=> ต้นตำรับการเดินทาง
http://ppantip.com/topic/31935354
Unexpected Journey!
เย็นวันจันทร์ที่ 12
Me : โบว์ๆ ...ว่างมั้ย? ไปดูหนังกัน
Friend : “เราไม่ว่าง เที่ยงคืนนี้เดินทางไปทำบุญที่ทองผาภูมิ เสาร์-อาทิตย์ก็ไม่ว่าง ต้องไปดูวัดใต้น้ำ ปีนี้น้ำแห้ง ถ้าไม่ไปตอนนี้ กลัวว่าปีหน้าน้ำจะไม่แห้ง"
เราก็ แบบ เอิ่ม...เยอะจริงๆ
แต่ก็ยังคงเกิดความสงสัยว่า วัดใต้น้ำ? ยังไงอ่ะ? ดำน้ำเหรอ?
ก็เลยถามพื่อนไปว่าไปกับใครบ้างอ่ะ? เพราะเราถือคติที่ว่า “It's not where you go, it's who you travel with?" "ไปเที่ยวที่ไหนไม่สำคัญ สำคัญว่าไปกับใครต่างหากเล่า" (แปลซะ เด็ดดวง) จากประสบการณ์อันขืนข่มที่ไปกับคนไม่สนิทแล้วไม่สนุก (คล้องจองโดยไม่ตั้งใจ) ก็เลยไม่อยากจะไปไหนกับใครก็ได้ แบบว่าขอแค่ได้ไป ไม่เอาแล้วค่า เข็ด! ส่วนเรื่องจะไปคนเดียวนั้น ปิดประตูไปเลย เพราะที่บ้านไม่ให้ไป (สมัยนี้ยังมีแม่หญิงแบบนี้อยู่นะค๊า บอกเลย) กลับมาเข้าเรื่อง....
และนางก็ตอบมาว่า ไปคนเดียวคร่า เพราะว่าไปแบบทรหด นั่งรถไฟฟรี คาดว่าจะไม่มีใครร่วมชะตากรรม สอบถามเพื่อนๆ ที่มีภูมิลำเนาในจังหวัดกาญจนบุรีเผื่อฟลุ๊คก็ไม่มีใครว่าง เราก็ยังสองจิตสองใจ แม่จะให้ไปมั้ย แล้วนางก็ส่งลิ้งรีวิวด้านบนมา กระตุ้นต่อมอยาก พออ่านแล้ว...
เฮ้ย! คือมันดีอ่ะ มันคือรีวิวที่ธรรมดาๆ (หรือเปล่า?) แต่มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก จวบจนวันนี้ไปค้นหาคำว่า “สังขละบุรี” ใน Pantip ก็จะพบผู้คนมากมายที่เดินทางตามรอยกระทู้นี้ไป นี่คือผู้นำทางจิตวิญญาณชัดๆ 555+ ประกอบกับสภาพดราม่าของตัวเองในปัจจุบัน ก็อยากจะลองไปแบบชิกๆ คูลๆ ดูบ้าง แต่มันอาจจะคูลไม่เท่าเจ้าของรีวิวต้นตำหรับ เพราะเราไปแบบ แพคคู่ และคี่ ตามมาทีหลังด้วย 555+
ความท้าทายเดียวแห่งทริปนี้คือ ต้องไปขึ้นรถไฟให้ทัน ซึ่งรถไฟจะมาเทียบชานชาลาในเวลา 7:30 น.
ห๊า...?อะไรนะ พูดใหม่สิ 7:30 เหรอ หมายความว่า ข้าพเจ้าต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าสินะ ไม่เอาๆ ตั้งนาฬิกาปลุก 4:30 ดีกว่า 5:00, 5:30, 6:00 ตามลำดับ ตั้งแบบนี้ไม่ใช่กลัวว่าจะไม่ตื่นนะ มันมีความหมายมากกว่านั้น
4:30 เตรียมตัวตื่นขึ้นมาตีห้า (เพื่อ...?)
