ตอนนี้เครียดมากเลยอ่า รู้สึกสับสนในชีวิต หาทางออกไม่เจอ
ตอนนี้เราท้องได้35สัปดาห์ 5วัน ก่อนหน้านั้นเราเรียนบัญชี ปวส1 แต่เราอายุ23ปีแล้ส เราเรียนช้า โอเคเรื่องนั้นจบ คือที่เราจะบอกคือ ก่อนหน้านี้ ซึ่งก็คือ เทอมก่อนเราเรียนบัญชี (ปวส1)และเทอมนี้ ถ้าเรายังเรียนอยู่ เราก็ขึ้น ปวส 2 แต่เราท้อง(เราแต่ววานแล้วนะ) อาจารย์เลยบอกให้ดรอป ซึ่ง เราไม่อยากดรอป เราอยากลาแค่45วัน แล้วเรียนต่อ แต่ยังไงๆอาจารย์ก็สั่งให้ดรอปอยู่ดี เราเลยไปสมัคร วชช เผื่อด้วย เพื่อว่าจะได้เรียนต่อ เพราะถ้าเราดรอป อาจารย์บอกว่า ใช้เวลา2ปี กว่าจะเรียนจบ นั่นเป็นเหตุให้เราไปสมัคร วชช นั่นเอง ซึ่งเรียนแค่ เสาร์-อาทิตย์ เราได้เวลาเลี้ยงลูกเยอะหน่อย แต่...จริงๆแล้วในใจเราคิดงี้ คือ...ใจนึงก็อยากหยุดเรียนก่อน เพราะแฟรเราบอกว่าหยุดเรียรก่อนเหอะซักปี2ปี แฟนเราจะได้พาเราไปอยู่มาเลเซียกับเขา เขาจะทำงานที่นั่นซึ่งเป็นร้านของลูกพี่ลูกน้องเขาเองเราจะได้มีเวลาเลี้ยงลูกได้เต็มที่ เพราะตอนนั้นลูกยังเล็กมาก การที่จะใากย่าเราเลี้ยง ซึ่งอายุ70แล้ว แถมตามองไม่ค่อยเห็นข้างนึง(ตาต้อกระจก)อาจทำให้ลำบากเวลาเลี้ยงลูกเรา และเราก็ไม่อยากให้ย่าเราเหนื่อยมาก สงสาร แต่!!!...ย่าเราค่ะ แกสั่ง (บังคับ)ให้เราเรียนต่อจนจบให้ได้ค่ะ แกไม่อยากให้เราเสียเวลาเรียน แกอายเขา แกบอก แและตอนนี้เราก็อยู่กับแกอีก(แกสั่งให้มาอยู่กับแก)ซึ่งเราก็ต้องใช้เงินแกเหมือนก่อนที่ยังไม่แต่งงานเพราะแฟนเราเพิ่งทำงานยังไม่ได้เงิน และแรกๆแกเองก็บอกเรื่องเงินไม่เป็นไรใช้เงินแกตามปกติเถอะ แแต่ไปๆมาๆแกชอบบ่นว่าเปลิงเงิน อย่างงั้น อย่างงี้ ซึ่งทั้งที่เราไม่ได้ใช้เงินแกเยอะขนาดนั้น วันนึงไม่เกิน50 แถมแกก็ไม่ใช่ไม่มีเงิน แกมีเงินเยอะใช้ได้ แต่แกค่อนข้างขี้งกนิดนึง แล้วแกก็ชอบดูถูกแฟนเราว่าจนอย่างงั้น ต่ำต้อยอย่างงี้ (แกพูดให้เราฟังคนเดียว แกไม่กล้าว่าแฟนเราต่อหน้าค่ะ) คือ...ยังไงอ่ะ มันอาจดูไม่ดี ที่เหมือนว่า เราแต่งงานแล้ว แต่ยังใช้เงินแก แต่ตอนนั้น(ตอนยังไม่ได้เรียร ปวส เราจะไปอยู่กับแฟนที่ มาเลเซีย ไปช่วยกันทำงานเก็บเงิน แกกลับไม่ให้เรา แกบอกจะส่งเสียเราเอง ให้เราเรียนเหอะ เราก็ยอมอยู่ เพราะสงสารเขามากกว่า เขาอุส่าขอร้อง แต่พออยู่จริงๆแกกลับพูดอีกแบบนึง ประมาณว่าแต่งงานแล้วยังต้องให้เงินอีก ซึ่งตอนนั้นที่เรากับแฟนจะไปทำงานมาเลเซีย (้พร่ะอฟนเราไม่มีวุฒ เลยกะว่าไปทำงานกับลูกพี่ลูกน้องที่มาเลเซียดีกว่า จะได้มีเงินใช้ เงินเก็บ) แต่ก็อย่างที่บอก ย่าเราดผ
