เหมือนแรงจูงใจในการใช้ชีวิตมันหายไป ไม่อยากไปทำงานเพราะไม่ชอบงานออฟฟิสที่ต้องนั่งแต่หน้าคอมพ์จมกองเอกสารทั้งวัน
คนหาว่าเราไม่อดทน ทั้งที่ก็ทำงานแบบนี้มาสองปีแล้ว เราเครียดกับการอยู่ห้องสี่เหลี่ยมในเมืองกรุง เบื่อคนเยอะ

บางครั้งเราสงสารตัวเอง ว่าฉันไม่มีทางเลือกขนาดนี้เลยเหรอ
วันนี้โทรสแม่ ร้องไห้ บอกแม่ว่า ลูกไม่ไหวแล้วจริงๆ ไม่ใช่ชีวิตที่อยสกเป็น
ไม่ชอบสังคมสาวออฟฟิส เหมือนแตกต่าง เข้ากับใไม่ได้ ไม่เข้าใจเรื่องที่เขาคุยกัร

พรุ่งนี้ค่ะ พรุ่งนี้เราจะยื่นใบลาออก ทั้งที่สงสารหัวหน้าเพราะเขาดีกับเรามาก
แต่เราก็สงสารตัวเองด้วย

มีเงินเก็บอยู่ก้อนนึง แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป
ปัญหาเราอาจจะดูเล็ก แต่ชีวิตเราตอนนี้ไม่มีความสุขเลย ไม่มีเป้าหมาย
จิตวิญญาณเราตายไปแล้ว จนบางครั้งก็อยากตายไปจริงๆ

กรอบที่สังคมวางไว้ ต้องเรียนดี เรียนสูง ทำงานดี เราทำแล้วนะ
ครึ่งชีวิตที่เหลือ เราขอมีความสุขตาชนบทเล็กๆ ไม่ผิดใช่มั้ยคะ
เราไม่ชอบแต่งตัว ไม่ชอบสะสมอะไร ความอยากเราน้อยมาก
การมีเงินน้อยจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของเรา ลึกๆแล้ว เรายังเชื่อว่า

เราสามารถเลี้ยงครอบครัวได้ ในแบบที่เราเป็นค่ะ แต่ตอนนี้เราเหนิ่อยมากค่ะ
เราคิดถูกไหมคะ