สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องอยากจะมาถามและขอความเห็นจากทุกๆคน ผมรู้ว่ามันคงจะยาวสักหน่อย
แต่ได้โปรดให้คำตอบผมสักหน่อยเถอะครับ มันเป็นเรื่องราวความรักอันแสนงี่เง่าของผมเองแหละครับ
ความรักที่ผมไม่คิดไม่ฝันว่ามันจะลงเอยแบบนี้ เข้าเรื่องดีกว่าครับ
ผมคบกับแฟนซึ่งนี้ก็ปีกว่าๆแล้วครับ วันที่ 10 ของเดือนนี้ก็จะครบสองปีครับ
ผมกับแฟนห่างกัน4-5ปีครับ ผมเรียนปีสามแฟนผม ม.5 ครับ
ใครจะว่าผมกินเด็กผมไม่สนหรอกครับ ผมก็รักของผมและผมก็รู้ดีว่าแฟนผมก็รักผมเหมือนกัน
บางทีที่เราไปเที่ยวด้วยกัน คนอื่นก็มองว่าผมเป็นพี่ชาย แต่แฟนผมมักจะบอกเสมอว่า
อย่าไปแคร์สายตาคนอื่น ด้วยความที่ผมต้องมาเรียนไกล เลยทำให้เราห่างกัน ห่างมากๆ
บวกกับผมเรียนคณะที่ต้องใช้เวลาทำงานหนัก และนอนดึกบ่อยๆ เลยทำให้เวลาไม่ตรงกัน
แต่นั้นไม่ใช่อุปสรรคเลยครับ ทุกครั้งที่ผมกลับไปหา แฟนผมยังคงเป็นคนน่ารักเสมอครับ
ที่ผมไม่กลัวแฟนผมจะมีคนอื่น เพราะเราคุยกันทุกวัน แทบจะทุกเวลาที่เราว่าง
ไม่ว่าจะทาง ไลน์ คุยโทรศัพท์ หรือแม้แต่เฟสไทม์ ไม่เห็นหน้า ไม่ได้อยู่ใกล้
ก็เหมือนได้เห็นหน้า ได้อยู่ใกล้ มีความสุขดีครับ ผมซื้อแหวนให้แฟนผม ผมให้แฟนผมสวมแหวนติดตัวไว้
ตลอดเวลาไม่ว่าจะไปไหน จะได้เหมือนมีผมอยู่ใกล้ๆ ผมบอกว่า ถ้าผมเรียนจบ
ผมจะไปขอหมั้น แล้วรอแฟนผมเรียนจบแล้วเราจะแต่งงานกัน ไม่แปลกที่ผมจะมีความฝัน
และที่ผมพูดไป ผมไม่ได้เพ้อเจ้อ เพราะผมจะทำจริงๆ และแหวนที่ผมซื้อให้ก็ไม่ใช่แหวนเด็กเล่น
มันเป็นแหวนที่มีราคาทั้งตัวแหวนและจิตใจ ทุกอย่างมันเป็นสิ่งที่ผมตั้งใจ ถ้ามันไม่เกิดเรื่องที่ว่านี่เสียก่อน
ล่าสุดช่วงสองอาทิตย์ก่อน ที่ผมจะกลับมหาวิทยาลัย ผมแวะไปรับแฟนผมไปเที่ยวและไปส่ง
แฟนผมที่บ้าน บังเอิญเจอกับแม่ของแฟนผมพอดี ผมก็ยกมือไหว้ตามปกติ แต่แม่ของแฟนผม
ไม่รับไหว้ กลับเดินเข้าบ้านไปเฉยๆ แฟนผมก็บอกให้ผมอย่าคิดมาก ผมก็ไม่คิดอะไรครับ
จนคืนก่อนที่ผมจะกลับ ตอนที่เราคุยโทรศัพท์กันก่อนนอน แฟนผมก็ทำเสียงเหมือนไม่สบายใจ
จนผมต้องเค้นถามว่า มีอะไร ทำไมทำเสียงไม่ค่อยดี แฟนผมเค้าก็เลยเล่าให้ผมฟังว่า
แม่ของเค้ารู้สึกว่า ผมกับแฟนไม่เหมาะสมกัน (อันนี้ผมขอบอกนิดนึงครับ เนื่องจากทางบ้านผมค่อนข้างจะมีฐานะ
ป๊าม๊าผมเลยซื้อรถให้ขับ ส่วนแฟนผมก็ฐานะปานกลางครับ)
ผมก็เลยถามว่า มันไม่เหมาะสมกันตรงไหน แฟนผมก็บอกว่า ฐานะ หน้าตา อายุ
ส่วนตัวของผมตั้งแต่คบกัน ผมไม่เคยคิดถึงตรงนี้เลย เพราะแฟนผมมีแต่จะทำให้ผมรักเค้ามากขึ้นทุกวัน