ป็นคนห้าม เป็นคนขอร้องให้เราและแฟนไ่ม่ไป รอให้เรียนจบก่อน )แฟนเราต้องบากหน้าอยู่ต่อเพราะย่าเราขอร้อง ทั้งๆที่ไม่มีงานทำ แฟนเราอายมาก แต่อดทนเพือให้เราได้เรียน (จะให้แฟนเนาไปคนเดียวย่าเราก็บอกไม่ต้องไปหรอก อยู่ด้วยกันนี่แหละ)แต่พอเราใช้เงินแกจริงๆแกกลับด่า แบบดูถูกมาก เหมือนเราไม่ใช่หลานเขาเลย เราเครียด แฟนเราเครียด แฟนเราชวนไปอยู่ที่นู่นกับเขา ซึ่งตอนนี่เขาทำงานอื่นอยู่ แต่ดูมีแนวโน้มว่าจะไปไม่รอด เงินเดือนน้อยมาก แฟนเลยบอกว่าไม่ต้องเรียนก่อน หยุดก่อน ไปอยู่กับเขาที่นู่น เลี้ยงลูก เขาจะทำงานเอง แต่นั่นหละ ปัญหาอยู่ที่ย่าเรา อยากให้เรียนให้ก่อน เราเข้าใจย่าเรานะ ว่าอยากให้เราเรียนให้จบๆซะที ย่าเราอายเขา แต่...ทำไมย่าเราไม่นึกถึงเราบ้าง ว่าเราจะไหวไหม เรียน วชช เสาร์-อาทิตย์ก็จริง แต่วันศุกร์เราจะได้นอนเต็มที่เพื่อไปเรียนในวันเสาร์ไหวไหม ถ้าคืนนั้นเราต้องกล่อมลูกนอน จนดึก เลิกเรียนมาก็เลี้ยงลูกอีก เงินจะใช้ก็ไม่มี ้พราะเราไม่ได้ทำงาน ไหนจะค่าแพมเพิสลูก ค่าไรต่อมิอะไร เราขอเงินย่า เราก็โดนด่าอีก และใจจริง เราก็ไม่สบายใจที่จะใข้เงินย่าเราเท่าเงินแฟนตัวเอง และเราก็อยากอยู่ พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูกด้วย แถมอยู่กับย่าเรา เราเครียด ย่าเราขี้บ่นเกินไป เรื่องที่ไม่น่าบ่น ก็บ่น บ่นเรื่อง ก็บสดไปเรื่อวอื่น ที่ไม่เกี่ยวข้อง เข้าใจว่าเป็นธรรมดาของคนแก่ แต่เราท้องอยู่ เราอยากอยู่อย่างสงบ สบายใจ แต่ย่าเราไม่เข้าใจ เรานอนตอนกลางวันก็ถูกด่า บอกให้ช่วยเขาขายของด้วย(พวกข้าวสาร ข้าวเปลือก และอย่างอื่นอีก) แต่เราเป็นคนที่ถ้าไม่นอรกลางวัน จะชอบหน้ามืด เราเป็นลมบ่อย ย่าเราชอบหาว่าเราสำออย ทำไมย่าเราไม่เข้าใจเรา พอเราทำไรไม่ถูกใจ ก็ชอบพูดว่า เราเป็นแค่หลาน จะตัดทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ เราเบื่อที่จะฟังแบบนี้ เบื่อการทะเลาะ ซึ่งไม่มีเรื่องให้ทะเลาะ แกก็หาเรื่องด่าจนได้ วันๆคุยแต่เรื่องเงินๆทองๆ เรารู้ว่า เงินทองจำเป็นมากในชีวิตของคนเรา แต่เราเบื่อฟังเรื่องเครียดๆที่แกเล่า แกหมกมุ่นเกินไป พอเครียดก็ชอบมาลงที่เรา เราเครียดๆๆๆ เป็นย่าหลานแท้ๆ แต่เหมือนเป็นคนอื่น ยังมีอีกเยอะแยะที่แกไม่ดี เหนื่อยใจมาก พยายามมองข้อดีของเขาแล้ว แต่พอเจอสิ่งที่เขาทำไม่ดีแล้วมันเครียด เสียใจ เฮ้อ จะเอายังไงดีกับชีวิตนะ ชีวิตเรา แต่เรากลับเลือกเองไม่ได้T_T
ป.ล ถามว่ารักย่าเราไหม เรารักนะ ผูกพันด้วย แต่เราแค่อยากให้แกเข้าใจเรามากกว่านี้ แต่พอพูดไป มีแต่โดนด่า ทะเลาะกัน ทั้งๆที่เราพูดดีๆ พูดด้วยเหตุผลเฮ้อ เศร้า ทำไมตัองเป็นแบบนี้นะ
ปล. กระทู้นี้ ไม่ต้องการความเห็นค่ะ ระบายเฉยๆค่ะ
