สวัสดีค่ะ
ที่มาตั้งกระทู้นี้ ก็อยากได้ความคิดเห็นหรือประสบการณ์จากเพื่อนๆ นะค่ะ

เราเป็นผู้หญิงคนนึง ที่ยังเรียนมหาวิทยาลัย
เราก็เหมือนเด็กมหาลัยทั่วไป ที่รู้สึกว่าชีวิตมีเรื่องน่าตื่นเต้น น่าค้นหา น่าลอง และน่าเบื่อ
เพราะเราคิดว่าการเรียนมหาลัยทำให้เราเป็นอิสระ ไม่ต้องทำงาน พ่อแม่ก็ส่งเงินให้ใช้ เรามีหน้าที่เรียนให้จบแค่นั้น
แต่เราก็ไม่ได้เรียนเก่งอะไรมาก อยู่ในขั้นพอใช้ คณะที่เรียนอยู่ก็เป็นคณะที่ใครหลายคนไม่ค่อยสนใจ เพราะต้องท่องๆ จำๆ
ต้องบอกไว้ก่อนว่า บ้านเราอยู่กรุงเทพแต่ตัดสินใจเรียนต่างจังหวัด  เลยต้องมาอยู่หอคนเดียว เพื่อนที่สนิทกันก็อยู่คนละหอ

เข้าเรื่องเลยละกันนะค่ะ ต้องขอโทษด้วยที่พิมยืดยาวมากเกินไป.... ^^''
เรามีแฟน ซึ่งแฟนก็เด็กกว่าประมานปีนึง แต่ไม่ได้เรียนอยู่ที่เดียวกัน คนละจังหวัด คบกันมาก็เกือบ 2 ปีแล้ว
นานๆทีที่จะได้เจอกัน มีเจอกันบ้างในช่วงปิดเทอมหรือเทศกาลหรือบางโอกาส
และด้วยเวลาที่คบกันมานาน (สำหรับเรา) ทำให้เราสนิทกันเหมือนพี่น้อง เหมือนเพื่อน

ตลอดเวลาที่คบกันมันก็ช่วงโปรโมชั่นใช่ไหมค่ะ นั้นแหละ พอหมดเท่านั้น ความที่เราสนิทกันกันทำให้เราไม่ค่อยได้ใส่ใจกันเท่าไร
มันไม่ได้มีโมเมนต์ที่ว่า แฟนมารับไปกินข้าว แฟนมารับส่งไปเรียน หรือแม้กระทั่งมารับส่งที่บ้าน (ยกเว้นเวลาที่เจอกัน)
บอกได้เลยว่าคู่เราไม่ได้มีแบบนี้เลยตั้งแต่คบกันมา และ อุปกรณ์สำคัญที่ทำให้เราได้คุยกันก็คงเป็นโทรศัพท์ เฟสบุ๊ค ไลน์
เราคุยกันเกือบทุกวัน เวลาที่ว่าง แล้วมันก็เริ่มน้อยลงๆ เพราะกิจกรรมของมหาลัย และ การเรียนที่ค่อนข้างหนัก

ด้วยความที่ไม่ค่อยได้คุยกัน มันเลยทำให้เราไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกของกันและกันมากเท่าไร (อาจเกิดขึ้นกับหลายๆคู่)
นี้จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เรากับแฟนเริ่มทะเลาะกันบ่อยๆ แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันแฟนเราก็เป็นฝ่ายง้อเราตลอด
ซึ่งเราก็ไม่รุ้ว่าทำไมเค้าถึงยอมง้อ ทั้งๆที่เรื่องที่ทะเลาะกันเราเป็นคนผิด
พอถึงเทศกาล หรือวันครบรอบ นับครั้งได้เลยว่าแฟนเราจะมีอะไรเซอร์ไพร์ ซึ่งน้อยมาก
แต่เราก็พยายามเข้าใจ ว่าเรื่องพวกนี้มันก็ไม่ใช่ปัจจัยสำคัญอะไรมาก