มีแต่ทำสิ่งดีๆให้ ตอนผมท้อผมเหนื่อยก็อยู่ด้วยตลอดไม่เคยไปไหนเลย ขนาดอยู่ไกล
ก็ยังทำขนมพวกคุกกี้ใส่กระปุกส่งมาให้ผมกิน แฟนผมเป็นผู้หญิงธรรมดาที่ไม่ธรรมดาสำหรับผมเลยครับ
ผมก็อึ้งเล็กน้อยๆที่แม่ของแฟนผมคิดแบบนั้น จนผมกลับมาที่มหาวิทยาลัยได้ประมานหนึ่งอาทิตย์
ก็มีเบอร์แปลกๆโทรมาหาผม พอผมรับสาย ปลายสายบอกผมว่า เค้าเป็นแม่ของแฟนผม
ผมก็สวัสดีทักทาย แล้วถามไปว่า คุณแม่มีอะไรกับผมรึเปล่าครับ แล้วผมก็โดนยับเลยครับ
ทั้งบอกว่า แก่กว่า อยู่ก็ไกลจะเอาเวลาไหนมาดูแลลูกสาวเค้า แล้วไหนจะไม่เห็นหน้าเจอกันบ่อยๆ
จะแอบนอกใจลูกสาวเค้ารึเปล่าก็ไม่รู้ ผมก็ได้แต่ครับๆ ผมเปล่าอย่างนั้นผมเปล่าอย่างนี้
แล้วก็ได้แต่บอกว่า ผมจริงใจ ผมไม่ได้คิดจะหลอกลวงลูกสาวคุณแม่เลย แต่ถึงอย่างนั้น
ก็ยังโดนสวดยับเป็นชุดๆอยู่ดี จนวางสายไป พอค่ำๆแฟนผมรู้เรื่องก็ทะเลาะกับแม่
แล้วแฟนผมก็โทรมาหาผม ร้องไห้ เสียใจบอกว่า แม่เค้าจะให้เลิกกับผม ผมก็ถามว่าเพราะอะไร
ประโยคเดิมเลยครับ เพราะผมกับแฟนไม่เหมาะสมกัน ผมไม่เข้าใจเลยครับ ได้แต่บอกว่า
ไม่เป็นไรหรอก แม่เขาอาจจะแค่พูดเล่น อย่าเครียด ซึ่งตัวผมเองเครียดมาก แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรอะครับ
หลังจากวันนั้นก็ไม่มีอะไรมากครับ เราก็ยังคุยปกติ จนมาอาทิตย์ล่าสุด ที่ผมต้องทนทรมานใจ
จู่ๆแฟนผมก็เปลี่ยนไป ถามคำตอบคำ คุยไลน์กันก็ไม่ค่อยตอบ โทรคุยกันก็ไม่ค่อยคุย
จนวันนี้เมื่อเย็น แม่ของแฟนผมก็โทรมาอีก ในเสียงของปลายสายผมได้ยินเสียงของแฟนผม
หลุดออกมาประมานว่า อย่าทำแบบนี้ได้มั๊ยแม่ ขอร้อง เหมือนแฟนผมจะร้องไห้
ผมก็เลยถามออกไปว่า น้องอยู่ตรงนั้น แม่ผมก็บอกว่า ใช่ แล้วบอกให้ผมเลิกติดต่อมาสักที
ถ้าไม่ทำตาม ก็คงต้องพาน้องย้ายไปที่อื่น ไปให้พ้นๆจากผม ผมได้ยินแล้วแทบจะทรุดลงตรงนั้นเลยครับ
ได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร แต่เสียงในปลายสาย ผมยังคงได้ยินเสียงแฟนผมร้องไห้
แล้วแม่ของแฟนผมก็ตัดสายไป จนถึงตอนนี้ ผมยังไม่สามารถติดต่อแฟนผมได้เลยครับ
ผมได้แต่ภาวนาในใจว่าขอให้พรุ่งนี้เช้า ผมตื่นมาแล้วได้ยินเสียงของแฟนผมเหมือนเดิม
เพราะถ้ามันหายไป ผมคงรุ้สึกเหมือนโลกของผมจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ผมไม่เข้าใจว่า ความเหมาะสมมันกินได้หรอครับ ความเหมาะสมมันทำให้คนเรารักกันยืนยาวหรอครับ แล้วไอ้ความเหมาะสม
มันดูกันตรงไหน มันวัดกันที่อะไร การที่ผมจะจริงใจจริงจังและรัก
ผู้หญิงสักคนนึงมันต้องใช้ความเหมาะสมมากเลยหรอครับ ใครก็ได้ บอกผมทีเถอะครับ.