เครียด ขอระบายหน่อยค่ะ
ตอนนี้เราท้องได้35สัปดาห์ 5วัน ก่อนหน้านั้นเราเรียนบัญชี ปวส1 แต่เราอายุ23ปีแล้ส เราเรียนช้า โอเคเรื่องนั้นจบ คือที่เราจะบอกคือ ก่อนหน้านี้ ซึ่งก็คือ เทอมก่อนเราเรียนบัญชี (ปวส1)และเทอมนี้ ถ้าเรายังเรียนอยู่ เราก็ขึ้น ปวส 2 แต่เราท้อง(เราแต่ววานแล้วนะ) อาจารย์เลยบอกให้ดรอป ซึ่ง เราไม่อยากดรอป เราอยากลาแค่45วัน แล้วเรียนต่อ แต่ยังไงๆอาจารย์ก็สั่งให้ดรอปอยู่ดี เราเลยไปสมัคร วชช เผื่อด้วย เพื่อว่าจะได้เรียนต่อ เพราะถ้าเราดรอป อาจารย์บอกว่า ใช้เวลา2ปี กว่าจะเรียนจบ นั่นเป็นเหตุให้เราไปสมัคร วชช นั่นเอง ซึ่งเรียนแค่ เสาร์-อาทิตย์ เราได้เวลาเลี้ยงลูกเยอะหน่อย แต่...จริงๆแล้วในใจเราคิดงี้ คือ...ใจนึงก็อยากหยุดเรียนก่อน เพราะแฟรเราบอกว่าหยุดเรียรก่อนเหอะซักปี2ปี แฟนเราจะได้พาเราไปอยู่มาเลเซียกับเขา เขาจะทำงานที่นั่นซึ่งเป็นร้านของลูกพี่ลูกน้องเขาเองเราจะได้มีเวลาเลี้ยงลูกได้เต็มที่ เพราะตอนนั้นลูกยังเล็กมาก การที่จะใากย่าเราเลี้ยง ซึ่งอายุ70แล้ว แถมตามองไม่ค่อยเห็นข้างนึง(ตาต้อกระจก)อาจทำให้ลำบากเวลาเลี้ยงลูกเรา และเราก็ไม่อยากให้ย่าเราเหนื่อยมาก สงสาร แต่!!!...ย่าเราค่ะ แกสั่ง (บังคับ)ให้เราเรียนต่อจนจบให้ได้ค่ะ แกไม่อยากให้เราเสียเวลาเรียน แกอายเขา แกบอก แและตอนนี้เราก็อยู่กับแกอีก(แกสั่งให้มาอยู่กับแก)ซึ่งเราก็ต้องใช้เงินแกเหมือนก่อนที่ยังไม่แต่งงานเพราะแฟนเราเพิ่งทำงานยังไม่ได้เงิน และแรกๆแกเองก็บอกเรื่องเงินไม่เป็นไรใช้เงินแกตามปกติเถอะ แแต่ไปๆมาๆแกชอบบ่นว่าเปลิงเงิน อย่างงั้น อย่างงี้ ซึ่งทั้งที่เราไม่ได้ใช้เงินแกเยอะขนาดนั้น วันนึงไม่เกิน50 แถมแกก็ไม่ใช่ไม่มีเงิน แกมีเงินเยอะใช้ได้ แต่แกค่อนข้างขี้งกนิดนึง แล้วแกก็ชอบดูถูกแฟนเราว่าจนอย่างงั้น ต่ำต้อยอย่างงี้ (แกพูดให้เราฟังคนเดียว แกไม่กล้าว่าแฟนเราต่อหน้าค่ะ) คือ...ยังไงอ่ะ มันอาจดูไม่ดี ที่เหมือนว่า เราแต่งงานแล้ว แต่ยังใช้เงินแก แต่ตอนนั้น(ตอนยังไม่ได้เรียร ปวส เราจะไปอยู่กับแฟนที่ มาเลเซีย ไปช่วยกันทำงานเก็บเงิน แกกลับไม่ให้เรา แกบอกจะส่งเสียเราเอง ให้เราเรียนเหอะ เราก็ยอมอยู่ เพราะสงสารเขามากกว่า เขาอุส่าขอร้อง แต่พออยู่จริงๆแกกลับพูดอีกแบบนึง ประมาณว่าแต่งงานแล้วยังต้องให้เงินอีก ซึ่งตอนนั้นที่เรากับแฟนจะไปทำงานมาเลเซีย (้พร่ะอฟนเราไม่มีวุฒ เลยกะว่าไปทำงานกับลูกพี่ลูกน้องที่มาเลเซียดีกว่า จะได้มีเงินใช้ เงินเก็บ) แต่ก็อย่างที่บอก ย่าเราดผ
