โดยปกติแล้วทุกคนคงสามารถสำรวจตัวเองได้ว่าความคิดการตัดสินใจจะใช้ได้ในระดับใหนกับปัญหาอะไร แต่สำหรับดิฉันฉันคิดว่าตัวเองเป็นเพียงมนุษย์ตัวเล็กๆที่อาศัยอยู่ในชุมชนธรรมดา ครอบครัวมีปัญหาปกติเช่นด้านการเงิน ความสัมพันธ์ และที่หนักใจที่สุดคือ
           ไม่ว่าใครต่อใครมาเจอ ได้พูดคุยกับดิฉัน คนนั้นอาจเป็นเพื่อนหรือญาติ คนรู้จัก ลูกค้า อะไรก็ตามแต่ ตัวดิฉันเองก็ยกมือไหว้ตามปกติ แล้วก็อยู่ธรรมดาๆของดิฉัน (โดยส่วนตัวดิฉันชอบเสพความงามด้วยสายลมแสงแดด) คืนนั้นฝนมันตกและดอกไม้สีขาวมันก็ร่วงลงมาที่พื้น ดิฉันก็เดินเข้าไปดูใกล้ๆมองไปที่ต้นมันฝนที่กำลังซาลงทำให้ดิฉันรู้สึกดี เลยเผลอกางแขนไปรอรับสายฝนอ่อนๆ
         ทันใดนั้น ผู้ใหญ่ที่กำลังพูดคุยกันก็เรื่มเข้าบทสนทนาว่า ดิฉันมันบ้า สติไม่ดี ไม่เต็มบาท บอกว่าดิฉันเรียนศิลปะมันทำให้บ้า
ดิฉันรู้สึก แย่ และเกนียจคำว่าบ้ามากที่สุด แต่ดิฉันไม่อยากเถียงกับพวกท่านให้เปลืองน้ำลายเพราะการที่เราชี้แจงอธิบายความรู้สึกที่เรามองเห็นโลกใบนี้ พวกท่านเหล่านั้นก็ไม่เข้าใจ
            สรุปก็คือรู้สึกแย่ ที่ผู้คนบอกว่า  บ้า!!
   ส่วนแม่ก็ด่าดิฉันว่าดิฉันไม่เต็ม คนในครอบครัวก็เช่นกัน มันน่าน้อยใจนัก !!!