ความเหมาะสมมันกินได้หรอครับ?
แต่ได้โปรดให้คำตอบผมสักหน่อยเถอะครับ มันเป็นเรื่องราวความรักอันแสนงี่เง่าของผมเองแหละครับ
ความรักที่ผมไม่คิดไม่ฝันว่ามันจะลงเอยแบบนี้ เข้าเรื่องดีกว่าครับ
ผมคบกับแฟนซึ่งนี้ก็ปีกว่าๆแล้วครับ วันที่ 10 ของเดือนนี้ก็จะครบสองปีครับ
ผมกับแฟนห่างกัน4-5ปีครับ ผมเรียนปีสามแฟนผม ม.5 ครับ
ใครจะว่าผมกินเด็กผมไม่สนหรอกครับ ผมก็รักของผมและผมก็รู้ดีว่าแฟนผมก็รักผมเหมือนกัน
บางทีที่เราไปเที่ยวด้วยกัน คนอื่นก็มองว่าผมเป็นพี่ชาย แต่แฟนผมมักจะบอกเสมอว่า
อย่าไปแคร์สายตาคนอื่น ด้วยความที่ผมต้องมาเรียนไกล เลยทำให้เราห่างกัน ห่างมากๆ
บวกกับผมเรียนคณะที่ต้องใช้เวลาทำงานหนัก และนอนดึกบ่อยๆ เลยทำให้เวลาไม่ตรงกัน
แต่นั้นไม่ใช่อุปสรรคเลยครับ ทุกครั้งที่ผมกลับไปหา แฟนผมยังคงเป็นคนน่ารักเสมอครับ
ที่ผมไม่กลัวแฟนผมจะมีคนอื่น เพราะเราคุยกันทุกวัน แทบจะทุกเวลาที่เราว่าง
ไม่ว่าจะทาง ไลน์ คุยโทรศัพท์ หรือแม้แต่เฟสไทม์ ไม่เห็นหน้า ไม่ได้อยู่ใกล้
ก็เหมือนได้เห็นหน้า ได้อยู่ใกล้ มีความสุขดีครับ ผมซื้อแหวนให้แฟนผม ผมให้แฟนผมสวมแหวนติดตัวไว้
ตลอดเวลาไม่ว่าจะไปไหน จะได้เหมือนมีผมอยู่ใกล้ๆ ผมบอกว่า ถ้าผมเรียนจบ
ผมจะไปขอหมั้น แล้วรอแฟนผมเรียนจบแล้วเราจะแต่งงานกัน ไม่แปลกที่ผมจะมีความฝัน
และที่ผมพูดไป ผมไม่ได้เพ้อเจ้อ เพราะผมจะทำจริงๆ และแหวนที่ผมซื้อให้ก็ไม่ใช่แหวนเด็กเล่น
มันเป็นแหวนที่มีราคาทั้งตัวแหวนและจิตใจ ทุกอย่างมันเป็นสิ่งที่ผมตั้งใจ ถ้ามันไม่เกิดเรื่องที่ว่านี่เสียก่อน
ล่าสุดช่วงสองอาทิตย์ก่อน ที่ผมจะกลับมหาวิทยาลัย ผมแวะไปรับแฟนผมไปเที่ยวและไปส่ง
แฟนผมที่บ้าน บังเอิญเจอกับแม่ของแฟนผมพอดี ผมก็ยกมือไหว้ตามปกติ แต่แม่ของแฟนผม
ไม่รับไหว้ กลับเดินเข้าบ้านไปเฉยๆ แฟนผมก็บอกให้ผมอย่าคิดมาก ผมก็ไม่คิดอะไรครับ
จนคืนก่อนที่ผมจะกลับ ตอนที่เราคุยโทรศัพท์กันก่อนนอน แฟนผมก็ทำเสียงเหมือนไม่สบายใจ
จนผมต้องเค้นถามว่า มีอะไร ทำไมทำเสียงไม่ค่อยดี แฟนผมเค้าก็เลยเล่าให้ผมฟังว่า
แม่ของเค้ารู้สึกว่า ผมกับแฟนไม่เหมาะสมกัน (อันนี้ผมขอบอกนิดนึงครับ เนื่องจากทางบ้านผมค่อนข้างจะมีฐานะ
ป๊าม๊าผมเลยซื้อรถให้ขับ ส่วนแฟนผมก็ฐานะปานกลางครับ)
ผมก็เลยถามว่า มันไม่เหมาะสมกันตรงไหน แฟนผมก็บอกว่า ฐานะ หน้าตา อายุ
ส่วนตัวของผมตั้งแต่คบกัน ผมไม่เคยคิดถึงตรงนี้เลย เพราะแฟนผมมีแต่จะทำให้ผมรักเค้ามากขึ้นทุกวัน
มีแต่ทำสิ่งดีๆให้ ตอนผมท้อผมเหนื่อยก็อยู่ด้วยตลอดไม่เคยไปไหนเลย ขนาดอยู่ไกล
