เพื่อนเรากำลังจะแต่งงานคะ เราก็คงจะถูกเชิญไปในงานด้วย

เราไม่ค่อยอยากไปเลยคะ เพราะงานแต่งงาน คนส่วนมากเขาก็จะไปกันเป็นคู่

ส่วนตัวเราเอง ไม่มีคู่ ไม่มีใคร ไม่มีแฟน ให้ควงไปงานเลยคะ

คิดไว้ล่วงหน้าเลยว่า ถ้าไปคนเดียว จะต้องถูกถามแน่ๆ เรื่องแฟนคะ

เรารู้สึกลำบากใจ อึดอัด กระอักกระอ่วนใจที่จะตอบ และขี้เกียจจะสร้างภาพ

มีคนๆ หนึ่งซึ่งก็ไม่ได้รู้จักอะไรมาก พอดีมาอบรมเรื่องงานด้วยกัน

มาถามเราว่ามีแฟนหรือเปล่า  เราตอบไปว่าไม่มี เลิกกันไปนานล่ะ

เขาดันพูดขึ้นมาว่า แย่นะ ต้องเลิกกับแฟนตอนอายุเยอะแล้ว

จะหาใหม่ ก็คงจะลำบาก  เรารู้ว่าเขาไม่ได้เจตนาดีกับเราคะ

เราเลยตอบไปว่า  เราทำใจที่จะอยู่คนเดียวแล้ว เพราะเบื่อ รักๆ เลิกๆ ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วอ่ะคะ

แต่บางครั้ง เราก็แอบๆ คิดมากเหมือนกัน แอบนอยด์

เราก็อยากมีใครสักคนนะ แต่ทำไมเราไม่เจอคนที่ใช่สักทีก็ไม่รู้

คนที่มาจีบเรา เราก็ไม่รู้สึกว่าใช่

กับแฟนคนเก่า ที่เราเลิกไป เขาก็ดีกับเรา เพียงแต่เราอึดอัด

เราเคยคิดว่า สักวัน ความดีของเขาจะทำให้เรารักเขาได้

แต่คบกันมา 3 ปี เป็นตัวการันตีได้เลยว่า รักก็ส่วนรัก  ดีก็ส่วนดีคะ

เราจึงเลือกที่จะเลิก เพื่อตามหาคนที่ใช่

ไม่แน่ใจว่าตัวเอง เป็นโรคจิต หรือเป็นอะไร คือเราเป็นคนจมูกดีมาก ถึงมากที่สุดคะ

ถ้าใครเข้ามาจีบเราแล้ว มีกลิ่นสาบที่เหม็น เราจะเริ่มออกห่างเลยคะ

หลายๆ คนอาจจะสงสัย ว่ากลิ่นสาบ คือกลิ่นตัวหรือเปล่า  ไม่ใช่คะ

มนุษย์ทุกคนมีกลิ่นสาบ ที่เป็นสัญลักษณ์บ่งบอกว่าเป็นมนุษย์  

หมา แมว ก็มีกลิ่นสาบของมันคะ  เราก็แปลกใจตัวเราเหมือนกันคะ

คืออันดับแรก ถ้ามีกลิ่นสาบก็ไม่ผ่านแล้วอ่ะคะ

แต่เราอยากเจอคนที่ใช่ อยากมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง คอยรับฟัง ปรึกษา ปัญหาของเรา

ไม่อยากมีชีวิตอ้างว้าง และเดียวดาย มันเหงา เหงาจนไม่รู้จะบอกยังไงดี

เรามีหน้าที่การงานที่มั่นคง มีบ้าน สำเร็จการศึกษาแล้ว มีปัจจัยพื้นฐานพร้อมแล้ว

ขาดแต่เพียง คู่ครอง เท่านั้น ทำไมๆๆ กัน มันถึงหายากเย็นกันจริง

แล้วที่บอกว่าคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก มันมีจริงหรอ หรือแค่คำปลอบใจคนโสดก็เท่านั้นเอง