ขอโทษด้วยนะค่ะที่ต้องตั้งเป็นกระทู้คำถาม บังเอิญว่าเราจะแชร์เป็นกระทู้เรื่องเล่าแล้วมันแชร์ไม่ได้อ่ะค่ะ มันต้องยืนยันตัวตนเราก็ยืนยันตัวตนไปแล้วนะค่ะแต่ว่ารอหลายวันแล้วไม่เสร็จซักที แหะๆ สวัสดีค่ะ ชื่อบิวนะค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวก่อน อายุ 19 ปี จริงๆเด็ก 19 ไม่น่าเอาอะไรมาเครียดนะค่ะ = = แต่ก็แบบเครียดไปแล้วอ่ะ ทำไงได้ละ ความเครียดของโรคนี้คือเรากลัวไปเองมั่งค่ะ อย่างกรณีของเรา เรามีปัจจัยหลายเรื่อง ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องแฟน เรื่องครอบครัว เรื่องงาน เราเป็นคนประมาณที่ จุกจิก คิดมาก คิดเล็กคิดน้อย คิดทุกอย่างคิดทุกเรื่อง คิดอยู่นั่นแหละ = = เราเอามาใส่ใจหมดเลย ไม่ว่าใครพูดอะไรก็ตาม555 ไม่ดีหรอก เราคิดเยอะ เรากลัวนู้น กลัวนี่ แล้วเราเป็นคนประมาณที่ ไม่กล้าถามมีอะไรก็จะเก็บไว้คนเดียวคิดคนเดียว ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ไม่กล้าพูดกับเพื่อนกับใครๆก็ไม่กล้าจะพูดเสียงเบาๆ แล้วก็กลายเป็นเงียบไปในที่สุด ซึ่งก่อนหน้านี้มันไม่ใช่นะ งงปะ เราก็คิดแต่ว่าไม่คิดเยอะขนาดนี้ คิดบ้างเล็กน้อยๆ เฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อน แต่ซักพักเราก็เริ่มเปลี่ยนไป เรามีแฟนส่วนมากเราจะเล่าทุกเรื่องให้แฟนฟัง คุยกันตลอด เราเรียนที่เดียวกันสาขาเดียวกันพออยู่ม.ก็เหมือนอยู่ด้วยกันตลอดเวลา พอปิดเทอมกลายเป็นว่าเราติดแฟน ห่างเค้าไม่ได้ตั้งทักเฟสต้องคุยต้องโทตลอดเวลา แฟนจะไปไหนเราก็ไม่อยากให้ไปหงุดหงิดใส่เค้า เหวี่ยงใช้แต่อารมเป็นที่ตั้ง เราใช้เวลาส่วนมากกับการอยู่กับเฟสบุค ถ้ามี 24 ชม.เราก็เล่นตั้งแต่เช้ายันนอนนั่นแหละ พอเห็นใครเราก็เอาตัวเองไปเปรียบเทียบว่าทำไมเราไม่เกิดมาเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างงี้ ทำไมเราไม่เกิดมาพูดเก่งๆนะ เราจะได้มีเพื่อนเยอะๆ เราเอาแต่คิดอย่างงี้ มีอะไรมาสะกิดใจเราหน่อยเราก็ไปหมดแล้ว เราอยากให้แฟนมีเราคนเดียว โลกทั้งใบของเค้ามีแค่เรา (เราว่ามันเพ้อเจ้อมากอ่ะ = =) พอเค้าโพสถึงอย่างอื่น เราก็หงุดหงิดใส่น้อยใจว่าทำไมไม่โพสถึงเรา (ตอนนี้เราคิดว่าเราไร้สาระปัญญาอ่อนมาก 555 ) แบบนิสัยเราโคตรงีเง้าอ่ะจิง พอเราเป็นอย่างงี้มากๆใช่มะ อาการแรกที่มันมาเตือนเรา ก็คือเหมือนมีก้อนอะไรอยู่ที่ใจ ถ้าคนที่เป็นมันจะรู้สึกเอง