ฟากบิวตี้เดินมองซ้ายมองขวา ท่าทีระแวดระวัง ตรงไปยังห้องรกร้างที่เตรียมไว้สำหรับแปลงตัว สูงขึ้นไปบนคาน แลเห็นกล้องซีซีทีวีติดตั้งอยู่ ซึ่งหากใครเดินผ่านมาแถวนี้เป็นได้เข้ากล้องแน่ และบิวตี้ไม่รู้ตัว เดินผ่านกล้องไป
       
       ขณะเดียวกันบรรดาคนงานทยอยไปขึ้นรถรับส่งพนักงานของบริษัท ธีภพมาตามเพื่อจะรับบิวตี้กลับบ้านด้วยกัน ศรีนวลเห็นแยกมาคุยด้วย
       “เห็นเขารีบออกไปตั้งแต่เลิกงานแล้วค่ะ”
       ธีภพรับทราบ “งั้นหรือ” เขามองศรีนวลอย่างปลอบใจ “เรื่องเซ็นรับรองผ้า ป้าไม่ต้องกังวลนะ ป้ามีผลงานที่ดีมากมาตลอด บริษัทรับรู้ตรงนี้ดี แต่อาจจะต้องมีการชดใช้บ้างเพราะกฎต้องเป็นกฎ ผมจะช่วยเหลือตรงนี้เอง แต่ขอให้เป็นความลับนะ ผมไม่อยากให้เสียระเบียบ”
       ศรีนวลซาบซึ้งจรน้ำตาไหล ไหว้ขอบคุณ “ท่านประธานเมตตาเหลือเกิน”
       ธีภพรีบรับไหว้ “ไม่เป็นไรครับ ถ้าเดือดร้อนอะไรก็บอกผมได้เลย”
       ศรีนวลไหว้อีก “ขอบพระคุณมากค่ะ”
       
       พระอาทิตย์กำลังตกดิน บิวตี้รอในห้องที่เตรียมไว้ กำลังเจ็บปวดทั่วกายา สั่นเทิ้มจะกลายร่าง
       บิวตี้พูดออกมาทั้งที่กำลังเจ็บปวด “เป็นนกก็ดีเหมือนกัน จะได้เห็นธาตุแท้ของคนบางคน”
       บิวตี้ดิ้นบนผ้าสะอาดที่ปูไว้ เจ็บปวดทรมานทุกขุมขน ร่างค่อยๆ เปลี่ยนเป็นนกหงส์หยก บินขึ้นมาจากกองผ้า
       
       ฝ่ายพักตร์พิมลเดินวนไปมาอย่างร้อนใจ ปีวราเตรียมลังเอกสาร กระตั้วกลับเข้ามา หน้าเครียด
       พักตร์พิมลถามทันที “ว่าไง ลบหรือยัง”
       “ยังไม่มีโอกาสเลยค่ะ น้องยามเต็มห้อง ว้าย ล่ำๆ ทั้งนั้นเลย หอมกลิ่นผู้ชาย”
       พักตร์พิมลตวาด “กระตั้ว”
       “อุ๊ย ลืมตัวค่ะ ต้องรออีกแป๊บนึง พอยามเปลี่ยนกะคงจะน้อยลง น่าเสียดายจัง”
       บิวตี้นกบินเข้ามาในห้อง โดยที่พักตร์พิมล ปีวราและกระตั้วไม่เห็น
       “เอาสิยัยอึ่งอ่าง วางแผนจะทำอะไรฉันอีก พูดมาเลย จะได้รู้กัน”
       พักตร์พิมลดูนาฬิกา แล้วสั่งการกับกะเทยคู่หู “ตอนนี้คนคงน้อยลงแล้ว เอางี้ ฉันจะไปสั่งให้รปภ. มาช่วยยกของ พอออกมา เธอก็จัดการเลยนะ”
       “คุณแพ็ตจะให้ตั้วจัดการยามหรือคะ อุ๊ย” กระตั้วดีดดิ้นน่าตบมวาก
       “ฉันหมายถึงจัดการลบเทป เธอนี่เลิกหมกมุ่นซะทีได้มั้ย”
       “ล้อเล่นค่า”
       บิวตี้คนพยายามจับใจความทำความเข้าใจ “ลบเทป อะไรกัน”
       พักตร์พิมลหันมาทางปีวรา “ปี เธอจัดการคุมรปภ.ไปที่รถ อย่าให้กลับไปที่ห้องนะ”
       “ค่ะ”
       พักตร์พิมลกับกระตั้วออกไป บิวตี้นกบินตาม
       
