ที่ตั้งกระทู้ถาม ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเพื่อนๆ ของ จขกท เองด้วยค่ะ ถามเข้ามาเยอะมากว่าทำไมไม่มีแฟนสักที
อีกส่วนก็มาจากบรรดาญาติๆ ถามว่าโตจนป่านนี้แล้วไม่เชื่อหรอกว่ายังไม่มีแฟน

ขอเล่าแบบตรงๆ เลยนะคะ รูปร่างหน้าตาของดิฉันจัดอยู่ในประเภท "ธรรมดามาก" แต่ทุกคนมักบอกว่าเวลายิ้มกลับดูมีเสน่ห์
เพื่อนผู้หญิงของดิฉันส่วนใหญ่หน้าตาดี สวย น่ารัก กันแทบทุกคน แล้วก็มีแฟนกันแล้วทั้งนั้น
ใช่ว่าดิฉันไม่อยากมีแฟนนะคะ แต่ว่าเวลามีผู้ชายมาจีบหรือเข้ามาคุย มันรู้สึกว่ายังไม่ใช่อ่ะค่ะ
เหมือนดิฉันกำลังกั๊กๆ ความรู้สึกนั้นไว้ แล้วปฏิเสธการเป็นแฟนกับคนที่เข้ามาจีบตลอด
ทั้งๆ ที่สมองเราคิดว่าเค้าก็เป็นคนดีคนหนึ่งนะ แต่ใจนี่สิทำไมไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นหรือยินดีเลยสักนิด

เพื่อนๆ ก็มักจะพูดว่าจะเลือกผู้ชายอะไรนักหนา คบๆ กันไปก่อนก็ได้ ดีหรือไม่ดีก็ค่อยว่ากันทีหลัง
ซึ่งดิฉันก็อยากจะทำเหมือนที่เพื่อนแนะนำมาก แต่เพียงแค่คิดว่าจะต้องเป็นแฟนกับใครสักคน
ดิฉันกลับรู้สึกไม่พร้อมขึ้นมาซะดื้อๆ และไม่อยากผูกมัดกับใครทั้งนั้น เหมือนกับว่าอิสระส่วนหนึ่งกำลังจะหายไป

แต่พอลองไปปรึกษาผู้ใหญ่ เค้าก็บอกว่าดิฉันกลัวความรัก จะหาว่าเหมือนนิยายน้ำเน่าก็ได้นะคะ
แต่ประสบการณ์ความรักของดิฉัน เวลาคุยกับผู้ชายสักคน กลับมีแต่คนที่คิดจะเข้ามาเพื่อหวังสิ่งนั้นอย่างเดียว
ดิฉันก็เลยไม่คิดอยากจะมีแฟนเหมือนอย่างคนอื่นๆ หลายคนที่รู้จักก็กลัวว่าดิฉันจะขึ้นคานซะก่อน

...แต่จากที่ดิฉันลองคิดทบทวนดูแล้ว ดิฉันคิดว่าตัวเองหวงความโสดค่ะ ไม่ได้กลัวความรักเลยสักนิด...
แล้วมีผู้หญิงคนไหนบ้างคะที่มีความรู้สึกแบบนี้บ้าง