5:00 ตื่นจริงจัง
5:30 อาบน้ำ แต่งตัวต้องเสร็จ
6:00 เช็คความพร้อม กินกาแฟ เข้าห้องน้ำ ขึ้นรถเมล์
นี่ไม่ได้เรียนนักศึกษาทหาร หรือเป็นทหารเกณฑ์มาก่อนนะ แต่ทำแบบนี้มาตลอด 555 ทุกสิ่งเป็นไปตามแพลน ยกเว้นตื่นมาตีสามครึ่งก่อนหน้านาฬิกาปลุกเพื่อเตรียมตัวรับนาฬิกาปลุกจริง (????)
คาดว่าหลังจากทริปนี้จะ backpack ไปหานักจิตวิทยาต่อไป....
เริ่มต้นด้วยออกจากบ้าน 6 โมงตรง นั่งพี่วิน 10 บาทมาหน้าปากซอย ขึ้นรถเมล์ไปสนามหลวง สถานที่นัดหมายกับเพื่อน ซึ่งจะต้องไปถึงสนามหลวงในเวลา 7 นาฬิกา จากประสบการณ์ที่เคยนั้งแต่สาย 65 ไปสนามหลวงซึ่งสอบถามลูกพี่ลูกน้องแล้วได้ความมาว่า “จะอ้อมเพื่อ??” เอิ่มคือ บ้านนอก ไม่รู้จริงๆ ท่านพี่เลยแนะนำให้ไปสาย 30 (บ้านอยู่แถววงศ์สว่าง) แต่สอบถามระยะเวลา ท่านบอกว่าน่าจะชั่วโมงแหละ ไม่รู้ไม่เคยนั่งรถเมล์ ไม่เป็นไรออกหกโมงนี่แหละ พี่วินจอดหน้าซอยปุ๊ป 30 มาปั๊บ อย่างกับนัดหมาย ไปถึงสนามหลวงในเพลา 6:24 บร๊ะเจ้า!!! ของเค้าดีจริงๆ แนะนำๆ สาย 30 นะทุ๊กคน
ต้องยืนรอเพื่อนที่หน้าม.ธรรมศาสตร์อีกประมาณครึ่งชั่วโมง ด้วยความที่วิตกจริตเป็นชีวิตจิตจึงมองซ้ายมองขวา ตลอดเวลา ในใจก็คิดว่า นี่ Homeless บ้านเรามันเยอะขนาดนี้เลยเหรอ สงสารก็สงสาร กลัวก็กลัว เลยต้องหาจุดยืนที่มั่งคงด้วยการพิงกำแพงธรรมศาสตร์ เพื่อจะได้ระวังตัวแค่สามทิศทางพอ
และแล้วโบว์ก็มา....
เดินจากหน้าธรรมศาสตร์ไปขึ้นเรือข้ามฟากที่ท่าเรือท่าพระจันทร์ ชอบที่สุด อะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับน้ำ ชอบจริงๆ ทั้งๆ ที่ว่ายน้ำไม่เป็น
วิวจากเรือข้ามฟาก แม่น้ำเจ้าพระยา
เจ็ดโมงกว่าแล้ว...โบว์ถามว่าจะเดินหรือนั่งพี่วิน แต่โบว์ไม่รู้ทางนะ
Me : อย่าเสี่ยงๆ ไปพี่วินดีกว่า เดินไปไม่เจอพี่วิน พี่ตุ๊กละกัน ชอบเลย สิ่งที่ชอบที่สุดในกรุงเทพคือ ตุ๊กๆ
รับตั๋วรถไฟฟรีมาสองไป เป้าหมายต่อไป คือกินอะไรกันดี โบว์พยายามหาร้านตามรีวิว แต่เอ๊ะ! เค้ากินบนรถไฟไม่ใช่เหรอ เดินเข้าไปตลาดสดข้างทางรถไฟบางกอกน้อย (ธนบุรี) เฮ้ย! โบว์มันเริ่มไม่ใช่แล้วนะ เราจะไปทำอาหารกันบนรถไฟชิมิ อิอิ ปรากฎว่าเจอปลาท่องโก๋ข้างหน้า จัดมา 1 ถุง 20 บาท โบว์พยามหาหมูย่างหรือหมูทอด ไอ้เราก็กะจะเลิกกินหมูอย่างเป็นทางการก็อดใจไป สรุปว่าได้น้ำบ๊วยโซดาและหมูทอดไป ถูกใจเจ๊โบว์ ส่วนข้าพเจ้าก็กินแซนวิชฟาร์มเฮ้าหน้าปูอัดตามระเบียบ...
