ผมขอบ่นหน่อยนะครับ แค่บ่นเฉยๆหากไปกระทบจิตใจคอนิยายน้ำเน่าหรือนิยายวัยรุ่นผมก็ขออภัยด้วยนะครับ
         (คำบ่นนี้มาจากอารมณ์ล้วนๆ)
         (ผมเกริ่นก่อนนะ) แต่ก่อนผมไม่ค่อยจะรักการอ่านเท่าไหร่หรอก พยายามจะอ่านหนังสือจบเป็นเล่มแรก(ไม่จบสักเรื่อง) อาจเป็นเพราะหนังสือที่ผมเลือกอ่านมันยังไม่ถูกจริตกับผมเท่าไหร่มั้ง ผมเริ่มอ่านตั้งแต่นิยายรักอำมตะของไทย(ตอนนั้นกำลังมีความรัก) อ่านไปได้ครึ่งเรื่องมันไม่ได้อะไรเลยนอกจากจะจุดไฟแห่งความอิจฉาพระเอกในใจผม ลองหาเรื่องใหม่ๆ โอ้โห ไฟมันยิ่งโชติช่วงไปใหญ่ พอๆๆๆ   หลังจากนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นนิยายรักชั้นนำของอเมริกาบ้าง ไม่ต่างจากเดิม ฮ่าๆ   หลังจากนั้นผมก็ไม่อ่านนิยายไปอีกนาน.....  หลังจากนั้นผมก็ไปเจอหนังสือวรรณกรรมรัสเซียเล่มนึงชื่อเรื่อง"สาวน้อยคนนั้น" ถึงชื่อจะดูน่ารักแต่หน้าปกเป็นรูปชายแก่หนวดยาวหน้าเครียดๆหน่อย(แค่น่าปกก็เจ๋งแล้ว)เขามันมองตาผม ผมก็มองตาเขากลับและยิ้มให้ ผมไม่ทันได้เปิดอ่านก็ตัดสินใจซื้อมาทันที แล้วผมก็อ่านจนจบ ถึงแม้ตอนจบพระเอกจะไม่ได้ครองหัวใจของนางเอง แต่ผมก็ได้อะไรมากมากจากหนังสือเล่มนั้น ตอนหลังผมได้รู้ว่าคนเขียนคือ Fyodor Dostoevsky ภูผาแห่งวรรณกรรมรัฐเซีย(เท่เนอะ) และผมก้ติดตามผลงานเขารวมทั้งนักเขียนโนเบลแต่ละเรื่องนี้กินใจชะมัด(ไม่มีฉากที่พระเอกจูบกับนางเอกนะ ฮ่าๆๆๆ)

         
          (ช่วงบ่นแบบจริงจัง) ผมเซ็งกับการที่หนังสือวรรณโนเบลไม่ก็พวกวรรณกรรมดีๆ ที่มันสะท้อนสังคมหรือไม่ก็สะท้อนคุณค่าความเป็นมนุษย์มันมีน้อยเหลือเกินในร้านหนังสือเพราะมันไม่เป็นที่นิยมเมื่อเทียบกับพวกนิยายน้ำเน่า ในร้านหนังสือจะมีวรรณกรรมโนเบลอยู่ประมาณครึ่งชั้นไม่ก็ไม่มีเลยแต่พวกนิยายน้ำเน่านี่เล่นไปหกชั้น ผมจะหาอ่านทีมันยากเหลือเกิน ผมเข้าใจนะว่าคนเขานิยมอ่านกันแต่มันก็ขัดใจหน่อยๆ  คิดดูถ้ามีเมืองอยู่สองเมือง เมืองนึงร้านหนังสือในเมืองมีแต่นิยายน้ำเน่า กับอีกเมืองที่ร้านหนังสือในเมืองมีแต่หนังวรรณกรรมโนเบล เมื่อเด็กๆของสองเมืองนั้นเติบโตเป็นผู้ใหญ่เขาจะอยู่ในสังคมที่แตกต่างกันอย่างไร????  มันไม่ยุติธรรมเลยกับเยาวชนและที่จะไปผูกติดกับค่านิยมเก่าๆที่ผู้ใหญ่เข้านิยมกัน การจะหาวรรณกรรมดีๆอ่านมันช่างยากเหลือเกิน เซ็งๆๆๆๆๆๆๆๆ มีแต่นิยายน้ำเน่าเต็มไปหมด      จากอารมณ์ล้วนๆถ้าขัดใจใครก็ขอโทษด้วยนะครับ