เพิ่งดูจบเมื่อคืนปลื้มปริ่มสุดๆ

ประทับใจการแสดงของไซมอนใน EP นี้มากค่ะ โดยเฉพาะฉากบนเครื่องบินมันเป็นเวลาไม่กี่นาทีที่เราแฟลชแบ็คนึกไปถึงเรื่องราวต่างๆ ของเจนที่ผ่านมาได้หมดเลยอะ แบบว่า

เฮ้ย  นี่มันแพททริค เจน คนที่ใช้ชีวิตแบบเย้ยหยันโชคชะตา ลูกเมียโดนฆ่า ตามล่า Red John
หลอน(กับปากเสียๆ ของ)ตัวเอง จนต้องเก็บซ่อนความรู้สึกต่างๆ ที่มีต่อคนรอบข้างเอาไว้ พยายามไม่ผูกพันกับใคร ดาร์คไซด์เพียบ

เจน คนที่คิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ลูกเมียตาย ไม่สมควรได้รับความสุข ดังนั้นเมื่อจบคดี Red John เลยทิ้งลิสบอนไป

กลับมาใหม่ดันเจอลิสบอนทิ้งบ้าง  ทีนี้สะเทือนซาง กว่าจะก้าวข้ามผ่านกำแพงความรู้สึกที่ตัวเองปิดกั้นไว้ได้

ทั้งท่าทางประหม่า พูดจาละล่ำละลัก ลิ้นพันกัน กว่าจะตัดสินใจเอ่ยคำสั้นๆ คำนั้นออกมาอย่างยากเย็นมันแบบว่า...

สายตา กิริยา ทุกอย่างมันใช่มาก หมดสภาพเจนผู้ยโสโอหังเลย

ปลื้มมมมมมมมมมมมมม