ตอนนี้ จขกท. รู้สึกเลื่อนลอย ไม่มีเป้าหมายใดที่จะทำให้สำเร็จ

ได้แต่หนี้โลกความจริง ที่ไม่อยากจะยอมรับ เข้าโหมด อ่านหนังสือนิยาย เข้าสู่โลกบันเทิง
รับรู้เรื่องคนอื่น แทนเรื่องตัวเอง
เคยเข้าวัด ฟังเทศน์ฟังธรรม ตอนนี้ ไม่อยากแม้แต่เข้าห้องพระ ทุกวันที่เคยทำ อะไรที่เคยทำดีๆ เป็นกิจวัตร
ก็เบื่อ ไม่ทำ พยายามปลุกกำลังใจ บอกตัวเอง อยู่เรื่อยๆ แต่ทำไม มันดูว่างเปล่า แบบนี้ไม่รู้

ยังมี ลูกเล็ก 2 คนให้ดูแล แต่ จขกท. รู้สึกเฉยๆ เห็น พ่อ แม่ หลายๆคน
ยอมทน ยอมลำบาก เพื่อนลูกๆ เมื่อมีลูก พวกเค้าทำให้ชีวิต ที่เคยแย่ เคยไม่ดี กลับดีขึ้นเพียงเพราะมีเป้าหมายคือ ต้องการให้ลูกได้สิ่งที่ดี

มีเป้าหมายเพื่อลูก แต่ทำไม จขกท. ไม่เห็นรู้สึกแบบนั้นกับลูกเลย มีลูกเหมือนตามหน้าที่ ว่าแต่งงาน ก็ต้องมีลูก เลี้ยงลูก ก็ตามหน้าที่ที่ควรทำ
ได้ดี แต่ก็ไม่ถึงกับแย่ เพราะมีพ่อเค้า ยาย ช่วยดูแล จึงวางใจได้
จขทก. ก็นับว่าโชคดี ยังมียายคอยช่วยดูหลานให้
แต่หลายครั้งที่ ยาย ก็บ่น ว่า จขกท. เป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง ก็ยอมรับ แต่ก็ยังไม่ปรับปรุง

รู้สึกผิดกับลูกเหมือนกัน แต่ไม่เข้าใจตัวเอง
ควรทำยังไงดีคะ? ใครเคยเป็นเหมือน จขกท. บ้าง แล้วหายหรือยัง แก้ไขยังไง ช่วยแนะนำทีนะคะ
ขอบคุณมากคะ