ก็ยังทำขนมพวกคุกกี้ใส่กระปุกส่งมาให้ผมกิน แฟนผมเป็นผู้หญิงธรรมดาที่ไม่ธรรมดาสำหรับผมเลยครับ
ผมก็อึ้งเล็กน้อยๆที่แม่ของแฟนผมคิดแบบนั้น จนผมกลับมาที่มหาวิทยาลัยได้ประมานหนึ่งอาทิตย์
ก็มีเบอร์แปลกๆโทรมาหาผม พอผมรับสาย ปลายสายบอกผมว่า เค้าเป็นแม่ของแฟนผม
ผมก็สวัสดีทักทาย แล้วถามไปว่า คุณแม่มีอะไรกับผมรึเปล่าครับ แล้วผมก็โดนยับเลยครับ
ทั้งบอกว่า แก่กว่า อยู่ก็ไกลจะเอาเวลาไหนมาดูแลลูกสาวเค้า แล้วไหนจะไม่เห็นหน้าเจอกันบ่อยๆ
จะแอบนอกใจลูกสาวเค้ารึเปล่าก็ไม่รู้ ผมก็ได้แต่ครับๆ ผมเปล่าอย่างนั้นผมเปล่าอย่างนี้
แล้วก็ได้แต่บอกว่า ผมจริงใจ ผมไม่ได้คิดจะหลอกลวงลูกสาวคุณแม่เลย แต่ถึงอย่างนั้น
ก็ยังโดนสวดยับเป็นชุดๆอยู่ดี จนวางสายไป พอค่ำๆแฟนผมรู้เรื่องก็ทะเลาะกับแม่
แล้วแฟนผมก็โทรมาหาผม ร้องไห้ เสียใจบอกว่า แม่เค้าจะให้เลิกกับผม ผมก็ถามว่าเพราะอะไร
ประโยคเดิมเลยครับ เพราะผมกับแฟนไม่เหมาะสมกัน ผมไม่เข้าใจเลยครับ ได้แต่บอกว่า
ไม่เป็นไรหรอก แม่เขาอาจจะแค่พูดเล่น อย่าเครียด ซึ่งตัวผมเองเครียดมาก แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรอะครับ
หลังจากวันนั้นก็ไม่มีอะไรมากครับ เราก็ยังคุยปกติ จนมาอาทิตย์ล่าสุด ที่ผมต้องทนทรมานใจ
จู่ๆแฟนผมก็เปลี่ยนไป ถามคำตอบคำ คุยไลน์กันก็ไม่ค่อยตอบ โทรคุยกันก็ไม่ค่อยคุย
จนวันนี้เมื่อเย็น แม่ของแฟนผมก็โทรมาอีก ในเสียงของปลายสายผมได้ยินเสียงของแฟนผม
หลุดออกมาประมานว่า อย่าทำแบบนี้ได้มั๊ยแม่ ขอร้อง เหมือนแฟนผมจะร้องไห้
ผมก็เลยถามออกไปว่า น้องอยู่ตรงนั้น แม่ผมก็บอกว่า ใช่ แล้วบอกให้ผมเลิกติดต่อมาสักที
ถ้าไม่ทำตาม ก็คงต้องพาน้องย้ายไปที่อื่น ไปให้พ้นๆจากผม ผมได้ยินแล้วแทบจะทรุดลงตรงนั้นเลยครับ
ได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร แต่เสียงในปลายสาย ผมยังคงได้ยินเสียงแฟนผมร้องไห้
แล้วแม่ของแฟนผมก็ตัดสายไป จนถึงตอนนี้ ผมยังไม่สามารถติดต่อแฟนผมได้เลยครับ
ผมได้แต่ภาวนาในใจว่าขอให้พรุ่งนี้เช้า ผมตื่นมาแล้วได้ยินเสียงของแฟนผมเหมือนเดิม
เพราะถ้ามันหายไป ผมคงรุ้สึกเหมือนโลกของผมจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ผมไม่เข้าใจว่า ความเหมาะสมมันกินได้หรอครับ ความเหมาะสมมันทำให้คนเรารักกันยืนยาวหรอครับ แล้วไอ้ความเหมาะสม
มันดูกันตรงไหน มันวัดกันที่อะไร การที่ผมจะจริงใจจริงจังและรัก
ผู้หญิงสักคนนึงมันต้องใช้ความเหมาะสมมากเลยหรอครับ ใครก็ได้ บอกผมทีเถอะครับ.