จากที่หลายๆคนอ่านเรื่องของเรา มีบางคนไม่ได้อ่านเเบบปะติดปะต่อ เราเลยจะรวบรวมให้เป็น

หน้าเดียวกันในกระทู้นี้ค่ะ จากกระทู้นี้ค่ะ http://ppantip.com/topic/31949177/comment299-2

ก่อนอื่นต้องขอสวัสดีเพื่อนๆช่าวpantipก่อนค่ะ และต้องขอถอดloginเพื่อมาเล่าเรื่องนี้

ความผิดบาปในใจที่ไม่มีใครรั หวังว่าตอนจบของเรื่องนี้ คนอ่านทุกๆคนอาจได้ข้อคิดอุทาหรณ์เตือนใจตัวเอง

เริ่มล่ะค่ะ  ดิฉันแต่งงานมีครอบครัวแล้วค่ะ ไม่ขอระบุจำนวนวันน่ะค่ะว่าแต่งมานานแค่ไหน

ดิฉันอายุยังไม่เยอะมาก 20+ การศึกษาปริญญาตรี หน้าที่การงานกัอจัดว่าดีในระดับหนึง (แอบอวดนิดๆ)

หน้าตากลางๆแล้วแต่คนมองว่าสวยไม่สวย เมื่อราวๆเกือบกลางปีที่แล้วดิฉันประสบปัญหาในธุรกิจที่ทำหรือเอาง่ายๆคือเจ๊ง ไปเกือบ200,000

โดยเงิน200,000ที่เจ๊งไป คือเงินเก็บหมด (ตอนนี้ก้อทำงานประจำที่เรียนจบมา) ณ ตอนนั้นที่ทำธุรกิจคือ ก้อมีงานประจำทำอยู่

แต่เห็นว่าตัวเองก้อทำธุรกิจค้าขายมาหลายอย่าง ก้อเห็นกำไรดี ประจวบกับพอดีมีไฟอยากเพิ่มธุรกิจเป็นอย่างอื่นบ้างเลยเอาเงินมาลงทุน

ทำได้ไม่นานคะ ก้อเจอพิษม๊อบ ของที่ลงทุนไปก้อเงียบขายไม่ได้เหลือเงินติดตัวอยู่แค่10,000 เอาของมาเลขายได้กลับมาแค่

20,000จาก200,000สามีไม่ได้ทำงานอะไรคือเราทำงายประจำ ส่วนสามีดูแลธุรกิจเป็นหลัก ณ ตอนนั้นเรามีเงินแค่30,000 ทั้งตัว

กับภาระหนี้สิน ผ่อนบ้าน รถ และสินเชื่อต่างๆที่เคยกู้มาก่อนหน้านั้น เงินเดือนเรา ประมาน62,000/เดือน บางเดือนก้อ 52,000/เดือน

เหมือนจะเยอะน่ะคะ แต่แลกมาด้วยเวลาเกือบ 24 ชม. ในการทำงานของเรา แทบไม่ได้พักผ่อน และอีกอย่างเราก้อเพิ่งจบใหม่

งานหนักมากๆคะ ส่วนธุรกิจเรากัอทำเรื่อยๆ ตั้งแต่สมัยอยู่มหาวิทยาลัย กำไรก้อดีค่ะ เดือนนึงราวๆ 150,000-200,000

ตรงนี้มีหุ้นส่วน3คนคะ   แต่ธุรกิจที่เราเจ๊งไป200,000คือธุรกิจใหม่ที่เราอ่อนประสบการณ์ ทำได้ไม่นาน ทำคนเดียว

และสุดท้ายก้อเจ๊ง ณ ตอนนั้นคือเรามีภาระหนี้สินเยอะ บวกกับทะเลาะกับหันส่วนในธุรกิจเดิม ทำให้เราต้องใช้เงินจำนวนเกือบ500,000

เพื่อจะซื้อหุ้นคืน จากหุ้นส่วนเราคนนั้น เพื่อตัดปัญหา ตอนนั้นคือเราจนปัญญามากๆ และมีปัญหากับสามีบ่อยมาก