สักพักมันจะมีอาการเหมือนจุกอยู่ที่คอตอนเช้าๆ แล้วมันจะทำให้เรานอนต่อไม่ได้ เราก็ไม่สนใจยังใช้ชีวิตอยู่เหมือนเดิม ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนสักพักอาการของเรามันเริ่มรุนแรงขึ้น เราเริ่มไม่หิวไม่กินข้าวเบื่ออารหาร ขี้น้อยใจ หงุดหงิดง่าย จากที่มีแค่อะไรมาเป็นก้อนๆอยู่ที่ใจ ที่เริ่มมีก้อนมาจุกอยู่ที่คอ เป็นตลอดเวลา ที่มันเป็นพร้อมกันทุกอย่าง เราเริ่มคิดว่าเราจะมีชีวิตไปทำไมมีชีวิตเพื่ออะไร เราอยากฆ่าตัวตายจากอาการที่เราเป็นอยู่มาก เรานั่งเปิดเข้าไปในกูเกิล อยากฆ่าตัวตาย T^T เราก็เข้าไปอ่านตามกระทู้ต่างๆ จำไว้ว่าการฆ่าตัวตายเป็นบาป เกิดมายังไม่เคยทดแทนบุณคุณพ่อแม่เลย จะตายแล้วหรอ ? แล้ววันหนึ่งเราลองออกไปเดินห้าง อยู่ดีๆเราก็รู้สึกกลัว รู้สึกใจสั่น จนต้องไปนั่งขดๆอยู่บนม้านั่ง สักพักมันก็จะดีขึ้น เวลาเราคุยกับใครก็เหมือนหน้าตาเราตั้บใจฟังนะแต่เราไม่รู้เรื่องหรอก ข้างในร่างกายเรามันสับสนปนเปไปหมด เราเริ่มหาแล้วว่าเราเป็นอะไรกันแน่ เราก็พิมพ์เข้าไป รู้สึกมีก้อนที่ใจ จุกที่คอ เบื่ออาหาร กระสับกระส่าย นอนไม่ได้รู้สึกจะอ้วก ใจสั่น เราพิมทุกอย่างที่เราเป็น มันไปตรงกับแพนิค โรครัยวะ เราก็ไม่รู้เราก็เข้าไปดูเราก็หมกหมุ่นอยู่กับมันทั้งวันทั้งคืนอ่ะ ไม่เคยบอกใครไม่เคยบอกอะไรจนกระทั่งเราเริ่มไม่ไหวกับตัวเองละ เราบอกแฟนเราก่อน ว่าเราเป็นอย่างงู้นอย่างี้อย่างงั้นนะ มันก็บอกเราเครียดไปปะ ซึ่งอันนี้เราก็ยอมเราว่าเราตอนนั้นเราเครียดจริง มันก็บอกเราว่าอย่าเครียด = = ถ้าทำได้เราก็ทำไปนานละ เราบอกว่าเราไม่ไหวแล้วเราก็ตัดสินใจจะไปโรงบาลกับโรคพวกนี้ เราหาข้อมูลเราตัดสินใจจะไปแผนกจิตเวชของโรงพยาบบาลรามา ตกเย็นเราก็บอกแม่นะ ว่าเราเป็นอย่างงี้เราทรมานมากเลย เราจะตายแล้ว เราก็ร้องไห้ไปบอกแม่ไป วันต่อมาเราก็ตัดสินใจไปโรงพยาบาลกับแม่ไปพบแพทที่แผนกจิตเวช 555 เห้ยเราไม่ได้บ้าาา แบบไปถึงคนเยอะมาก เราก็ต้องไปทำบัตรก่อนอันดับแรก จะมีพยาบาลมาถามอาการเราก่อน แล้วถึงจะเข้าพบแพทย์ พอเราเข้าไปพบแพทย์ เค้าก็ถามเรา เราก็บอกอาการที่เราเป็น (แพทย์เป็นผู้หญิงน่าตาน่ารัก 555) เค้าก็บอกลองไปตรวจสุขภาพก่อนมั้ยเผื่อเป็นโรคอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ก็อาจจะเป็นแพนิคได้แล้วหมอก็อธิบายเรื่องของแพนิค (ซึ่งเรารู้อยู่แล้ว วันๆเราหาข้อมูลเยอะมาก) เค้าก็นัดเราไปอีกอาทิตย์หนึ่ง