ลุงมาจากยุค Baby boom ก่อน Gen X โน่นนะ เมื่อก่อนคนไทยถ้อยทีถ้อยอาศัยแม้ความลำบากจะมีมากแต่น้ำใจก็มีให้กันตลอด ผู้ชายขึ้นรถเมล์ไม่มี
ใครนั่งสักคน ถึงจะว่างจนนั่งได้แต่ก็ลุกให้กับผู้หญิง เด็ก คนแก่ตลอด ใครไม่ลุกมีมองหน้า ลุงทำงานตอนเป็นนักเรียน เคยเป็นเด็กล้างจานตรงร้าน
ข้าวต้มหน้าสถานีรถไฟหัวลำโพงตรงป้ายรถเมล์สาย 29 ในยุคนั้น ทำตอนเลิกเรียนถึงสี่ทุ่มได้สี่สิบห้าสิบบาทเก็บไว้ไปเรียน เป็นลูกจ้างกันยันทุกวันนี้  ขอตอบด้วยประสพการณ์ที่ผ่านมาให้อ่านนะ
ผ่านมรสุมบีทีเอสที่ต้องสีตัวกันทุกเช้าเย็นไปได้อย่างไร
- จะนั่งจะยืนจะเบียดเสียดยังไงก็คิดแค่ว่าอีกสิบนาทีก็ถึงแล้ว
ผ่านเช้าวันจันทร์ที่แสนทรมาณไปได้อย่างไร ?
- เหลืออีก 4 เช้าก็เป็นเช้าวันเสาร์แล้ว
ผ่านการดุด่าว่ากล่าวและสารพัดปัญหาไม่ซ้ำหน้าไปได้อย่างไร ?
- stick and stone may break my bone but word can never hurt me! ใครด่าใครว่าอะไรก็เลือกเฉพาะสิ่งดีๆมาปรับปรุงตัวเอง นอกนั้น
ก็ช่างศรีษะมารดาท่าน
ผ่านความกระอักกระอ่วนลำบากใจกับเรื่องที่เราไม่ชอบได้อย่างไร ?
- ไม่ว่าสิ่งใดจะดีจะร้ายกับเราอย่างไรก็จะมีสิ่งดีๆซ่อนไว้เสมอ หาให้เจอๆแล้วนั่นคือกำไรชีวิต
ผ่านการนั่งอดทนอยู่ในการจราจรที่หนาแน่นเข้าขั้นนิ่งสนิทได้อย่างไร ?
- จนทุกวันนี้ยังทำใจไม่ได้เลย
ผ่านการอดทนยิ้มตามมารยาทให้กับคนนิสัยไม่น่ารักในที่ทำงานได้อย่างไร ?
- คิดเสมอเวลาต้องยิ้มรับสิ่งที่ไม่เต็มใจ....พรุ่งนี้ทีของกรู
ผ่านความรู้สึกเหมือนไม่ได้ใช้ชีวิตต้องขังตัวเองในกล่องสี่เหลี่ยมเดิม ๆ ได้อย่างไร ?
- คุณรู้ไหม เวลาที่คุณผ่านความลำบากของชีวิตไปได้แม้แค่ได้นั่งนิ่งๆสักสองนาทีมันก็เหมือนความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เลยนะ
ผ่านการตื่นไปทำงานก่อนเจอหน้าพ่อแม่ และกลับมาถึงบ้านตอนท่านกำลังจะเข้านอนได้อย่างไร ?
- พ่อแม่เข้าใจนะ รอเช้าวันหยุดแล้วตอบแทนวันเหงาๆให้ท่านก็พอแล้วครับ