เหตุมีอยู่ว่าคุณพ่อเราเป็นนักดนตรี และสอนเราเล่นคีย์บอร์ดตั้งแต่ 3 ขวบ ค่ะ คือ พ่อก็หัดให้เล่นเมโลดี้ เข้าจังหวะ สามารถแกะโน้ตเพลงเองได้

พอ ป.6 ก็เริ่มเอาหนังสือมาหัดเล่นคอร์ดเอง คือ รู้สึกว่าตัวเองบ้ามากค่ะ นั่งเล่นตั้งแต่เที่ยงยันค่ำ ไม่ลุกไปไหน ไม่กินข้าว ไม่กินน้ำ รู้ตัวอีกทีมืดแล้ว คือมีความรู้สึกว่าตอนนั้นมีความสุขมาก แต่หัดเล่นด้วยโน้ตตัวเลขมาตลอด มารู้จักโน้ตบันได 5 เส้น ตอนเรียนประถม แต่ก็ยังติดหัดเล่นด้วยโน้ตตัวเลข

เริ่มขึ้น ม.ต้น อยู๋ดีดีก็รู้สึกหลงใหลเสียงเปียโนขึ้นมา เพราะไปได้ยินพี่ชายของเพื่อนเล่นสดเพลงป๊อปให้ฟัง เคลิ้มมากกก เลยลองหัดซื้อโน้ตเปียโนมาเล่นเอง แต่เหมือนเดิมค่ะ มีปัญหากับการอ่านโน้ต (ตอนนั้นหัดเล่นกับคีย์บอร์ดที่พ่อซื้อให้)

มีความรู้สึกว่า การวางมือ วางนิ้วของตัวเองไม่ถูกต้อง ก็หัดเล่นก๊อกแก๊กไปเรื่อยๆ จนเตรียมจะเอนท์ ก็ขอพ่อว่าอยากเรียนเปียโน ถ้าเอนท์ติดจะขอเรียน แต่ที่บ้านไม่ให้ค่ะ บอกว่าเรียนทำไม เล่นเป็นอยู่แล้ว (ก็เค้าอยากเป็นแบบถูกต้องง่ะ T____T)

พอเริ่มเรียนมหาลัย เรื่องเล่นคีย์บอร์ด เล่นเปียโน ค่อยๆ หายไปจากความทรงจำทีละนิด รู้สึกว่า มีเวลาน้อยลงเรื่อยๆ พอทำงาน ความเครียดมากขึ้น ต้องเจอกับปัญหาต่างๆ มากขึ้น ได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง แล้วกลับมานั่งคิดว่า อะไรที่เราทำแล้วมีความสุขที่สุด อยู่ดีดีก็นึกถึงการเล่นดนตรีค่ะ ว่ามันหายไปจากความทรงจำเรานานมาก

ตอนนี้มีรายได้เป็นของตัวเองแล้ว เวลาอาจจะไม่ค่อยมี แต่อยากกลับไปเรียนเปียโนค่ะ อยากกลับไปทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริง แต่ยังติดกลัวว่า จะเป็นไม้แก่ดัดยากเกินไปรึปล่าวคะ เพราะเราหัดเล่นมาด้วยตัวเอง (อาจจะด้วยท่าผิดๆ วิธีผิดๆ มาตลอด)

เราเคยปรึกษาเพื่อนที่เป็นครูสอนเปียโน เค้าบอกว่า ยังเล่นได้ค่ะ เคยมีลูกศิษย์อายุ 45 มาเรียนเลย แต่ไม่ค่อยกล้าเรียนกับเพื่อนค่ะ กลัวเพื่อนไม่กล้าดุเรา 5 5 5

ถามนักเปียโน หรือครูสอนเปียโนค่ะ ยังพอเรียนไหวมั้ยคะ แล้วมีที่ไหนแนะนำบ้าง เพื่อนสอนอยู่ที่ KPN แล้วก็มีสาขาใกล้บ้านด้วยค่ะ