       ธีภพ อ่านรายงานของบิวตี้อยู่ที่ห้องทำงานในบริษัท เห็นข้อควรปรับปรุงในโรงงานยาวเหยียด ตั้งแต่เปลี่ยนเครื่องแบบให้เก๋ไก๋ ติดกระจกเงา เพิ่มบริการนวด เปลี่ยนเมนูอาหารเป็นอาหารไร้ไขมัน เปิดคอร์สสอนแต่งหน้าให้สาวโรงงาน และข้อคิดที่เป็นประโยชน์กับโรงงานอื่นๆ ประธานหนุ่มเคาะนิ้ว ครุ่นคิด ชื่นชมในไอเดียของบิวตี้
       ธีภพนึกถึงใบหน้าที่ผิดหวังและน้อยใจเมื่อเช้าของบิวตี้ เป็นห่วงและวุ่นวายใจมาก หยิบโทรศัพท์มากดหา
       “ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก”
       ธีภพดูนาฬิกา เวลาทุ่มกว่าแล้ว
       ธีภพกดเบอร์บ้านบิวตี้ มีเสียงยกสายรับ เขารีบถาม “คุณบิวตี้มาหรือยัง”
       พรรับสาย “ ยังเลยค่ะ”
       ธีภพกดวางหู ชักหงุดหงิดคิดว่าบิวตี้หนีปาร์ตี้ “ขนาดมีเรื่อง ยังมีแก่ใจไปสำเริงสำราญได้ลงคอ”
       เลขาเข้ามา ถือรูปที่ติดในใบสมัครงานของบิวตี้มาด้วย
       “ยามประตูหน้าบอกว่าไม่มีหมายเลขนี้สแกนออกไปเลยค่ะ”
       ธีภพบ่นกับตัวเอง “ยังอยู่ในบริษัทเหรอ”
       ธีภพนิ่งคิด สายตาไปเจอกล้องซีซีทีวีที่ติดอยู่หน้าห้อง นึกได้ว่าน่าจะลองเช็คดู
       
       ภายในห้องรปภ.     เวลานี้ ด้วยเป็นช่วงเปลี่ยนกะ รปภ. จึงเหลืออยู่คนเดียวในห้อง พักตร์พิมลเดินเข้ามา รปภ. รู้ว่าเป็นใคร รีบตะเบ๊ะ ทำความเคารพ
       “นี่เธอ ไปช่วยยกลังในห้องฝ่ายขาย หน่อยสิ”
       “สักครู่นะครับ พอดีตอนนี้เปลี่ยนกะ ตอนนี้เหลือผมเฝ้าคนเดียว”
       พักตร์พิมลแว้ดใส่ “ฉันมีธุระด่วน ต้องรีบไปเดี๋ยวนี้”
       “ครับผม ครับผม” รปภ.จะหยิบวอมาเรียกคนอื่นมาอยู่เวรแทน
       พักตร์พิมลตวาด “ยังมัวทำอะไรอยู่ รีบไปเร็วสิ ไม่ได้เรื่องเลย ชื่ออะไรน่ะ”
       “ครับๆ” รปภ.ลนลานออกไป
       กระตั้วรีบเข้ามา นกบิวตี้บินตาม
       บิวตี้คนยืนหลบมุม จ้องมองจับผิดกระตั้วว่าทำอะไร
       กระตั้วกดหา “ห้าโมงสามสิบห้าๆๆ มาเร็วสิ”
       พักตร์พิมลบอก “ไม่ต้องลนลานมาก ฉันจอดรถไกลลิบ ยังพอมีเวลา”
       ที่จอภาพเห็นพักตร์พิมลกับกระตั้วเดินไปที่โกดังสินค้า
       บิวตี้คนมองจอภาพ จากตกใจเปลี่ยนเป็นแค้น “นึกไว้แล้ว พวกแกนี่เอง เลวที่สุด”
       พักตร์พิมล สั่ง “นั่นไง ลบเลย”
       “ดั้ย ค่า...” กระตั้วกำลังจะกดลบ นกบิวตี้พุ่งเข้าโจมตี จิกตีกะเทยถึกพัลวัน
       กระตั้วตกใจวี้ดว้าย “ว้าย นกกัดๆๆ ช่วยด้วยค่ะ
       คราวนี้บิวตี้พุ่งจิกพักตร์พิมล
       “ว้าย นกบ้า อ๊าย... ไปนะ ว้าย” พักตร์พิมลปัดป้องให้วุ่น
       กระตั้วกับพักตร์พิมลเผลอกรี๊ดลั่น เอาของใกล้มือพยายามตีนกบิวตี้
       