ตั๋วไรฟด
ยืนรอขึ้นรถไฟ โบว์บอกอ่านรีวิวมา ต้องรีบนะ เด๋วไม่มีที่นั่ง เห็นป้าข้างหน้าท่าทางเดินไม่ถนัด หันไปหาโบว์ “เราจะแย่งป้าขึ้นเหรอโบว์?” สรุปว่าตอนรถมาป้าหายไปไหน ไม่ได้สังเกต ตื่นเต้น แซงป้า? ป้าแซง? ไม่รู้เหมือนกัน
เพิ่งเห็นในภาพ ว่านายสถานีจูงคุณลุงขึ้นรถไฟ น่ารักจุงเบย กรุงเทพมหานครยังไม่สิ้นคนดี
โบว์หันมาถามว่า...จะเลือกที่นั่งที่เป็นเบาะหนังหรือไม้ แต่ถ้าเป็นมิลล์มา มิลล์จะเลือกไม้เพราะมันดูคลาสสิก??? ติสกันทุกคนเลยเพื่อนฉัน เลยตอบโบว์ไปว่า ไม้แล้วกัน สะอาดกว่าเบาะหนัง ไม่อับชื้น
แหนะมาแนวสุขภาพ อิอิ
มีคุณลุงคนหนึ่งมานั่งข้างๆ พวกเราก็เม้าความหลังไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ไม่ได้เจอกันนาน เลยนึกถึงวันวานที่เคยนั่งรถไฟจากถ้ำกระแซมาศาลายา สมัยที่รถไฟยังไม่ฟรี ค่าเดินทาง 38 บาท คุ้มมาก ประมาณสถานีละบาท มากันสิบกว่าคน เล่นเกมส์ก็แล้ว เม้ามอยก็แล้ว หลับก็แล้ว ไม่ถึงสักที เลยมีความทรงจำที่ไม่ค่อยอภิรมย์เท่าไรกับรถไฟ แต่คราวนี้มีความรู้สึกว่าทำไมถึงไวจุงเบย 11 โมงก็ถึงตัวเมืองกาญจนบุรีแล้ว อ่อลืมเล่าไป คุณลุงข้างๆ ถามว่าจะไปที่ไหน
โบว์ : ตัวเมืองคะ
ลุง : แล้วไปไหนต่อ
โบว์ : ไปเที่ยวต่อคะ
ลุง : จะไปไหนละ?
