เรื่องนี้คนที่เป็นลูกน่าจะเคยเจอมาบ้าง เรื่องเกี่ยวกับความเป็นส่วนตัว
ระหว่างเรากับพ่อหรือแม่
เรื่องมันเริ่มจาก เราสั่งซื้อของทางไอจี ซื้อเป็นเสื้อผ้ามือสองสภาพดี
สองสามวันถัดมา ก็มาส่งถึงบ้าน พ่อเป็นคนเซ็นรับ แต่พ่อไม่เคยยุ่งหรือก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเลย
มันก็ไม่ใข่เรื่องที่รู้ไม่ได้ มันเป็นเรื่องปกติ แต่พ่อกับแม่ไม่ชอบของมือ2คะ คือเขาอคติมากๆ
(ถึงขนาดว่า เราซื้อรองเท้ามือ2ราคา800฿ กลับมาบ้าน พ่อเอาไปโยนทิ้งถังขยะเลย อธิบายว่าอยากได้จริงๆ
แต่เงินไม่พอซื้อมือ1ของแท้ เขาก้ไม่สนใจ -"
เราก็พยายามไม่อยากให้เขารู้ พ่อก็เรียนเราจากข้างล่างให้เราลงไปเอาของ เราก็ลงไปหยิบแล้ววิ่งขึ้นบ้าน
พอขึ้นมาก็เจอแม่ เอาแล้วเว้ยย จะเอาเข้าห้องโดยที่เขาไม่ถามว่าคืออะไรยังไงดีวะ เราก้เปิดประตูห้องแล้วโยนพัสดุลงที่ไต้โต๊ะคอม
แล้วก้ทำเป็นนอนเล่นโทรศัพท์ ในใจก้แบบเขาจะถามไหมว้า ผ่านไป3นาที เขาก้พูดว่า ไม่แกะดูหรอเขาส่งอะไรมา
เราก็บอกว่า ไม่แกะรู้อยู่แล้วว่าคือกางเกง เดียวค่อยแกะ
สักพักแม่เดินมา หยิบพัสดุไป แล้วก็พยายามจะแกะของเรา เราก็พูดว่า ทำไมต้องแกะให้อะ แกะเองได้
แม่บอกว่า มีความลับอะไร เราก้บอก ป่าวววไม่ได้มีอะไรเลย มันคือของส่วนตัวของหนู เขาส่งให้หนูไม่ได้ส่งให้แม่นะ
แม่ก็แกะเรียบร้อยยย เราก็มองหน้าน้ำตาคลอๆ แล้วพูดว่าทำไมต้องยุ่งเรื่องส่วนตัวทุกเรื่อง ยอมรับว่าตอนนั้นโมโหแล้วก็โกรธนะ
นี่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แม่ก็พูดต่อว่า นี่แม่นะไม่ใช่คนอื่น คือเราก้เถียงอะไรไม่ออก
เออก็แม่ไง แล้วไงอะถ้าเกิดเราแกะของที่แม่สั่งมา หรือไปรื้อกระเป๋าตู้เสื้อผ้าของแม่บ้างอะ(คิดในใจนะ)
พอเขาดูกางเกง เขาก้พุดว่าซื้อเสื้อผ้าเก่ามาอีกแล้วใช่ไหม โยนทิ้งไปเลย แล้วเขาก้วางไว้ตรงที่นอนเรา
คือเราไม่เข้าใจว่า โอเคเราเป็นลูก แต่จำเป็นไหมที่ต้องรู้เรื่องส่วนตัวเราทุกเรื่อง ก้าวก่ายทุกๆอย่าง
ไม่ว่าจะรื้อกระเป๋า ตู้เสื้อผ้าหรือว่าของที่เก็บไว้ มันจำเป็นไหมที่เขาต้องรู้?