พอคบกันมาเรื่อยๆ มันก็เริ่มเบื่อ เพราะอะไรมันก็ซ้ำๆ ซากๆ
แฟนไม่มีเวลาให้ เพราะอยู่กับเพื่อนบ้าง อ่านหนังสือบ้าง ทำกิจกรรมบ้าง
เราก็เกิดความน้อยใจ ซึ่งพื้นฐานของเราก็เป็นคนขี้น้อยใจอยู่แล้ว พอแฟนไม่ค่อยสนใจไม่มีเวลา
เราก็ได้มีโอกาส มันอาจไม่ใช่โอกาส แต่เป็นความบังเอิญ เมื่อวันนึ่ง เราเล่นไลน์ปกติ แต่สิ่งที่เจอคือ "ไลน์ของแฟนเก่า"
ซึ่งไม่เคยติดต่อกันมาสองสามปี ตั้งแต่เลิกกัน นั้นเลยเป็นสิ่งที่ทำให้เรากับแฟนเก่าได้คุยกัน ขอเรียกแฟนเก่าว่า กัน นะค่ะ

เรากับกันได้คุยไลน์ คุยโทรศัพท์กันบ้าง ซึ่งแฟนเราก็ไม่รู้เรื่อง ซึ่งบอกเรยตอนนั้นเราเรารู้สึกดีมาก
แต่พอคุยกับกันได้สักพัก ความไม่เข้าก็เกิดขึ้นทำให้เราต้องเลิกคุยกันไป ซึ่งเราก็เสียใจมาก
ด้วยความที่เราเป็นคนเก็บความลับไม่เก่ง เราจึงบอกกันแฟนไปว่าเราไปคุยกันซึ่งเป็นแฟนเก่า
แฟนเราก็เพียงถามว่า คุยกันนานหรือยัง คุยเรื่องอะไร มีบางครั้งที่เราแค๊ปชั่นบทสนทนาระหว่างเรากับกันให้แฟนเราดู
แฟนเราก็ไม่ได้โกรธอะไร แล้วก็เข้าใจว่าทำไมเราถึงคุยกับกัน แต่เราได้ยินน้ำเสียงทางโทรศัพท์ของแฟน
เราก็รู้เรยว่าแฟนเราก็คงเสียใจ เรารู้สึกผิดมากที่ทำให้แฟนเราเสียใจ ทั้งๆที่แฟนเราก็บอกไม่ได้อะไร ไม่ต้องคิดมาก

แล้วเวลาก็ผ่าน เรื่องที่เราคุยกับกัน ทำให้แฟนเราเริ่มใส่ใจดูแลมากขึ้น คอยโทรหาเกือบตลอดเวลา
จนไปถึงช่วงสอบไฟนอล ลืมบอกไปว่าเรากับแฟนเรียนคณะเหมือนกัน เลยทำให้ช่วงไฟนอลเป็นช่วงที่ต้องอ่านหนังสือกันหนักมาก
เวลาไม่ตรงกัน เพราะต้องไปติวกับเพื่อน อ่านหนังสือ หรือแม้กระทั่งเวลาที่กินข้าว ทำให้แทบจะไม่ได้คุยกัน
และเผอิญว่าเราสอบเสดก่อน เวลาว่างแทนที่จะได้คุยกัน เราก้ต้องมานั่งรอโทรศัพท์แฟน ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าแฟนจะโทรมาเมื่อไร
เราเริ่มหงุดหงิด เสียใจ พยายามเรียกร้องความสนใจ ชวนทะเลาะ พูดง่ายๆคือ ความง้องแง้ง ง้อแง่ งีาเง่า จาก 1 เท่ากลายเป็น 2 เท่า
และเราก็ทะเลาะกัน จนเกือบจะเลิกกัน เพราะความงี่เง่าของเราเอง เชื่อไหมค่ะว่าทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราเป็นฝ่ายบอกเลิกก่อนตลอด
ซึ่งเราก็รู้ว่าเราผิด แต่ก็ยังทำ...แต่แฟนก็ยอมง้อเรา และไม่ยอมเลิกกับเรา และบอกว่าตัวเองผิด