Me : (เริ่มแปลกแล้วนะ...หันไปมองหน้ากับโบว์) *ในวงเล็บคือคิดในใจ
โบว์ : ไปสังขละคะ
ลุง : นั่งไปลงแถวน้ำตกสิ แล้วต่อรถไป ประหยัดเป็นร้อย
โบว์ : อ่อ กลัวไม่มีรถคะ เห็นเค้าบอกว่ารถหมดเร็ว (ตามรีวิว)
ลุง : โอ๊ย! มีๆ เยอะแยะ นี่ทำมาแล้ว ประหยัด แล้วจะไปพักที่ไหนกันละ นอนวัดเหรอ
Me : (วัด? No comment ไม่อยากจะคิดว่าลุงคิดอะไรถึงถามแบบนั้น หรือลุงไม่คิดอะไร แต่ไม่เป็นไร ปล่อยเป็นหน้าที่โบว์เจรจา 555+)
โบว์ : เงียบ....พยายามไม่สบตาลุง
แต่ลุงยังพยายามบอกให้พวกเราไปลงสถานีน้ำตกแล้วต่อรถบัสตรงนั้นให้ได้
โบว์ : อ่อ คือจะประหยัดเวลาคะ
ลุงก็ยังคงพูดต่อไปเหมือนเดิม แล้วความสงบสามารถสยบทุกความเคลื่อนไหว ลุงก็เงียบไป ก็สงสารลุงนะ แต่ไม่เข้าใจว่าลุงจะมาบังคับกันทำไม เข้าใจว่าลุงหวังดี แต่มันน่าจะมีพื้นที่ให้เราตัดสินใจบ้าง ดราม่า 555+
ลงจากรถไฟแล้วต่อสองแถวเข้าไปท่ารถในเมือง พอลงสองแถวปุ๊บ กระเป๋ารถ พนักงาน ใครก็ตามที่ท่ารถ ก็ส่งเสียงเรียกทุกทิศทาง กรุงเทพมั้ย สุพรรณ ด่านช้าง บลาๆ แต่เป้าหมายแรกคือกินก๋วยเตี๋ยววชิรา หมูมะนาว รสเด็ด กำลังจะเดินไปกินเตี๋ยว ผ่านคิวรถตู้ ถามอีกว่าไปไหน เราจึงอดไม่ไหวที่จะตอบว่า “ไปกินก๋วยเตี๋ยวคะ” จบปึง จบจริง แต่โบว์หันมาบอกว่า “เค้าทำหน้าที่ของเค้า อาชีพเค้า ใจเย็นๆ” นี่แหละหนา ไม่ควรจะมาคนเดียว 555+
ใครเรียนมหิดล กาญจนบุรีต้องเคยกิน ไม่งั้น คุณจะคุยกับเค้าไม่รู้เรื่องนะคร๊าาา!
เขียนรีวิวท่องเที่ยวไว้อีกทริปนึงนะคะ
http://ppantip.com/topic/32106796 ฝากด้วยคะ
[CR] ตามรอยรีวิว "สะพายเป้ นั่งรถไฟฟรี ลุยสังขละบุรี แบบชิกๆ คูลๆ"
Unexpected Journey!
เย็นวันจันทร์ที่ 12
Me : โบว์ๆ ...ว่างมั้ย? ไปดูหนังกัน
Friend : “เราไม่ว่าง เที่ยงคืนนี้เดินทางไปทำบุญที่ทองผาภูมิ เสาร์-อาทิตย์ก็ไม่ว่าง ต้องไปดูวัดใต้น้ำ ปีนี้น้ำแห้ง ถ้าไม่ไปตอนนี้ กลัวว่าปีหน้าน้ำจะไม่แห้ง"
เราก็ แบบ เอิ่ม...เยอะจริงๆ
แต่ก็ยังคงเกิดความสงสัยว่า วัดใต้น้ำ? ยังไงอ่ะ? ดำน้ำเหรอ?
ก็เลยถามพื่อนไปว่าไปกับใครบ้างอ่ะ? เพราะเราถือคติที่ว่า “It's not where you go, it's who you travel with?" "ไปเที่ยวที่ไหนไม่สำคัญ สำคัญว่าไปกับใครต่างหากเล่า" (แปลซะ เด็ดดวง) จากประสบการณ์อันขืนข่มที่ไปกับคนไม่สนิทแล้วไม่สนุก (คล้องจองโดยไม่ตั้งใจ) ก็เลยไม่อยากจะไปไหนกับใครก็ได้ แบบว่าขอแค่ได้ไป ไม่เอาแล้วค่า เข็ด! ส่วนเรื่องจะไปคนเดียวนั้น ปิดประตูไปเลย เพราะที่บ้านไม่ให้ไป (สมัยนี้ยังมีแม่หญิงแบบนี้อยู่นะค๊า บอกเลย) กลับมาเข้าเรื่อง....
