ผมเคยเล่นบอลครั้งแรก ตอนปี2010 จบทัวร์นาเม้นต์ นั้นผมบวกอยู่เป็นหมื่น จากคู่ละ500 พอได้ก็แทงมากขึ้น แต่จบบอลโลก แล้วบวกเยอะ
ก็เลยคิดหาเงินง่ายๆ เพราะคิดว่าดูบอลตั้งแต่ปี90 เดารูปเกมส์ออกว่า นัดนี้จะเอาจริงไหม จะมีพักตัวไหม เราวิเคราะห์ขาด(นั้นคือความคิดตอนได้)

พอได้เงินเงินจากบอลโลก ก็คิดว่าอะไรมันช่างง่ายดายเหลือเกินมีเงินจับจ่ายซื้อของฟุ่มเฟือยมากขึ้น หมดบอลโลกก็เลยต้องหาแทงต่อ ผมเล่นหมดห้าลีกใหญ่ แต่เน้นๆจะพรีเมียร์ กับกัลโช่ พอเล่นไปในช่วงเปิดฤดูกาล สักสองสามเดือนแรก บวกอีก70000กว่าบาท ช่วงนั้นเรียกว่าอู้ฟู่เลย แบบว่าแทง 10 คู่ ถูก 7-8 คู่ขึ้น อาทิตย์นึงเดินเข้าโต๊ะบอลไปเคลียร์บิล ทีรวยเลย (ปกติร้านจะเคลียร์ อังคารกับพฤหัส) ทิปเด็กโต๊ะทีละสามสี่ร้อย เหมือนไม่รู้ค่าเงินเพราะมันได้มาง่ายมาก กลับไปก้เปิดหนังสือพิมพ์ หาสถิติที่พบกัน และผลงานในบ้าน นอกบ้าน

จากเคยแทงคู่ละ 500 ก็ขยับมา 1000 จนตอนท้ายขยับมา5000 เพราะคิดว่ายังไงก็ต้องได้ เราวิเคราะห์มาแล้ว ชัวร์ แต่พอหลังๆเริ่มเสีย บวกลบแล้วยังบวกหน่อยๆ แต่ไม่เยอะหมื่นกว่าๆ เพราะนับไปนับมาขาดทุนค่าน้ำเยอะ เลยทุ่มหนัก คู่เดียว50000 จำได้เลย ลิเวอร์พูล เจอ นิวคลาสเซิ่ล ลิเวอร์พูลต่อ1ลูก -10
ดูสถิติแล้วที่ผ่านๆมา ชนะก็ไม่ค่อยขาดช่วงนั้น กาบาย ฟอร์มดี คิดว่าหงส์ไปแน่  แต่ดูไปใจก็เต้นไป จนนิว นำ1-0 จำได้ว่าเป็นฟรีคิกโยนเข้ามา ดีใจกระโดดตัวลอย คิดว่า รวยและ แต่สรุป โดนไปอีก3 แพ้ไป 3-1(คิดในใจหงส์ทำกุและแช่งมาตั้งแต่ปี90 ตอนนี้ตอบแทนเราเจ็บเลย)
จากนั้นก็เลยแทงหนักคู่ละไม่ต่ำกว่า 5000  จนเงินเก็บในธนาคารเริ่มหมด เลยคิดจะเลิกเล่น เพราะคิดว่าร้านเอาเปรียบ รุ้ว่าเราชอบมวยต่อ โทรไปถามทีไร ไม่ขาว ก็ +10 เลยตัดสินใจเลิกเพราะขาดทุนค่าน้ำพอควร

