เคยเป็นกันมั้ยคะ เวลามีคนถามถึงเงินเดือนของเรา

หลังจากผ่านมากเกือบปี เราจำแนกออกเป็น 2 ประเภทค่ะ
1.เพื่อนถาม
2.ญาติผู้ใหญ๋, เพื่อนแม่, สะใภ้ยาย, เพื่อนบ้าน ถาม


แบบที่ 1: เพื่อนถาม
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยอยากจะบอกเลยค่ะ ได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วบอกว่าก็โอเคอ่ะ ไม่เยอะหรอก

ตอนแรกๆ ใครถามก็บอกค่ะ เพราะคิดว่าเพื่อนถามเป็นแนวทางในการเรียกเงินเดือน
พอบอกไปคนถามก็ตอบกลับมาว่า "เงินเดือนขั้นต่ำเลยนี่"
ก็รู้นะคะว่ามันเรื่องจริง แต่ก็อดจี๊ดดดดดใจไม่ได้กับการเลือกใช้คำพูดของคู่สนทนา รู้สึกโดนตีแก้มแปะๆ


แบบที่ 2: ญาติผู้ใหญ๋, เพื่อนแม่, สะใภ้ยาย, เพื่อนบ้าน ถาม
จะมีทั้งแบบ "เงินเดือนขั้นต่ำเลยนี่"
กับแบบ "เธอโชคดีนะที่มีนโยบายป.ตรี 15,000 ไม่งั้นเผลอๆ ได้ไม่ถึงด้วยซ้ำ"


คือก็รู้นะคะว่าที่พูดมาทั้งหมดทั้งมวลมันก็มีส่วนจริงอยู่ แรกๆ ก็ไม่คิดอะไรมากค่ะ
แต่หลังจากโดนบ่อยเข้า เดี๋ยวนี้ไม่อยากตอบคำถามนี้แล้วอ่ะค่ะ
พอไม่บอกก็หาว่า "บอกมาจะเป็นอะไรไป แค่นี้ก็บอกไม่ได้"


ขอระบายเบาๆ ไม่รู้ว่าสังคมรอบตัวเราต้องการอะไรจากเราเหมือนกันค่ะ
T_________________________________________________T