การจะทำให้แฮปปี้เอนดิ้งดูเหมือนจะขัดต่อเนื้อเรื่องโดยภาพรวมค่อนข้างมาก แต่ถ้าจะจบแบบเลิกแยกทางกันเดี๋ยวโดนปาทีวีอีก เพราะฉะนั้นจบแบบนี้เลยดีกว่าคือ รักกันได้แต่ชีวิตต้องไปคนละทางแถมตอนจบก็คือเลิฟซีนเหมือนเรื่องอื่นๆที่จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งซะด้วย แต่ความรู้สึกต่างกันคนละขั้วชัดเจน ในความคิดผม การจบแบบนี้รู้สึกว่าประทับใจและสร้างความทรงจำได้ดีกว่าจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งนะ ความทรงจำแบบนี้มันทำให้เรามีทั้งความสุขและความทุกข์ในเวลาเดียวกัน การที่เราคิดถึงคนที่เรารักในอดีตที่ผ่านมา หลายคนเลือกที่จะลืมแต่สำหรับผมแม้ความทรงจำนั้นจะทำให้ผมเจ็บปวดมากมายแค่ไหน แต่มันก็ทำให้เรามีความสุขได้ แม้ทุกครั้งที่คิดถึงมันจะทำให้เราเสียใจก็ตาม แต่เมื่อกาลเวลาผ่านพ้นไปและเราเจอคนที่ใช่ในชีวิตจริง เมื่อนั้นความทรงจำนี้จะทำให้เรายิ้มโดยไม่มีความทุกข์เหลืออยู่เลย เพียงแต่จะนานเพียงใดนั้นคงต้องขึ้นอยู่กับเวลา

แต่ความรู้สึกผม การเก็บความทรงจำนี้ไว้มันมีคุณค่ามากกว่าสิ่งอื่นใด และการจะรักใครซักคนต่อจากนี้ไป จะเป็นตัวพิสูจน์รักแท้ว่าเราจะก้าวผ่านความทรงจำนี้ไปได้มั้ย ถ้าไม่ได้เราก็คงต้องอยู่กับความทรงจำนั้นไปอีกนาน แต่ถ้าผ่านมันไปได้ก็ถือว่าเราพบรักแท้ที่เราตามหามานานแสนนานเช่นกัน

ปล. ความทรงจำสุดท้ายของคนที่เรารัก แม้จะสุขทุกครั้งที่นึกถึง แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความเสียใจเพราะการจากลา