*****นี่เป้นกระทู้ที่เพื่อน จขกท. ฝากถามนะครับ ไม่ใช่ตัว จขกท เอง******
แต่ตัว จขกท ก็สงสารมันเหมือนกัน
อยากถามครับ เหมือนคุ้นกันมานาน เดินผ่านแว๊บเดียว เค้ามองเราเรามองเขา เหมือนคุ้นเคย
อันดับแรกผมไม่ได้ไม่เคยเห็นคนสวยๆ คนสวยๆเคยเห็น เห็นบ่อยๆ เห็นแล้วก็มอง เป็นเรื่องปกติ แต่ก็จบไม่ได้คิดอะไรในสามสี่นาทีก็ลืม
แต่กับบางคน จะพูดว่าหน้าตาดีไหมก็ธรรมดา จะว่าน่ารักไหมก็แล้วแต่คน แต่บางคนเราแค่เห็นเค้า เรากลับคิดว่า เห้ยคนนี้ มันใช่ มันถูกชะตา มันอยากเดินถามชื่อ มันทำให้ใจเราเต้น แต่ก็ตามเคย การจะไปจู่โจมถามชื่อแซ่เค้า ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่สุดท้ายมันก็จบลงแค่เดินผ่านกัน
เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ณ ทางม้าลายแห่งหนึ่งใน กทม. ผมยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของฝั่งถนน ส่วนน้อง(หรือเปล่า)คนนั้นยืนอยู่อีกฝั่ง ผมมองเห็นเขาตั้งแต่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วแหละ เราก็มอง ตามปกติ แต่ด้วยระยะห่างของวิสัยของสายตา เราก็แค่มองเห็นเค้าเป็นผ็หญิงคนหนึ่งเท่านั้นๆ
แต่ในที่สุดถนนเส้นนี้ มันก็ร้างรถไปชั่วขณะ เราทั้งสองเดินสวนกันบนทางม้าลาย จังหวะนั้นด้วยความห่วงว่ารถจะมาก็ห่วง ด้วยความอยากแอบหลีก็อยาก แต่ความขี้หลีมันดันแรงกว่าความรู้สึกห่วงตัวเองว่ารถจะชน เลยตั้งใจมองหน้าน้องเขา แต่สายตาขี้หลีเจ้ากรรม ......เป็นการมองที่ไม่สามารถละสายตาได้ครับ ไม่รู้อะไรดลใจ มองแล้วมองอีก มองจนรู้สึก(ทีหลังว่าน่าเกลียดจริงๆ) หัวใจเต้นสั่น เค้าพยายามหลบสายตาผม ด้วยความอายหรือความเอือมก็ไม่รู้ แต่ผมละสายตาจากเขาไม่ได้เลย หลังจากที่สวนไปแล้ว ผมก็รีบจ้ำเท้าให้ถึงฝั่งตรงข้าม เพื่อที่จะรีบไปตั้งหลักมองเธออยู่ฝั่งตรงข้ามว่าเธอจะไปทิศทางไหน
ผมยืนมองเธอ(ทำเป็นคุยโทรศัพท์คนเดียว) จนมองเธอค่อยๆเดินไป
เรื่องมันน่าจะจบ แต่ไม่เลย
ใบหน้าของน้องนั้นมันลอยวนเวียนในหัว อยากรู่เค้าเป็นใคร เค้าอยู่ไหน มีแฟนหรือยัง ชอบผู้หญิงด้วยกันหรือชอบผู้ชาย จะผ่านมาอีกไหม คำถามเข้ามาในหัวแบบไม่ยั้ง
นี่ก็ผ่านไป 1 อาทิตย์แล้ว ผมพยามจะพาตัวเองไปที่ทางม้าลายแห่งนั้นอีกครั้งทั้งๆที่ไม่ได้มีธุระจำเป็นอะไร อื้อ..ไปเฝ้าเผื่อว่าเค้าจะผ่านมาอีก
ไม่รู้สิ ความรู้สึกแบบนี้มันบอกไม่ถูก อันที่จริงถ้าความรู่หลงรักน้องคนนั้นมันจางหายไปตั้งแต่ 5 นาทีแรกที่เดินสวนกันในวันนั้น ผมก็คงลืมไป
แค่อยากจะรู้คุณเคยเป็นไหม
คุณได้เจอเค้าคนนั้นอีกไหม
คุณสมหวังไหม
อะไรต่างๆนาๆ เผื่อจะพอได้ฟังประสบการณ์คนอื่นแล้วจะได้พอมีหวังมั่ง
ขอบคุณครับ
คุณเคยหลงรักคนที่เดินผ่านคุณแค่แว๊บเดียวแบบสุดๆไหม
แต่ตัว จขกท ก็สงสารมันเหมือนกัน
อยากถามครับ เหมือนคุ้นกันมานาน เดินผ่านแว๊บเดียว เค้ามองเราเรามองเขา เหมือนคุ้นเคย
อันดับแรกผมไม่ได้ไม่เคยเห็นคนสวยๆ คนสวยๆเคยเห็น เห็นบ่อยๆ เห็นแล้วก็มอง เป็นเรื่องปกติ แต่ก็จบไม่ได้คิดอะไรในสามสี่นาทีก็ลืม
แต่กับบางคน จะพูดว่าหน้าตาดีไหมก็ธรรมดา จะว่าน่ารักไหมก็แล้วแต่คน แต่บางคนเราแค่เห็นเค้า เรากลับคิดว่า เห้ยคนนี้ มันใช่ มันถูกชะตา มันอยากเดินถามชื่อ มันทำให้ใจเราเต้น แต่ก็ตามเคย การจะไปจู่โจมถามชื่อแซ่เค้า ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่สุดท้ายมันก็จบลงแค่เดินผ่านกัน
เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ณ ทางม้าลายแห่งหนึ่งใน กทม. ผมยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของฝั่งถนน ส่วนน้อง(หรือเปล่า)คนนั้นยืนอยู่อีกฝั่ง ผมมองเห็นเขาตั้งแต่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วแหละ เราก็มอง ตามปกติ แต่ด้วยระยะห่างของวิสัยของสายตา เราก็แค่มองเห็นเค้าเป็นผ็หญิงคนหนึ่งเท่านั้นๆ
แต่ในที่สุดถนนเส้นนี้ มันก็ร้างรถไปชั่วขณะ เราทั้งสองเดินสวนกันบนทางม้าลาย จังหวะนั้นด้วยความห่วงว่ารถจะมาก็ห่วง ด้วยความอยากแอบหลีก็อยาก แต่ความขี้หลีมันดันแรงกว่าความรู้สึกห่วงตัวเองว่ารถจะชน เลยตั้งใจมองหน้าน้องเขา แต่สายตาขี้หลีเจ้ากรรม ......เป็นการมองที่ไม่สามารถละสายตาได้ครับ ไม่รู้อะไรดลใจ มองแล้วมองอีก มองจนรู้สึก(ทีหลังว่าน่าเกลียดจริงๆ) หัวใจเต้นสั่น เค้าพยายามหลบสายตาผม ด้วยความอายหรือความเอือมก็ไม่รู้ แต่ผมละสายตาจากเขาไม่ได้เลย หลังจากที่สวนไปแล้ว ผมก็รีบจ้ำเท้าให้ถึงฝั่งตรงข้าม เพื่อที่จะรีบไปตั้งหลักมองเธออยู่ฝั่งตรงข้ามว่าเธอจะไปทิศทางไหน
ผมยืนมองเธอ(ทำเป็นคุยโทรศัพท์คนเดียว) จนมองเธอค่อยๆเดินไป
เรื่องมันน่าจะจบ แต่ไม่เลย
ใบหน้าของน้องนั้นมันลอยวนเวียนในหัว อยากรู่เค้าเป็นใคร เค้าอยู่ไหน มีแฟนหรือยัง ชอบผู้หญิงด้วยกันหรือชอบผู้ชาย จะผ่านมาอีกไหม คำถามเข้ามาในหัวแบบไม่ยั้ง
นี่ก็ผ่านไป 1 อาทิตย์แล้ว ผมพยามจะพาตัวเองไปที่ทางม้าลายแห่งนั้นอีกครั้งทั้งๆที่ไม่ได้มีธุระจำเป็นอะไร อื้อ..ไปเฝ้าเผื่อว่าเค้าจะผ่านมาอีก
ไม่รู้สิ ความรู้สึกแบบนี้มันบอกไม่ถูก อันที่จริงถ้าความรู่หลงรักน้องคนนั้นมันจางหายไปตั้งแต่ 5 นาทีแรกที่เดินสวนกันในวันนั้น ผมก็คงลืมไป
แค่อยากจะรู้คุณเคยเป็นไหม
คุณได้เจอเค้าคนนั้นอีกไหม
คุณสมหวังไหม
อะไรต่างๆนาๆ เผื่อจะพอได้ฟังประสบการณ์คนอื่นแล้วจะได้พอมีหวังมั่ง
ขอบคุณครับ