ได้ดูละคร อย่าลืมฉัน  สองอาทิตย์ที่ผ่านมา  เนื่องจากความโด่งดังของหนังสือ และละครที่ ได้ยินมานาน
ดูๆ  ไป. ชักสงสัย  นี่คุณทมยันตี เค้าแต่งให้ พระเอกดูเหมือนผู้ชายในละครไทยคลาสสิกแบบนี้หรือนี่. นี่ทมยันตีนะ
ทำไมพระเอกดูเป็นผู้ชายใช้ไม่ได้จับปลาสองมือ. จะเอาทั้งสองคน.  อะไรอย่างนั้น
    
            เลยลงทุน 450 ซื้อมาอ่านสักทีซิ  ไอ้ forget me not. เนี่ย อะไรได้ยินตั้งแต่เด็ก อ่านไปเล่มแรกสนุกนะ
ในเล่มแรกมันออกจะตลกด้วยซ้ำเพราะเป็นการทันปากแบบ
มวยถูกคู่กันระหว่างพระนาง

           ในนิยายพระเอกก็งี่เง่าจริงแหละ. แต่ปัญหามันอยู่ที่เกนหลง ในนิยายเกนหลงเป็นผู้หญิงฉลาด จิตใจดี ตะหงิดๆลึกว่า
พระเอกไม่ได้ชอบตัวเต็มร้อยต้องมีอะไรสักอย่าง. ฉะนั้นเวลาพระเอกป้อยอคำหวาน จีบจะขอแต่งงาน นางจะยั้งๆใจตัวเองไว้
ไม่ใช่รู้สึกหึงหวงแบบในละคร  แล้วที่พระเอกทำหวานใส่ทั้งนางเอกและเกนหลงเพราะเค้าต้องการแก้แค้นให้นางเอกเจ็บเหมือน
ที่ตัวเองเคยเจ็บ มันก็มีพล็อตของมันนะ
  
             แต่ทำไมดูละครแล้วแบบเหมือนดูละครชิงรักหักสวาททั่วไป แบบเธอรักเขา เขารักฉัน งั้นเรามารักกันเสียเลยไงไม่รู้
ไม่ได้ว่าพระนางนะ แต่ว่าผู้จัดและคนเขียนบท ถ้าจะเอาของเขามาเปลี่ยนไปเยอะแบบนี้น่าบอกว่า ดัดแปลงจากบทประพันธ์....
เหมือนเรื่องสาปพระเพ็ง ตอนเราอ่านก็โอเคนะ อ่านได้ไม่เสียดายเงินที่ซื้อ แต่หลายปีต่อมา เค้ามาทำเป็นละคร  โอ้ว ฟ้ากะเหว
อีกเรื่องคือบ่วงหงส์  ตอนแพนเค้กเล่น ทำไมเค้าทำให้มันดูอีเดียดไปซะทุกตัวละคร เราก็ดูนะตอนเค้ารีรันช่วงบ่าย ตลกดี. แต่มันไม่ใช่
บ่วงหงส์

           รู้สึกเหมือนคนเดี๋ยวนี้เค้าทำละครไม่เหมือนนิยาย. เอามาแต่ชื่อและบางพล็อต แล้วมายำเสียใหม่ไม่เหมิอนเมื่อก่อนนี้
ดัดแปลงให้ชัดเจนกว่าเพราะมันคือละครพอเข้าใจ. แต่เปลียนซะจนคนเข้าใจผิด.  ถ้าเราเป็นคนประพันธ์
คงเคืองเหมือนกันนะ