       ธีภพเดินมาที่ห้องรปภ. จะมาดูจากกล้องว่าบิวตี้อยู่ไหน ได้ยินเสียงกรี๊ดสนั่นมาจากในห้อง พอจะเปิดประตู พบว่าห้องโดนล็อกไว้ เลยเคาะประตูเรียก
       “เกิดอะไรขึ้น ผมธีภพนะ เปิดประตู บอกให้เปิด”
       
       พักตร์พิมลกับกระตั้วเวลานี้หัวหูยุ่งเหยิง สองคนชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงธีภพ
       พักตร์พิมลร้องสั่ง “พี่ธีมา ลบเร็ว”
       “ไม่นะ หยุดเดี๋ยวนี้ บอกให้หยุด” บิวตี้คนเอาแขนฟาดหัว จิกหลังกระตั้วไม่หยุด
       “อ๊าย นกบ้าอาละวาดอีกแล้ว ไปนะ”
       พักตร์พิมลเอาไม้คอยตีนก แต่พลาดโดนหลังกระตั้วจังๆ กระตั้วกรีดร้องด้วยความเจ็บ
       ธีภพตัดสินใจพังประตูเข้ามา ตกใจเมื่อเห็นสองคน “นี่มันอะไรกัน”
       พักตร์พิมลร้องบอก “พี่ธี ระวัง นกบ้าค่ะ”
       กระตั้ววี้ดว้าย “เราจะเป็นไข้หวัดนกมั้ยคะเนี่ย”
       บิวตี้คนเกาะทีวี “พวกเธอไม่เป็นไข้หรอก แต่จะหนาว หนาวจนช็อกเลยล่ะ” แค่คนอื่นได้ยินเป็นเสียงนกดังจิ๊กจั๊กๆ “ดูนี่สิ”
       ธีภพเห็นนกบิวตี้ ก็แปลกใจ “บิวตี้”
       พักตร์พิมลตกใจคิดว่าเป็นบิวตี้ มองหา “ไหนบิวตี้”
       บิวตี้คนส่งเสียงคนปนเสียงนกบอกธีภพ “ไม่ต้องสนใจฉัน ดูที่จอสิ”
       ที่จอภาพเห็นแต่นกบิวตี้เกาะอยู่ ในจอว่างเปล่า ข้อมูลโดนลบไปแล้ว พักตร์พิมลถอนใจโล่งอก กระตั้วทำท่า “ฉันเก่งเริดอยู่แล้ว”
       บิวตี้คนโกรธแค้น “ไม่นะ พวกนี้มันลบข้อมูลออกไป มันแกล้งฉัน คนเลว”
       นกบิวตี้แค้นไล่จิกพักตร์พิมลกับกระตั้วอีกรอบ พักตร์พิมลกับกระตั้วหลบ ปัดป้องร้องกรี๊ดๆ ทั่วห้อง
       กระตั้วเอากระเป๋าตีนก มีเข็มฉีดสีหลุดกลิ้งออกมา กระตั้วรีบเก็บ
       บิวตี้คนจ้องกระตั้วที่กำลังเก็บเข็มฉีดสีเขม็ง
       
       “ฉันไม่ปล่อยแกไปง่ายๆ หรอก”