มาถึงตรงนี้ สำหรับเรา เราถือว่าเราโชคดีนะที่แฟนเราเป็นคนไม่คิดอะไรมาก เชื่อใจเรา และเคารพในการตัดสินใจของเราทุกครั้ง
(หรืออาจเป็นเพราะเราแก่กว่าา 555555 )

แต่เราก็ยังรู้สึกว่าที่ทุกสิ่งทุกอย่างที่แฟนให้ ทุ่มเทนั้น ยังไม่พอสำหรับเรา หรือเรียกอีกอย่างว่า เราไม่รุ้จักพอนั้นเอง
เราก็แอบไปคุยกับผู้ชายคนอื่น แต่การที่เราคุยนั้น มันไม่ได้หมายถึงว่า คุยกันแบบจะเป็นแฟนกัน หรือทำนองที่จะนอกใจแฟน
เชื่อไหมค่ะว่าเรารู้สึกผิดนะที่คุยกับผู้ชายคนอื่น แต่การที่คุยกับคนอื่น บางทีมันก็ทำให้เรารู้สึกดี ไม่ต้องทะเลาะกับแฟน
แต่สุดท้ายแฟนก็จับได้ จับได้ทางไหนเหรอค่ะ "โทรศัพท์" เพราะเราไปเที่ยวด้วยกันช่วงปิดเทอม
จู่ๆ แฟนก็ขอดูโทรศัพท์ทั้งๆที่ตั้งแต่คบกันมา ไม่เคยขอดูเลยสักครั้ง และแล้วแฟนก็เจอบทสนทนาเรากับผู้ชายอื่น
เราจึงรีบช่วงชิงหรือแย่งกลับมา มันเรยทำให้แฟนเราสงสัยและพยายามขอดูโทรศัพท์ พอได้โอกาสเราก้ลบบทสนทนานั้นทิ้งไป
และยื่นโทรศัพท์ให้แฟน แฟนเราโกรธมาก แฟนไม่ว่าถ้าจะคุยกับใครแต่ทำไมต้องปิดบัง เราก็พยายามอธิบายให้เค้าเข้าใจ
เค้าใจอ่อนให้อภัยและขอว่าอย่าให้มีอีก เราคิดว่าความเชื่อใจของแฟนที่มีต่อเรามันต้องลดลงไปอย่างน้อย 40% แน่นอน
เรากับแฟนก็เลยกลับมาแฮปปี้เหมือนเดิม

พอเปิดเทอม
เรากับแฟนก็ต่างเรียน แต่ก็มีเวลาให้กันเสมอ และเราก็รู้สึกว่าแฟนใส่ใจดูแลเรามากกว่าเดิม มาก ๆๆๆ
จนเราได้รู้จักกับพี่คนนึง ขอสมมติชื่อว่า พี่เต้ นะค่ะ เป็นรุ่นพี่ที่แก่กว่าประมาน 2-3 ปี
พี่เต้เป็นหนุ่มสถาปัตย์ของมหาวิทยาลันแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ก็กำลังเรียนต่อโท
หลักจากที่เราได้คุยกับพี่เต้ และบวกกับที่พี่เค้าเรียนสถาปัตย์ (ผู้ชายในสเปค)
ซึ่งโดนส่วนตัวแล้วเราชอบคนที่มีอายุกว่า และ ชอบคนที่เรียนสถาปัตย์
มันเรยทำให้เรารู้สึกดีกับพี่เต้มาก ๆๆๆๆๆ มากถึงมากที่สุดด จนอาจพูดได้ว่า เผลอใจไปเรยทีเดียว
เรากับพี่เต้คุยกันถูกคอสารพัดเรื่องราว ซึ่งแฟนเราก็ไม่ได้รู้ว่าเราคุยกับพี่เต้อยู่นะค่ะ
พอมาวันนึง พี่เต้หายไป ไม่ตอบไลน์ ไม่รับโทรศัพท์ ทำให้เราร้อนใจ โกหกแฟนว่าขอไปอาบน้ำแล้วดึกๆจะโทรหา
แต่การที่เราบอกแฟนไปแบบนั้นคือ เราต้องการที่จะติดต่อพี่เต้ และคุยว่าพี่เค้าเป็นอะไร (เราเลวมาก)
บอกเรยว่าตอนนั้น เราคลั่ง เราบ้า เราอยากคุยกับพี่เต้มากๆ จนพูดโกหกแฟน