แต่เพ ื่อนก็กลัวเราวางมือจากวงการมาแนะนำ ว่าเล่นในเน็ตไหม ค่าน้ำไม่มี ราคาเลือกได้ จะเล่นก่อนหรือเล่นระหว่างเกมสืเราก็คิดว่าเฮ้ย จริงดิ๊
มาหลับตานึก ผีตายยาก ถ้าโดนก่อนมักจะยิงคืน ก็เลยมาเล่นบอลสดเอา แบบโดนยิงและค่อนเล่นราคานั้น ใหม่ๆอะไรก็เข้าล้อก  รวมทั้งเล่นสูงต่ำ แบบน้ำแดงแล้วเหลือ15 นาทีท้าย ตอนนั้นบวกไป200000 กว่าบาท เราคิดในใจว่าค้นพบตัวเองแล้ว ทุกครั้งที่เราขาดทุนเพราะโต๊ะโกงน้ำ ตอนนี้ไม่มีน้ำแล้วรวยเราคอนโทรลได้หมดจะเล่นก่อนหลัง สูงต่ำ x2 มากมาย แต่พอต่อมา การพนันก็คือการพนัน  เอาความโลภตัวเองมาเดิมพัน จากได้สองแสนกว่าฝากเข้าธนาคาร ก็ถอนมาทีละหมื่น จนหมดไปอีก

ทางบ้านขอให้เลิกเล่น เราก็สาบานวัดไหนก็เลิกไม่ได้ ทำยังไงก้เลิกไม่ได้ เลิกได้อาทิตย์ก็อดไม่ได้อีก  ทั้งๆที่รุ้ว่าได้และก็ต้องเอาคืนจนเสียไปอีกแต่ก็อดไม่ได้ เพราะตอนไม่เล่นลองวิเคราะห์ให้เพื่อนๆถูกเกือบทุกคู่

แต่พอเปลี่ยนงานใหม่เพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานไม่มีใครเล่นกันเลย(หรือที่ทำงานผมที่เดียวแต่ชอบเลี้ยงไก่กัน)  สังคมการทำงานก็ค่อนข้างมีส่วนที่ทำให้เราเลิกเล่นการพนันได้ เหมือนไม่มีสิ่งยั่วยุ คุยกับเพื่อนกับพี่ที่ทำงานก็จะคุยแต่งานไม่มีคุยเรื่องพนัน แต่ก็ยังเล่นหน่อยๆ แต่พอมานั่งนึกถึงเงินที่เสียไปก็รู้สึกเสียดายว่า จะเดินหน้าเอาคืนหรือจะหยุดยอมให้มันชนะเราไป ผมเลือกอย่างหลังยอมแพ้ไม่คิดจะเอาคืนแล้วเพราะไม่รุ้ว่าการเอาคืนของผมกลัวมันจะไม่มีจุดสิ้นสุด

หลังๆลองเก็บเงิน จากการเล่น ใหม่ๆก็อึดอัดเพราะได้น้อย แต่ความรู้สึกว่าเงินมีค่ามากขึ้นและเหมือนเราจัดการรายจ่ายได้ เรียกง่ายๆว่าเราบริหารเงินได้  ไปช้อบไปกินของดีๆได้มากกว่าตอนเล่นบอลอีกครับ

แค่นำเรื่องมาแชร์กันนะครับ ใครจะสมน้ำหน้าหรือจะด่าก็ไม่ว่าเพราะตอนนั้นหลงผิดจริงๆ จนไม่ฟังคนรอบข้างเลย ตอนนี้ไม่เอาแล้วตั้งใจทำงานเก็บเงินดีกว่า แม้จะไม่เยอะแต่ถ้าบริหารดีๆ อยุ่ได้โดยที่ไม่ต้องกินสินบาท คาดสินบท ให้เค้าดูถูกอาชีพเลย

ส่วนใครคิดว่าบริหารจัดการการเล่นได้ก็ต้องยอมรับว่าเก่งหรืออาจจะมีดวงด้านนี้ แต่ส่วนมากเห็นเสียแล้วเสียอีก ซึ่งผมก็คือหนึ่งในนั้น
ลองหลับตานึกทุกครั้งที่ได้ยินเสียงนกหวีดหมดเวลา จะต้องมีคนหมดตัว และหนีหนี้หัวซุกหัวซุน

ป.ล. ลองสังเกต ดูนะครับเงินที่เก็บเองจะดูมีระเบียบแบบแผนที่มั่นคงแน่นอน แต่เงินที่เล่นแม้จะได้แต่มันดูกระจัดกระจายบริหารจัดการยาก