สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังเป็นอุทาหรณ์

เรื่องมีอยู่ว่า ..
หนูมีโอกาสได้ไปรับประทานอาหารที่โรงอาหารของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งใน กทม. มาค่ะ
โต๊ะของโรงอาหารจะเป็นโต๊ะไม้ยาวๆ มีที่พักขาสูงประมาณ 10 นิ้วได้
เก้าอี้ก็จะเป็นไม้ยาวๆ เข้ากันกับโต๊ะ
ระหว่างมีนั่งรับประทานสุกี้แห้งอย่างเอร็ดอร่อย
ก็มีพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินเข้ามาในชุดกระโปรงสีฟ้า ใบหน้าจัดเต็ม
กระโปรงขุ่นพี่สั้นประมาณครึ่งหน้าตัก (ในขณะยืน)

หนูก็มองพี่เค้าไป กินสุกี้ตรงหน้าไป
มองไม่นานค่ะ เพราะขุ่นพี่คนนั้นเขาก็เดินไปซื้ออาหาร
และแล้ว.. ขุ่นพี่ก็มานั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับหนู ห่างไม่มากค่ะ ประมาณ 2 เมตรได้
เยื้องมาทางซ้ายนิดนึง

หลังจากที่นั่งลง บรรจงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด
ขุ่นพี่คนนั้นเขายกขาขึ้น ชันเข่า และเหยียบไปตรงที่พักขาใต้โต๊ะของเค้า
นึกภาพออกไหมคะ ว่าคนที่ใส่กระโปรงสั้น.. แล้วชันเข่าขึ้น..
แม่จ้าวววววววววว
ขุ่นพี่ช่างมีน้ำใจเหลือเกินค่ะ เผื่อแผ่ให้ชะนีรุ่นน้องได้เห็นอะไรมากมายขนาดนี้
ดูเหมือนขุ่นพี่แกจะไม่ทันได้คิดนะคะ ว่าใต้โต๊ะน่ะ มันโล่งมากกกกกกกก...
มองเห็นทั้งขา มองเห็นทั้ง ..
หนูไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่กล้าเข้าไปบอกขุ่นพี่เขาตรงๆ
เลยได้แต่นั่งกินสุกี้ต่อไป..

โชคดีตรงที่ว่าโรงอาหารตอนนั้นเป็นเวลาประมาณบ่าย 2
ซึ่งผู้คนค่อนข้างเบาบาง
ถ้าเป็นตอนเที่ยงวันนะคุณเอ๊ยยยย
ไม่อยากจะนึกค่ะ

ปล. ขอวิบัติเพื่ออรรถรสนะคะ