คือเราโตแล้วอะ อายุจะเข้าเลข2แล้วอะ บางทีมันก้อยากมีพื้นที่ส่วนตัว เก็บกดมากๆ
ไม่รู้จะพูดยังไงดี
ความเป็นส่วนตัวของลูกกับแม่
ระหว่างเรากับพ่อหรือแม่
เรื่องมันเริ่มจาก เราสั่งซื้อของทางไอจี ซื้อเป็นเสื้อผ้ามือสองสภาพดี
สองสามวันถัดมา ก็มาส่งถึงบ้าน พ่อเป็นคนเซ็นรับ แต่พ่อไม่เคยยุ่งหรือก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเลย
มันก็ไม่ใข่เรื่องที่รู้ไม่ได้ มันเป็นเรื่องปกติ แต่พ่อกับแม่ไม่ชอบของมือ2คะ คือเขาอคติมากๆ
(ถึงขนาดว่า เราซื้อรองเท้ามือ2ราคา800฿ กลับมาบ้าน พ่อเอาไปโยนทิ้งถังขยะเลย อธิบายว่าอยากได้จริงๆ
แต่เงินไม่พอซื้อมือ1ของแท้ เขาก้ไม่สนใจ -"
เราก็พยายามไม่อยากให้เขารู้ พ่อก็เรียนเราจากข้างล่างให้เราลงไปเอาของ เราก็ลงไปหยิบแล้ววิ่งขึ้นบ้าน
พอขึ้นมาก็เจอแม่ เอาแล้วเว้ยย จะเอาเข้าห้องโดยที่เขาไม่ถามว่าคืออะไรยังไงดีวะ เราก้เปิดประตูห้องแล้วโยนพัสดุลงที่ไต้โต๊ะคอม
แล้วก้ทำเป็นนอนเล่นโทรศัพท์ ในใจก้แบบเขาจะถามไหมว้า ผ่านไป3นาที เขาก้พูดว่า ไม่แกะดูหรอเขาส่งอะไรมา
เราก็บอกว่า ไม่แกะรู้อยู่แล้วว่าคือกางเกง เดียวค่อยแกะ
สักพักแม่เดินมา หยิบพัสดุไป แล้วก็พยายามจะแกะของเรา เราก็พูดว่า ทำไมต้องแกะให้อะ แกะเองได้
แม่บอกว่า มีความลับอะไร เราก้บอก ป่าวววไม่ได้มีอะไรเลย มันคือของส่วนตัวของหนู เขาส่งให้หนูไม่ได้ส่งให้แม่นะ
แม่ก็แกะเรียบร้อยยย เราก็มองหน้าน้ำตาคลอๆ แล้วพูดว่าทำไมต้องยุ่งเรื่องส่วนตัวทุกเรื่อง ยอมรับว่าตอนนั้นโมโหแล้วก็โกรธนะ
นี่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แม่ก็พูดต่อว่า นี่แม่นะไม่ใช่คนอื่น คือเราก้เถียงอะไรไม่ออก
เออก็แม่ไง แล้วไงอะถ้าเกิดเราแกะของที่แม่สั่งมา หรือไปรื้อกระเป๋าตู้เสื้อผ้าของแม่บ้างอะ(คิดในใจนะ)
พอเขาดูกางเกง เขาก้พุดว่าซื้อเสื้อผ้าเก่ามาอีกแล้วใช่ไหม โยนทิ้งไปเลย แล้วเขาก้วางไว้ตรงที่นอนเรา
คือเราไม่เข้าใจว่า โอเคเราเป็นลูก แต่จำเป็นไหมที่ต้องรู้เรื่องส่วนตัวเราทุกเรื่อง ก้าวก่ายทุกๆอย่าง
ไม่ว่าจะรื้อกระเป๋า ตู้เสื้อผ้าหรือว่าของที่เก็บไว้ มันจำเป็นไหมที่เขาต้องรู้?
คือเราโตแล้วอะ อายุจะเข้าเลข2แล้วอะ บางทีมันก้อยากมีพื้นที่ส่วนตัว เก็บกดมากๆ
ไม่รู้จะพูดยังไงดี