ขอมาระบายความเสียใจหน่อย
แยกกันอยู่กับพ่อของลูกมาครึ่งปีแล้ว เราย้ายออกมา ลูกอยู่กับเรา แต่ยังช่วยกันเลี้ยงลูก เราก็พาลูกไปหาพ่อบ้าง เค้าก็มาเยี่ยมลูกบ้าง
ช่วงนี้ปิดเทอม ก็พาลูกไปค้างกับพ่อบ่อยหน่อย ปกติเวลาพาลูกไปเยี่ยม เราก็จะไปค้างด้วย เพราะอดห่วงลูกไม่ได้ และลูกก็ติดเรามาก ปกติตัวติดกันแทบจะ 24 ชม แต่หลังๆ ก็มีปล่อยไปค้างกะพ่อคนเดียวบ้าง 3-4 ครั้ง แต่ก็แค่คืนเดียว
ส อา ที่ผ่านมาก็พาลูกไปค้างกะพ่อเค้าตามปกติ ค้างอยู่ 3 คืนทีนี้ไอ้ตัวดีเกิดไม่ยอมกลับบ้านกับเรา จะขออยู่กับพ่อต่อ เราก็เกิดอารมณ์น้อยใจลูก (มีเรื่องให้น้อยใจหลายเรื่องทับถมกันมา) เลยตามใจปล่อยให้ค้างกะพ่อกันสองคน ทีนี้เลยยาวเลย ไม่ยอมกลับ โทรไป ลูกก็ดูร่าเริงแจ่มใสดี ซึ่งก็ดีแล้วอ่ะนะที่ลูกมีความสุข ชวนกลับบ้าน บอกไม่เอา จะอยู่บ้านนู้นกะพ่อ เราก็เลยตามใจ ไม่อยากไปรับ กลัวว่าถ้าเกิดไปรับ แล้วยังไม่ยอมกลับมากับเรา เราจะยิ่งเฮิร์ทหนัก
แอบเสียใจจัง ตอนลูกเล็ก คนที่เหนื่อยแทบขาดใจคือแม่ คนเป็นพ่อไม่เคยต้องทำอะไร เอะอะก็บอก หน้าที่เลี้ยงลูก ต้องเป็นแม่ พอมาวันนี้ ลูกโตขึ้น เลี้ยงง่าย เล่นสนุก ก็อยากจะเอาลูกไปเลี้ยง ลูกก็หนอ อยากจะอยู่กับพ่อ ก็เข้าใจได้ พ่อเล่นสนุก พ่อไม่ดุ ไม่เข้มงวดเหมือนแม่ คิดถึงพ่อ ไม่ได้อยู่กะพ่อทุกวัน ก็พยายามเข้าใจ แต่นี่ตั้ง 4 คืนเข้าไปละ ไม่ยักกะคิดถึงแม่มั่ง ไม่ใช่ความผิดใคร แค่เศร้ามากมาย พาลคิดไปล่วงหน้า วันนึงลูกโต เลือกจะอยู่กะพ่อ มากกว่าแม่ คงช้ำใจน่าดู เกิดมาเป็นแม่ ก็ต้องอดทนและเสียสละจริงๆ
ไม่มีไรค่ะ ขอมาบ่นหน่อย ไม่รู้จะบ่นกะใคร บ่นกะพ่อแม่พี่น้อง ก็ไม่อยากให้มาเป็นห่วงเรา
ปล. บางคนอาจไม่อิน เพราะลูกอยู่กับคนอื่นง่าย หรือมีฝากลูกให้คนอื่นเลี้ยงบ้าง แต่ลูกเราติดหนึบกับเรามาก เลยหวังว่าน่าจะคิดถึงแม่ซักนิด
กระทู้ระบายความเศร้า ลูกไปค้างคืนกับพ่อหลายวัน ไม่ยักกะคิดถึงแม่มั่งเลย
แยกกันอยู่กับพ่อของลูกมาครึ่งปีแล้ว เราย้ายออกมา ลูกอยู่กับเรา แต่ยังช่วยกันเลี้ยงลูก เราก็พาลูกไปหาพ่อบ้าง เค้าก็มาเยี่ยมลูกบ้าง
ช่วงนี้ปิดเทอม ก็พาลูกไปค้างกับพ่อบ่อยหน่อย ปกติเวลาพาลูกไปเยี่ยม เราก็จะไปค้างด้วย เพราะอดห่วงลูกไม่ได้ และลูกก็ติดเรามาก ปกติตัวติดกันแทบจะ 24 ชม แต่หลังๆ ก็มีปล่อยไปค้างกะพ่อคนเดียวบ้าง 3-4 ครั้ง แต่ก็แค่คืนเดียว
ส อา ที่ผ่านมาก็พาลูกไปค้างกะพ่อเค้าตามปกติ ค้างอยู่ 3 คืนทีนี้ไอ้ตัวดีเกิดไม่ยอมกลับบ้านกับเรา จะขออยู่กับพ่อต่อ เราก็เกิดอารมณ์น้อยใจลูก (มีเรื่องให้น้อยใจหลายเรื่องทับถมกันมา) เลยตามใจปล่อยให้ค้างกะพ่อกันสองคน ทีนี้เลยยาวเลย ไม่ยอมกลับ โทรไป ลูกก็ดูร่าเริงแจ่มใสดี ซึ่งก็ดีแล้วอ่ะนะที่ลูกมีความสุข ชวนกลับบ้าน บอกไม่เอา จะอยู่บ้านนู้นกะพ่อ เราก็เลยตามใจ ไม่อยากไปรับ กลัวว่าถ้าเกิดไปรับ แล้วยังไม่ยอมกลับมากับเรา เราจะยิ่งเฮิร์ทหนัก
แอบเสียใจจัง ตอนลูกเล็ก คนที่เหนื่อยแทบขาดใจคือแม่ คนเป็นพ่อไม่เคยต้องทำอะไร เอะอะก็บอก หน้าที่เลี้ยงลูก ต้องเป็นแม่ พอมาวันนี้ ลูกโตขึ้น เลี้ยงง่าย เล่นสนุก ก็อยากจะเอาลูกไปเลี้ยง ลูกก็หนอ อยากจะอยู่กับพ่อ ก็เข้าใจได้ พ่อเล่นสนุก พ่อไม่ดุ ไม่เข้มงวดเหมือนแม่ คิดถึงพ่อ ไม่ได้อยู่กะพ่อทุกวัน ก็พยายามเข้าใจ แต่นี่ตั้ง 4 คืนเข้าไปละ ไม่ยักกะคิดถึงแม่มั่ง ไม่ใช่ความผิดใคร แค่เศร้ามากมาย พาลคิดไปล่วงหน้า วันนึงลูกโต เลือกจะอยู่กะพ่อ มากกว่าแม่ คงช้ำใจน่าดู เกิดมาเป็นแม่ ก็ต้องอดทนและเสียสละจริงๆ
ไม่มีไรค่ะ ขอมาบ่นหน่อย ไม่รู้จะบ่นกะใคร บ่นกะพ่อแม่พี่น้อง ก็ไม่อยากให้มาเป็นห่วงเรา
ปล. บางคนอาจไม่อิน เพราะลูกอยู่กับคนอื่นง่าย หรือมีฝากลูกให้คนอื่นเลี้ยงบ้าง แต่ลูกเราติดหนึบกับเรามาก เลยหวังว่าน่าจะคิดถึงแม่ซักนิด