นั่นแหละ นั่นแแหละ เรียนผูกอะไรเอาไว้หลายอย่างเละเทะเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหมด จนไม่รู้แล้วว่าตัวเองจะลุกขึ้นมาทำอะไรแก้ไขตรงไหนก่อน มองไปตรงนั้นก็รู้สึกแย่ มองไปทางนี้ก็เจอแต่ความเกลียดชัง มองรอบ ๆ ตัวอีกครั้งก็ระลึกได้ว่าเขาหันหลังลากจากเราไป ที่นี้จึงได้แต่จมอยู่กับความเสียใจความรู้สึกผิดโลกมืดดับอยู่แต่เพียงผู้เดียว ชนิดที่กำลังคิด ๆ อยู่เลยเชียว ตาย ๆ ดับไปซะเลยดีไหม

แต่แล้วพุทธิปัญญาก็เกิด ... เสียใจมานานเกินไปรึยัง มันช่วยอะไรได้ไหม คนรอบข้างอีกมากมายเท่าไหร่ที่ต้องลำบากถ้าเราล้มลงไป "ธาตุแท้" ของเราคืออะไร คนในกระจกคนนั้น เคยล้มมาแล้ว เคยแพ้มาแล้ว แต่ก็ลุกได้ใช่ไหม ชั้นแรกอาจจะลุกขึ้นมาเพราะความแค้นความชิงชัง พลังด้านลบซึ่งเป็นแรงผลักดันให้กร้าวให้กร้านให้ชิงชังโลก แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมในานการแข่งขันเอาตัวรอด ก็มีสิ่งดี ๆ คนดี ๆ ให้เราพานพบนี่ แล้วเราจะเสียมันไปเพราะการคิดลบของตัวเองอีกหรือ

แล้วเพราะการคิดลบความแค้นชิงชังนั่นอีกใช่หรือเปล่าที่ทำให้เราพลาดโอกาสดี ๆ ที่จะได้หัวใจรักตัวเองกลับคืน วันนั้นเราลุกเพราะความชิงชังที่คิดว่าเธอลืม แต่วันนี้เราก็จะลุกขึ้นเหมือนกันลุกขึ้นมาเพราะความรัก เพราะความคิดในด้านบวก เมื่อตอนแค้นเคยจิกติดได้อย่างไร พอมีความรักยิ่งจิกติดได้มากกว่าเก่า ในเมื่อยอมรับว่า "หนี" ไปไหนไม่ได้อีก "ปล่อย" ก็ไม่ไป "ไล่" ก็ยังอยู่



ดังนั้นก้มหน้ารับกรรมอย่างเดียว คุณเอื้ออาจจะบอกว่าถึงเขมใช้เวลาทั้งชีวิตอาจไม่ได้อย่างที่ต้องการ รูปการณ์อาจเป็นเช่นนั้น ถูกต้อง แต่ถ้าคุณเอื้อพิจารณาการวางแผนของเขมและความรู้สึกที่เขมมีต่อวดีซักนิด คุณเอื้อจะรู้ว่าเมื่อเขม "โฟกัส" แล้ว เมื่อล็อกเป้าแล้ว เหยียบคันเร่งมิดจ้ะ ฆ่าไม่ตาย ยิ่งกว่าเก้าชีวิต เจ็บเป็นเจ็บ ตายเป็นตาย ท้อแต่ไม่ถอย มิเช่นนั้นคงไม่ลุกขึ้นมาประสบความสำเร็จได้เมื่อวดีจากไป และ มิเช่นนั้นคงไม่เดิมพันหมดหน้าตักจนก่อแผน suicide attack ขึ้นมา

เมื่อเห็นแล้วว่ารอยทางแห่งความรักยังอยู่แม้มันจะเลือนลาง ผู้ชายคนนี้จะทำทุกวิถีทางให้มันกลับมา เอาซี้ แค้นหมดหน้าตักได้ "รัก" ชนิดทุ่มหมดหน้าตักก็ได้เช่นเดียวกัน ซึ่งถ้าดูไปแล้วเขมชาติกับวดี "ดื้อ" ได้พอ ๆ กัน ก่อนหน้านี้วดียอมให้เขมโขกสับ เก็บ นิ่ง เงียบ เมื่อถึงคราวเขมต้องทำบ้าง เขาก็ทำได้เช่นกัน นิสัยบางอย่าง "เหมือนกัน" อย่างไม่น่าเชื่อ

ทั้งเขาและเธอ อาจจะมีท้อบ้างมีถอยบ้าง แต่ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันไม่เคยมีใคร "ยกธงขาว" ในความสัมพันธ์ ยอมในสิ่งที่ยอมได้ สู้ในสิ่งที่สู้ได้ ในสถานการณ์แม้จะเลวร้ายแค่ไหน ก็ไม่มีใครยอมปล่อยมือ ... ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร แต่สายใยบางอย่างยังอยู่กลางใจสองคนนั้นเสมอก็อยู่ที่ว่า