มีอยู่ครั้งนึง จริงๆก็หลายครั้งอ่ะนะครับ ที่ผมพาลูกไปเดินเที่ยวตามห้างสรรพสินค้า ไม่ว่าจะด้วยวัตถุประสงค์ของการหลบคลื่นความร้อนทื่ฐาโถมเข้าใส่ รึมีสิ่งจำเป็นที่จะต้องจับจ่ายใช้สอย รึอาจจะแค่ไปหาอะไรที่อร่อยๆรับประทาน ก็ตามทุกครั้งที่ผมไปห้างสรรพสินค้า โดยที่มีลูกสาวไปด้วยนั้น ผมจะต้องพาหล่อนไปยังแผนกของเล่น แต่ถึงผมจะไม่พาไป หล่อนก็จะจูงมือผมเข้าไปยังแผนกของเล่นอยู่ดี และเมื่อเข้าไปยังแผนกของเล่นก็จะมีสิ่งหนึ่งที่ผม และ อีกหลายๆคนได้พบเห็นกันอยู่บ่อยๆ คือ มักจะมีเด็กร้องไห้งอแง บางคนก็ถึงขั้นลงไปนอนดิ้นกะพื้น บางคนก็โวยวาย ด่าทอ หรืออาจถึงขั้นทุบตีผู้ปกครอง ด้วยความที่อยากได้ของเล่นมากมาย ส่วนนึงก็เข้าใจว่าก็เด็กอ่ะนะ ยังไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ตัวเอง แต่อีกมุมนึงก็รู้สึกว่า น่ารำคาญอ่ะ เมื่อไหร่มันจะหยุด หนวกขู๋ ไรประมานนี้ แล้วพอหันมามองลูกสาวตัวเองแล้วก็ได้เหตุผลสนุนว่า เออ เนอะ เรื่องควบคุมอารมณ์เนี่ย มันมะเกี่ยวอ่ะว่าเด็กรึเปล่า มันอยู่ที่คิดที่จะทำรึเปล่า แต่วิธีขอของเล่นแบบลูกผมบางทีมันก็ทำให้ผมรู้สึกว่า เอิ่ม ...... คุณลูกครับ ปะป๊ายอมแล้วครับ ได้โปรดหยุดพูดซักทีเถอะ




อ่านตอนอื่นๆได้ที่
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.492540170845723.1073741836.343498465749895&type=3