ป็นคนห้าม เป็นคนขอร้องให้เราและแฟนไ่ม่ไป รอให้เรียนจบก่อน )แฟนเราต้องบากหน้าอยู่ต่อเพราะย่าเราขอร้อง ทั้งๆที่ไม่มีงานทำ แฟนเราอายมาก แต่อดทนเพือให้เราได้เรียน (จะให้แฟนเนาไปคนเดียวย่าเราก็บอกไม่ต้องไปหรอก อยู่ด้วยกันนี่แหละ)แต่พอเราใช้เงินแกจริงๆแกกลับด่า แบบดูถูกมาก เหมือนเราไม่ใช่หลานเขาเลย เราเครียด แฟนเราเครียด แฟนเราชวนไปอยู่ที่นู่นกับเขา ซึ่งตอนนี่เขาทำงานอื่นอยู่ แต่ดูมีแนวโน้มว่าจะไปไม่รอด เงินเดือนน้อยมาก แฟนเลยบอกว่าไม่ต้องเรียนก่อน หยุดก่อน ไปอยู่กับเขาที่นู่น เลี้ยงลูก เขาจะทำงานเอง แต่นั่นหละ ปัญหาอยู่ที่ย่าเรา อยากให้เรียนให้ก่อน เราเข้าใจย่าเรานะ ว่าอยากให้เราเรียนให้จบๆซะที ย่าเราอายเขา แต่...ทำไมย่าเราไม่นึกถึงเราบ้าง ว่าเราจะไหวไหม เรียน วชช เสาร์-อาทิตย์ก็จริง แต่วันศุกร์เราจะได้นอนเต็มที่เพื่อไปเรียนในวันเสาร์ไหวไหม ถ้าคืนนั้นเราต้องกล่อมลูกนอน จนดึก เลิกเรียนมาก็เลี้ยงลูกอีก เงินจะใช้ก็ไม่มี ้พราะเราไม่ได้ทำงาน ไหนจะค่าแพมเพิสลูก ค่าไรต่อมิอะไร เราขอเงินย่า เราก็โดนด่าอีก และใจจริง เราก็ไม่สบายใจที่จะใข้เงินย่าเราเท่าเงินแฟนตัวเอง และเราก็อยากอยู่ พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูกด้วย แถมอยู่กับย่าเรา เราเครียด ย่าเราขี้บ่นเกินไป เรื่องที่ไม่น่าบ่น ก็บ่น บ่นเรื่อง ก็บสดไปเรื่อวอื่น ที่ไม่เกี่ยวข้อง เข้าใจว่าเป็นธรรมดาของคนแก่ แต่เราท้องอยู่ เราอยากอยู่อย่างสงบ สบายใจ แต่ย่าเราไม่เข้าใจ เรานอนตอนกลางวันก็ถูกด่า บอกให้ช่วยเขาขายของด้วย(พวกข้าวสาร ข้าวเปลือก และอย่างอื่นอีก) แต่เราเป็นคนที่ถ้าไม่นอรกลางวัน จะชอบหน้ามืด เราเป็นลมบ่อย ย่าเราชอบหาว่าเราสำออย ทำไมย่าเราไม่เข้าใจเรา พอเราทำไรไม่ถูกใจ ก็ชอบพูดว่า เราเป็นแค่หลาน จะตัดทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ เราเบื่อที่จะฟังแบบนี้ เบื่อการทะเลาะ ซึ่งไม่มีเรื่องให้ทะเลาะ แกก็หาเรื่องด่าจนได้ วันๆคุยแต่เรื่องเงินๆทองๆ เรารู้ว่า เงินทองจำเป็นมากในชีวิตของคนเรา แต่เราเบื่อฟังเรื่องเครียดๆที่แกเล่า แกหมกมุ่นเกินไป พอเครียดก็ชอบมาลงที่เรา เราเครียดๆๆๆ เป็นย่าหลานแท้ๆ แต่เหมือนเป็นคนอื่น ยังมีอีกเยอะแยะที่แกไม่ดี เหนื่อยใจมาก พยายามมองข้อดีของเขาแล้ว แต่พอเจอสิ่งที่เขาทำไม่ดีแล้วมันเครียด เสียใจ เฮ้อ จะเอายังไงดีกับชีวิตนะ ชีวิตเรา แต่เรากลับเลือกเองไม่ได้T_T
ป.ล ถามว่ารักย่าเราไหม เรารักนะ ผูกพันด้วย แต่เราแค่อยากให้แกเข้าใจเรามากกว่านี้ แต่พอพูดไป มีแต่โดนด่า ทะเลาะกัน ทั้งๆที่เราพูดดีๆ พูดด้วยเหตุผลเฮ้อ เศร้า ทำไมตัองเป็นแบบนี้นะ
ปล. กระทู้นี้ ไม่ต้องการความเห็นค่ะ ระบายเฉยๆค่ะ