และนางก็ตอบมาว่า ไปคนเดียวคร่า เพราะว่าไปแบบทรหด นั่งรถไฟฟรี คาดว่าจะไม่มีใครร่วมชะตากรรม สอบถามเพื่อนๆ ที่มีภูมิลำเนาในจังหวัดกาญจนบุรีเผื่อฟลุ๊คก็ไม่มีใครว่าง เราก็ยังสองจิตสองใจ แม่จะให้ไปมั้ย แล้วนางก็ส่งลิ้งรีวิวด้านบนมา กระตุ้นต่อมอยาก พออ่านแล้ว...
เฮ้ย! คือมันดีอ่ะ มันคือรีวิวที่ธรรมดาๆ (หรือเปล่า?) แต่มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก จวบจนวันนี้ไปค้นหาคำว่า “สังขละบุรี” ใน Pantip ก็จะพบผู้คนมากมายที่เดินทางตามรอยกระทู้นี้ไป นี่คือผู้นำทางจิตวิญญาณชัดๆ 555+ ประกอบกับสภาพดราม่าของตัวเองในปัจจุบัน ก็อยากจะลองไปแบบชิกๆ คูลๆ ดูบ้าง แต่มันอาจจะคูลไม่เท่าเจ้าของรีวิวต้นตำหรับ เพราะเราไปแบบ แพคคู่ และคี่ ตามมาทีหลังด้วย 555+
ความท้าทายเดียวแห่งทริปนี้คือ ต้องไปขึ้นรถไฟให้ทัน ซึ่งรถไฟจะมาเทียบชานชาลาในเวลา 7:30 น.
ห๊า...?อะไรนะ พูดใหม่สิ 7:30 เหรอ หมายความว่า ข้าพเจ้าต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าสินะ ไม่เอาๆ ตั้งนาฬิกาปลุก 4:30 ดีกว่า 5:00, 5:30, 6:00 ตามลำดับ ตั้งแบบนี้ไม่ใช่กลัวว่าจะไม่ตื่นนะ มันมีความหมายมากกว่านั้น
4:30 เตรียมตัวตื่นขึ้นมาตีห้า (เพื่อ...?)
5:00 ตื่นจริงจัง
5:30 อาบน้ำ แต่งตัวต้องเสร็จ
6:00 เช็คความพร้อม กินกาแฟ เข้าห้องน้ำ ขึ้นรถเมล์
นี่ไม่ได้เรียนนักศึกษาทหาร หรือเป็นทหารเกณฑ์มาก่อนนะ แต่ทำแบบนี้มาตลอด 555 ทุกสิ่งเป็นไปตามแพลน ยกเว้นตื่นมาตีสามครึ่งก่อนหน้านาฬิกาปลุกเพื่อเตรียมตัวรับนาฬิกาปลุกจริง (????)
คาดว่าหลังจากทริปนี้จะ backpack ไปหานักจิตวิทยาต่อไป....
เริ่มต้นด้วยออกจากบ้าน 6 โมงตรง นั่งพี่วิน 10 บาทมาหน้าปากซอย ขึ้นรถเมล์ไปสนามหลวง สถานที่นัดหมายกับเพื่อน ซึ่งจะต้องไปถึงสนามหลวงในเวลา 7 นาฬิกา จากประสบการณ์ที่เคยนั้งแต่สาย 65 ไปสนามหลวงซึ่งสอบถามลูกพี่ลูกน้องแล้วได้ความมาว่า “จะอ้อมเพื่อ??” เอิ่มคือ บ้านนอก ไม่รู้จริงๆ ท่านพี่เลยแนะนำให้ไปสาย 30 (บ้านอยู่แถววงศ์สว่าง) แต่สอบถามระยะเวลา ท่านบอกว่าน่าจะชั่วโมงแหละ ไม่รู้ไม่เคยนั่งรถเมล์ ไม่เป็นไรออกหกโมงนี่แหละ พี่วินจอดหน้าซอยปุ๊ป 30 มาปั๊บ อย่างกับนัดหมาย ไปถึงสนามหลวงในเพลา 6:24 บร๊ะเจ้า!!! ของเค้าดีจริงๆ แนะนำๆ สาย 30 นะทุ๊กคน
ต้องยืนรอเพื่อนที่หน้าม.ธรรมศาสตร์อีกประมาณครึ่งชั่วโมง ด้วยความที่วิตกจริตเป็นชีวิตจิตจึงมองซ้ายมองขวา ตลอดเวลา ในใจก็คิดว่า นี่ Homeless บ้านเรามันเยอะขนาดนี้เลยเหรอ สงสารก็สงสาร กลัวก็กลัว เลยต้องหาจุดยืนที่มั่งคงด้วยการพิงกำแพงธรรมศาสตร์ เพื่อจะได้ระวังตัวแค่สามทิศทางพอ
และแล้วโบว์ก็มา....
