ถ้าย้อนกลับไปเมื่อ 10-15 ที่แล้วที่นี้ สวยกว่านี้เยอะ
ภูเขาไม่โล่งเตียน อย่างงี้
มองไม่เห็นหญ้า มองไม่เห็นต้นไม้เป็นต้นๆ อย่างนี้
มองไม่เห็นดินโล่ง ๆ มองไม่เห็นบ้าน

เห็นแต่ภูเขาลูกโต ที่มีแต่ต้นไม่ใหญ่ บดบัง
จนมองไม่เห็น ภูเขาลูกอื่นที่ซ้อนๆกันอยู่ด้านหลัง
เหมือนปุนฝ้ายก้อนสีเขียว สลับกับก้อนเมฆ สีขาว
ท้องฟ้าสีน้ำเงิน มันช่างเป็นโลกที่สดใส ของเด็กคนนึ่ง
เด็กที่ไม่ชอบการเข้าป่า แต่พอมาเห็น ก็ตกหลุมรักโลกนี้ขึ้นมา

พอโตขึ้น อะไรๆก็เปลี่ยนไป
ชีวิตเริ่มอยู่กับ ตึกสูงๆ ระฟ้า มาแทนปุยนุ่นสีเขียว
จากแสงดาวก็กลายเป็น แสงไฟ
จากท้องฟ้าสีน้ำเงิน กลายเป็นท้องฟ้าสีเทา

เรียนจบ กลับบ้าน
พ่อถามว่า "เข้าป่าไหม"
หัวใจของเด็กน้อยเมื่อ 15 ปีก่อน กลับมาอีกครั้ง

กล้องพร้อม แบตพร้อม memory  พร้อม
ภาพที่จินตนาการเอาไว้ ของเด็กคนเดิม ภาพความทรงเดิม
มันทำให้นอนไม่หลับ อยากจะไปกดชัตเตอร์ เดี๋ยวนั้น

แต่ภาพที่เห็น มันเปลี่ยนไป มันไม่ใช่ อย่างที่คิด
ปุยสีเขียวหายไป ทุกๆอย่าง หายไป



ภูเขาโล้นเตียน ต้นไม้ใหญ่หาย ผู้คนเริ่มเข้ามาทำสวน ถางภูเขาเข้าไปเลื่อยๆ



ทางที่เคยเดิน ก็ไม่เหมือนเดิน ทุกๆอย่าตลอด 15 ปี ภาพที่อยู่ในความทรงจำ
มันจะกลายเป็นแค่ความทรงจำตลอดกาลและตลอดไป มันไม่สามารถกลับมา
เป็นภาพที่เด็กน้อยคนหนึ่งเคยมองดูมันอีกต่อไปแล้ว



เสียใจที่ไม่สามารถเก็บภาพนั้น เมื่อ 15 ปีก่อนมาเก็บไว้ได้



คนเราคิดว่าใหญ่แค่ไหน ก็ยิ่งทำลายมากขึ้น มากขึ้น จนลืมไปว่าเรา ตัวเล็กนิดเดียว