับผู้หญิงคนนั้นทุกคืน ไม่เคยส่งเงินมาให้ลูก

เราเสียเวาลาอยู่ครึ่งเดือน รอเค้า หวังว่าเค้าจะกลับมา จนสุดท้ายรู้แล้วว่า เค้าแค่ขายคำพูดไปวันๆ และไม่มีวันกลับมาจริงๆ

เลยตัดสินใจบล็อกเบอร์โทรของเค้า ครึ่งเดือนที่เราไม่ได้ติดต่อกัน

เราหางานประจำทำ พร้อมๆกับการขายของออนไลน์ ทำให้เรามีเรายได้สองทาง

ซึ่งอาจจะเหนื่อย แต่มันทำให้เรายุ่งๆวุ่นๆ จนลืมคิดถึงเค้า

การได้เจอสังคมใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ ทำให้เราสนุกและมีความสุขกับชีวิต  จนลืมคิดถึงเค้า

วิธีการลืมของเรา ไม่ใช่การพยายามบอกตัวเองให้ลืม

แต่พยายามใช้ชีวิตในแต่ละวันของเราให้ดีที่สุด ให้มีความสุขที่สุด แล้ววันๆนึงของเราจะผ่านไปรวดเร็วอย่างมหัศจรรย์

จนล่าสุด เมื่อ2วันที่ผ่านมา เรามีโอกาสได้คุยกับผู้หญิงคนใหม่ของเค้า

น้องเค้าเข้ามากอดเราร้องไห้ และขอโทษเรา

น้องเค้าบอกว่าตั้งแต่คบกับผู้ชายคนนี้ เค้ามีแต่ความทุกข์ทรมานใจ ทะเลาะกันแทบทุกวัน โดนทำร้ายร่างกาย ทั้งตบทั้งถีบ

โดนผู้ชายคนนี้ขโมยเงิน ทำร้ายข้าวของมีค่าทั้งคอมพิวเตอร์ ไอแพด รวมไปถึงของในห้อง

แถมยังโกหกว่าตัวเองมีเงินทอง บ้าน รถ ทั้งๆที่ทั้งหมดเป็นของเรา แต่เค้าเอาไปแอบอ้าง สร้างโปรไฟล์เริ่ดหรูให้ตัวเอง

เราบอกตรงๆ เราเคยเกลียดน้องเค้าที่ทำให้ครอบครัวแตกแยก แต่ตอนนี้เรากลับสงสารเค้ามากกว่า

เพราะน้องเค้าตัดใจไม่ได้ ผู้ชายก็ไม่ยอมปล่อย เพราะผู้ชายไม่มีเงิน ไม่มีที่ไป ต้องพึ่งพาน้องเค้าอยู่

เราได้แต่คิดว่าคงเป็นเวรกรรมของใครของมัน วันนึงถ้าน้องเค้าหมดเวรต่อกัน ก็คงไปจากกัน

เหมือนที่เราหมดเวรจากเค้า

วันนี้ได้แต่คิดว่า ตัวเองโชคดีแล้ว ที่หลุดพ้นจากผู้ชายแบบนี้ได้

หลังจากเดินออกมาจากชีวิตเค้า อาจจะเหนื่อยกับการหาเงินคนเดียว อาจจะเหงาที่ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว

อาจจะไม่มีความสุขเหมือนตอนอยู่กับเค้า แต่ก็ไม่ทุกข์ทรมานเท่ากับตอนที่อยู่กับเค้า

จะมีก็แต่ลูก ที่ต้องกลายเป็นเด็กไม่มีพ่อ ห่วงแต่ว่าวันนึงที่เข้าโรงเรียน เค้าจะรู้สึกเสียใจไหม ที่คนอื่นๆมีพ่อมาส่งแต่เค้าไม่มี

ได้แต่พยายามคิดหาคำพูดดีดีไว้ตอบคำถามของลูก และหวังว่าคุณตา คุณอา คุณลุง จะช่วยเติมเต็มความรู้สึกแบบผู้ชายๆให้เค้าได้บ้าง


ฝากถึงผู้หญิงทุกคนที่เจอปัญหาคล้ายๆกัน อยากให้เข้มแข็ง และใช้ชีวิตทุกวันอย่างมีค่า

ความสุขต้องสร้างจากตัวเราเองก่อนนะคะ

ล้านคำปลอบใจก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าเราไม่ยอมลุกขึ้นมาเข้มแข็งด้วยสองขาของตัวเอง

โชคดี มีความสุขทุกท่านค่ะ


^_______^

ปล.หวังว่าวันนึง จะมีกระทู้ "ภาคจบ เลี้ยงลูกจนเสียผัว" นะคะ
แต่จะอีกนานแค่ไหน เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
เพราะเหมือนจะจบยากเหลือเกิน ^^