เดินจากหน้าธรรมศาสตร์ไปขึ้นเรือข้ามฟากที่ท่าเรือท่าพระจันทร์ ชอบที่สุด อะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับน้ำ ชอบจริงๆ ทั้งๆ ที่ว่ายน้ำไม่เป็น
วิวจากเรือข้ามฟาก แม่น้ำเจ้าพระยา
เจ็ดโมงกว่าแล้ว...โบว์ถามว่าจะเดินหรือนั่งพี่วิน แต่โบว์ไม่รู้ทางนะ
Me : อย่าเสี่ยงๆ ไปพี่วินดีกว่า เดินไปไม่เจอพี่วิน พี่ตุ๊กละกัน ชอบเลย สิ่งที่ชอบที่สุดในกรุงเทพคือ ตุ๊กๆ
รับตั๋วรถไฟฟรีมาสองไป เป้าหมายต่อไป คือกินอะไรกันดี โบว์พยายามหาร้านตามรีวิว แต่เอ๊ะ! เค้ากินบนรถไฟไม่ใช่เหรอ เดินเข้าไปตลาดสดข้างทางรถไฟบางกอกน้อย (ธนบุรี) เฮ้ย! โบว์มันเริ่มไม่ใช่แล้วนะ เราจะไปทำอาหารกันบนรถไฟชิมิ อิอิ ปรากฎว่าเจอปลาท่องโก๋ข้างหน้า จัดมา 1 ถุง 20 บาท โบว์พยามหาหมูย่างหรือหมูทอด ไอ้เราก็กะจะเลิกกินหมูอย่างเป็นทางการก็อดใจไป สรุปว่าได้น้ำบ๊วยโซดาและหมูทอดไป ถูกใจเจ๊โบว์ ส่วนข้าพเจ้าก็กินแซนวิชฟาร์มเฮ้าหน้าปูอัดตามระเบียบ...
ตั๋วไรฟด
ยืนรอขึ้นรถไฟ โบว์บอกอ่านรีวิวมา ต้องรีบนะ เด๋วไม่มีที่นั่ง เห็นป้าข้างหน้าท่าทางเดินไม่ถนัด หันไปหาโบว์ “เราจะแย่งป้าขึ้นเหรอโบว์?” สรุปว่าตอนรถมาป้าหายไปไหน ไม่ได้สังเกต ตื่นเต้น แซงป้า? ป้าแซง? ไม่รู้เหมือนกัน
เพิ่งเห็นในภาพ ว่านายสถานีจูงคุณลุงขึ้นรถไฟ น่ารักจุงเบย กรุงเทพมหานครยังไม่สิ้นคนดี
โบว์หันมาถามว่า...จะเลือกที่นั่งที่เป็นเบาะหนังหรือไม้ แต่ถ้าเป็นมิลล์มา มิลล์จะเลือกไม้เพราะมันดูคลาสสิก??? ติสกันทุกคนเลยเพื่อนฉัน เลยตอบโบว์ไปว่า ไม้แล้วกัน สะอาดกว่าเบาะหนัง ไม่อับชื้น
แหนะมาแนวสุขภาพ อิอิ
มีคุณลุงคนหนึ่งมานั่งข้างๆ พวกเราก็เม้าความหลังไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ไม่ได้เจอกันนาน เลยนึกถึงวันวานที่เคยนั่งรถไฟจากถ้ำกระแซมาศาลายา สมัยที่รถไฟยังไม่ฟรี ค่าเดินทาง 38 บาท คุ้มมาก ประมาณสถานีละบาท มากันสิบกว่าคน เล่นเกมส์ก็แล้ว เม้ามอยก็แล้ว หลับก็แล้ว ไม่ถึงสักที เลยมีความทรงจำที่ไม่ค่อยอภิรมย์เท่าไรกับรถไฟ แต่คราวนี้มีความรู้สึกว่าทำไมถึงไวจุงเบย 11 โมงก็ถึงตัวเมืองกาญจนบุรีแล้ว อ่อลืมเล่าไป คุณลุงข้างๆ ถามว่าจะไปที่ไหน
โบว์ : ตัวเมืองคะ
ลุง : แล้วไปไหนต่อ
โบว์ : ไปเที่ยวต่อคะ
ลุง : จะไปไหนละ?