ในระหว่างอีกอาทิตย์นั้นเราก็ออกไปหางานทำ เพราะเราปิดเทอมเราว่างเกินไปคิดว่าคงไม่ดี จะพาเราเครียดอีก(ส่วนมากเราอยู่บ้านคนเดียวเลยไม่รู้จะพูดกับใคร) ตอนเราไปทำงานเราคิดว่าเราดีขึ้นมากนะ ไม่มีอาการพวกนั้นเลย มีแค่นอนหลับแล้วตื่นเช้ามากๆเท่านั้น พอถึงวันนัดหมอเราก็ไปตรวจสุขภาพทุกอย่างปรากกฏว่าเราไม่เป็นอะไรเลย หมอก็เลยสรุปว่าเราน่าจะเป็นแพนิค หมอเลยจัดยามาให้เรา Flouextine (เป็นยาแก้โรคซึมเศร้า) กับ alprazolam (เป็นยาช่วยหยุดอาการที่เกิดขึ้นตอนนั้น) พอเรารับยามา วันถัดมาเราก็กิน ก็ปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย วันที่สองเท่านั่นแหละอาการมาเลย เราเป็นหมดผลข้างเคียงของยา กินไม่ได้ นอนไม่หลับ จะอ้วก คลื่นไส้ตลอดเวลา กระสับกระส่าย หงุดหงิด (เค้าบอกว่า น้อยมากที่จะมีผลข้างเคียง ซึ่งเราชอบเป็นพวกส่วนน้อย = =)เราเหมือนคนบ้าเลย เราอยู่นิ่งไม่ได้ ไม่มีสมาธิ คล้ายคนบ้าเค้าไปทุกทีๆ จนตกบ่ายเราต้องกิน alprazolam มันช่วยหยุดลงได้นิดหน่อย เราแบบเรานั่งร้องไห้เลย ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดี ทำไมชีวิตเราต้องเป็นอย่างงี้ เรารับไม่ได้ทำไมเราต้องเป็น ทำไมต้องเป็นเรา เราเหนื่อยมาก เรานอนตั้งแต่ หกโมงเลยอ่ะ 555 แล้วมันก็เป็นดั่งคาด เราตื่นมาตอนตีสามกว่าๆ เราลุกขึ้นมาร้องไห้เราทรมานมากเรา วันที่สามเราก็ยังเป็นอยู่ เราเบื่อตัวเองมาก เราก็เลยมาโพสในพันทิปถามเรื่องยา มีพี่คนนึงเค้ามาแนะนำเราเค้าบอกเค้าก็เคยเป็น เค้าโรงบาลเป็นสิบๆรอบ 5555 กว่าเค้าจะหายก็ใช้เวลานานพอสมควร เค้าบอกจริงๆกินยาควรจะรู้สึกสบาย แต่เรากินแล้วทรมาน เราเลยตัดสินใจหยุดกินซะ (จิงๆไม่ดีนะ ควรปรึกษาแพทย์) ยาจะอยู่กับเราสั้นสุด สองอาทิตย์ และยาวนานที่สุด ถึงสองเดือน เราแบบโหหหห จะอยู่รัยนานหนักหนาวะ ถัดมาวันที่สี่เป็นเหมือนเดิมไม่ต่างกันเลย เราก็นั่งร้องไห้ เข้าทุกเพจที่เกี่ยวกับแพนิค ทำทุกอย่างให้เตงหายให้ได้ อยากขับฤทธิ์ยาให้หมด เราก็กินน้ำเยอะๆ นอนไม่หลับพี่เค้าบอกให้เราไปออกกำลังกายเราก็ไป เราไปบนแทบจะทุกที่ให้เราหายซักทีเหอะ แล้วเราก็คิดว่าชีวิตเราค่อนข้างที่จะดีขึ้นนะ พอมันดีขึ้นมาเราก็เริ่มไม่สนใจกลับมาทำอย่างเดิม เวลาเราดูในเฟสบุคงี้ใช่ปะเราก็คิดว่าทำไมเราถึงไม่เป็นอย่างเค้าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเค้าตลอด ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเราไม่ใช่คนอย่างนี้นะเราแบบ เออ เค้าสวย แค่นี้ก็จบ พอหลังจากเราเป็นโรคแพนิค เราคิดว่าเราไปเปลียนไปเยอะมาก ทุกๆย่างที่มันดีขึ้น มันก็แย่ลง เพราะตอนเราเป็นแพนิคเราไม่ยอมกินข้าว เราเครียด สุดท้ายเครียดลงกระเพราะ จนตอนนี้เราเป็นโรคกรดไหลย้อน มันแย่มากๆ เราเลยอยากให้เค้ามาอ่านดูกับพฤติกรรมแย่ๆของเรา
พฤติกรรมแย่ๆของเราที่ทำให้เราเป็น แพนิคนะ
- เราติดแฟนมาก
- เราเล่นแต่เฟสบุค
- เราคิดแต่เรื่องในเชิงลบๆเรื่อย
- สุดท้ายมันกลายเป็นความเครียดสะสม จนมันระเบิดออกมา
- กลายเป็นอาการแพนิคที่เราทรมานมาก
- เราคุยกับแฟนแล้วเราเครียดอะ ใครที่เค้ามาอ่าน ช่วยเราหาทางแก้เรื่องนี้หน่อยนะ
* มีครั้งนึงที่เราอาการหนักสุดๆ คือเรารู้สึกหายใจไม่ได้ มึนหัวจะอ้วกก กลัวมากก เราต้องลงไปนั่งขดๆ เราไม่รู้เราเป็นอะไร
ที่เราทำตอนเป็นแพนิคนะ
- หยุดอ่านทุกอย่างเกี่ยวกับโรคแพนิค
- หาคนคุยปรึกษา ใครไม่เข้าใจมาปรึกษาเราก็ได้ ตอนแราเป็นเราก็อยากได้คนคุย อยากได้คนร้องไหใส่ อยากได้คนที่เข้าใจว่าโรคนี้มันทรมานแค่ไหน
- กินข้าวให้ครบทุกมื้อนะ ถึงจะไม่อยากกินก็เถอะ เพราะเราไม่ยอมกินข้าว น้ำหนักเราลดไปถึง 8 กิโลมันไม่ใช่เรื่องดีนะ เพราะสุดท้ายมันมาทำร้ายให้เราเป็นกรดไหลย้อน ซึ่งตอนนี้เราเป็นอยู่
- ออกกำลังกายบ้าง
ใครที่เค้ามาอ่านถ้าไม่ลำบาก เราอยากหาคนไปนั่งสมาธิที่วัดใกล้ๆอ่ะ เราอยู่แถวๆซีคอนบางแค เราอยากได้เพื่อนซักคนไปนั่งสมาธิด้วยกัน ให้จิตใจเรามันสงบๆอ่ะ ถ้าไม่ลำบากเราขอเถอะ
มีอะไรสงสัยก็ถามเราได้นะ เรายินดีตอบ ทักหลังไมค์ก็ได้ หรือในเฟสก็ได้ bewjub16@hotmail.com หรือเราจะโทรคุยกันหรืออกมาเจอกันก็ได้
ไม่มีใครเข้าใจโรคนี้เท่าตัวเราเองหรอก สู้ๆนะค่ะ
ตอนนี้เราเป็นกรดไหลย้อน พอๆกะแพนิคเลยค่ะ เป็นโรคที่ต้องอาศัยความอดทนและวินัยมากมากๆเลย เรากำลังพยายามทำใจยอมรับมันอยู่ สู้ๆะนะค่ะ เวลาใครที่หวุดหงิดโมโห มีอาการหรือมีอารมของโรคแพนิคหรือไม่เกี่ยวกัน ให้สูดให้ใจเข้าแล้วปล่อยออกมาทางปาก ช่วยได้มากจิงๆค่ะ เราก็กำลังพยายามในเรื่องของอารมอยู่ มาสู้ด้วยกันนะค่ะ มีอะไรก็มาปรึกษากันค่ะ ปล.ถ้าวันหนึ่งกระทู้นี้เก่าแล้ว แต่ยังพอเป็นประโยชน์อยู่ ก็แอดเฟสบุคมานะค่ะ พันทิปเราไม่ค่อยได้เข้าเท่าไหร่หรอกค่ะ แล้วเราจะหายไปด้วยกันค่ะ ขอบคุณที่อ่าน