จนพี่เต้ติดต่อกลับมา และบอกว่าเราอย่าคุยกันอีกเลย ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
ด้วยความที่เราเสียใจมากๆ ก็เรยเล่าความจริงทุกอย่างให้แฟนฟัง แฟนเราอึ้ง และเงียบไป
เราเสียใจและพูดขอโทษแฟนที่โกหก แฟนเราเสียใจมากก และถามเราว่า
"ยังรักกันอยู่หรือป่าว" เราก้ตอบไปว่า "รัก" และเราก็ให้แฟนตัดสินใจว่าเทอจะเลิกกัยเราก็ได้นะ เราให้เทอตัดสินใจ
เรากับแฟนคุยเรื่องนี้กันอยู่นานมาก เรารู้ว่าเราผิดที่ไปคุยกับผู้ชายคนอื่นหลายครั้ง แต่ดูท่าครั้งนี้แฟนเราจะไม่ยอมให้อภัย
แต่สุดท้าย แฟนก็ยังให้อภัยและพูดเหมือนเดิมว่า....

"อย่าทำอีก ในเมื่อเค้าซื่อสัตย์กับเราแล้ว เค้าไม่เคยนอกใจ หน้าที่ของแฟนเค้าอาจให้ได้ไม่เต็มร้อย
แต่เค้าจะพยายามดูแลเทคแคร์เราให้ได้มากที่สุดเท่าที่ผุ้ชายคนนึงจะทำให้ได้ เค้าขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย"

ซึ่งเราก็รับปากแฟนว่าจะไม่ทำอีก... แล้วเราก็ยังคบกันต่อ
เพื่อนๆ ค่ะ เชื่อไหมค่ะว่าหลังจากวันนั้นที่เราทะเลาะกับแฟน เราไม่เคยลืมพี่เต้ ยังอยากคุย
เรายังแอบส่งเฟสบุ๊คอยู่เลยค่ะ (ไลน์พี่เค้าคงลบไปแล้วค่ะ)
อย่างที่บอกเรารุ้สึกดีกับพี่เค้ามากๆ แต่เราก็ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้พี่เค้าไม่อยากคุยกับเรา...


หลังจากวันนั้น เรากับแฟนก็ยังดำเนินชีวิตแบบเดิมๆ มันก็มีเบื่อบ้าง ไม่มีเวลาให้กันบ้าง แต้ก้นะค่ะชีวิตเด็กมหาลัย
ตอนนี้ก็คือตั้งใจเรียนเพราะใกล้จบแล้ว


ณ ตอนนี้ เราไม่อยากคิดเรื่องพี่เต้เรย แต่การเราเคยรู้สึกดีมากๆ เวลาที่คุยกับพี่เค้า เราเลิกคุยกันเพราะอเหตุผลอะไรก็ไม่รู้
มันไม่เครียอ่ะค่ะ มันยังคงค้างคา ติดต่อพี่เต้ก็ไม่ได้ เราควรทำอย่างไรดี

ยังไง ถ้าเพื่อนๆ มีคำแนะนำดีๆ หรือจะว่าจะตำหนิอะไรก็ไม่ว่ากันค่ะ เต็มที่เรย ^.^
ขอบคุณนะค่ะที่รับฟังเรื่องไร้สาระของผู้หญิงคนนึง

ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^/\^