Me : (เริ่มแปลกแล้วนะ...หันไปมองหน้ากับโบว์) *ในวงเล็บคือคิดในใจ
โบว์ : ไปสังขละคะ
ลุง : นั่งไปลงแถวน้ำตกสิ แล้วต่อรถไป ประหยัดเป็นร้อย
โบว์ : อ่อ กลัวไม่มีรถคะ เห็นเค้าบอกว่ารถหมดเร็ว (ตามรีวิว)
ลุง : โอ๊ย! มีๆ เยอะแยะ นี่ทำมาแล้ว ประหยัด แล้วจะไปพักที่ไหนกันละ นอนวัดเหรอ
Me : (วัด? No comment ไม่อยากจะคิดว่าลุงคิดอะไรถึงถามแบบนั้น หรือลุงไม่คิดอะไร แต่ไม่เป็นไร ปล่อยเป็นหน้าที่โบว์เจรจา 555+)
โบว์ : เงียบ....พยายามไม่สบตาลุง
แต่ลุงยังพยายามบอกให้พวกเราไปลงสถานีน้ำตกแล้วต่อรถบัสตรงนั้นให้ได้
โบว์ : อ่อ คือจะประหยัดเวลาคะ
ลุงก็ยังคงพูดต่อไปเหมือนเดิม แล้วความสงบสามารถสยบทุกความเคลื่อนไหว ลุงก็เงียบไป ก็สงสารลุงนะ แต่ไม่เข้าใจว่าลุงจะมาบังคับกันทำไม เข้าใจว่าลุงหวังดี แต่มันน่าจะมีพื้นที่ให้เราตัดสินใจบ้าง ดราม่า 555+
ลงจากรถไฟแล้วต่อสองแถวเข้าไปท่ารถในเมือง พอลงสองแถวปุ๊บ กระเป๋ารถ พนักงาน ใครก็ตามที่ท่ารถ ก็ส่งเสียงเรียกทุกทิศทาง กรุงเทพมั้ย สุพรรณ ด่านช้าง บลาๆ แต่เป้าหมายแรกคือกินก๋วยเตี๋ยววชิรา หมูมะนาว รสเด็ด กำลังจะเดินไปกินเตี๋ยว ผ่านคิวรถตู้ ถามอีกว่าไปไหน เราจึงอดไม่ไหวที่จะตอบว่า “ไปกินก๋วยเตี๋ยวคะ” จบปึง จบจริง แต่โบว์หันมาบอกว่า “เค้าทำหน้าที่ของเค้า อาชีพเค้า ใจเย็นๆ” นี่แหละหนา ไม่ควรจะมาคนเดียว 555+
ใครเรียนมหิดล กาญจนบุรีต้องเคยกิน ไม่งั้น คุณจะคุยกับเค้าไม่รู้เรื่องนะคร๊าาา!
เขียนรีวิวท่องเที่ยวไว้อีกทริปนึงนะคะ http://ppantip.com/topic/32106796 ฝากด้วยคะ
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น