สามีเราค่อนข้างลูกแง่ พึ่งไม่ค่อยได้ค่ะ มีปัญหาอะไร คือวิ่งมาแอบข้างหลังเราหมด แล้วทิ้งให้เราจัดการเครียใหัเสร็จ

เค้าถึงจะกลับมา (โคตรเ..วเลยคะ) เค้าเห็นแก่ตัวมากๆ ช่วงนั้นปัญหารุมเร้าเราสุดๆ ทั้งภาระหนี้สิน ทั้งทะเลาะกับหันส่วน

จนเค้าขอขายหุ้นให้เรา และบีบใหัเราซื้อหุ้นคืนจากเค้า ตอนนั้นเราท้อมากๆ และไม่กล้าปริปากบอกใคร

แม้กระทั้งพ่อแม่ พี่น้อง เราเก็บความเครียดไว้คนเดียว....

ด้วยตัวดิฉันเป็นที่คนอื่นชอบมองว่าเข้มแข็ง แข็งแกร่ง ดิฉันจึงเป็นคนเงียบๆเก็บตัว มีปัญหา
อะไรมักไม่ค่อยปรึกษาใคร ยิ่งสามีนี่ไม่ต้องพูดถึง อย่างที่บอกตั้งแต่เริ่มต้น ว่าดิฉันพึ่งพาเค้า
ไม่ได้เลย เวลามีปัญหาอะไร แรกๆแต่งงานกัน ดิฉันก้อยึดเค้าเป็นหลักปรึกษา ขอความ
ช่วยเหลือ แต่เค้าไม่เคยช่วย หนำซ้ำยังซ้ำเติม พูดจาให้เรายิ่งหมดกำลังใจเจ็บช้ำเรื่อยมา
ยกตัวอย่าง เช่น การที่เราซื้อบ้าน คือการซื้อบ้านเราทั้งคู้ก้อลงความเห็นอยากได้กันทั้งคู่ แต่
พอหาเงินมาผ่อนไม่ทัน แทนที่จะช่วยกันคิด เค้ากลับ โทษหาว่าเป็นเพราะดิฉันอยากได้ คือ
โทษตรูคนเดียวหมด รถก้อเช่นเดียวกัน ดิฉันขับไม่เป็น รถก้อติดไม่เคยคิดอยากได้ อีกอย่าง
ที่ทำงานก้ออยู่ติดรถไฟฟ้า แต่เพราะเค้า เป็นคนขอร้องดิฉันว่า อยากได้รถ จนดิฉันใจอ่อน
สุดท้ายก้อซื้อให้ ทุกอย่างใช้เครดิตดิฉันหมด และดิฉันเป็นคนรับภาระผ่อนหมด
ถามว่าเค้ามีข้อดีไหม ก้อพอมีบ้างคะ เค้าเป็นคนตั้งใจทำงาน ให้เค้าดูแลธุรกิจเค้าทำได้ดี มี

แค่นั้นแหละคะ ข้อดีของเค้า ไม่เคยเอาใจใส่ดูแล ใส่ใจ พูดจาให้เจ็บช้ำน้ำใจเรื่อยมา จน
ดิฉันร้องไห้บ่อยมาก ดิฉันไม่เคยบอกพ่อแม่ ว่าตัวเองเจอปัญหาอะไรบ้าง สามีเป็นยังไงบ้าง
เพียงเพราะไม่อยากให้ท่านต้องมาเครียดกับเรื่องดิฉันอีก ทุกครั้งที่มีปัญหา เค้ามีแต่ว่าซ้ำ
ทั้งๆที่ก้อก่อหนี้กันทั้งคู่ แต่กลับโทษดิฉันคนเดียวและดิฉันก้อต้องแก้คนเดียวทุกครั้ง มีสามี
ก้อเหมือนไม่มี พวกคุณลองนึกดูสิค่ะ ณ ตอนนั้น ดิฉันเจ๊งไป200000 ซึ่งธุรกิจนี้ เค้าเป็นคน
คิด และขอให้ดิฉันลงทุนทำ ถามว่า พอมันเจ๊ง ดิฉันไม่เคยโทษเค้าเลยค่ะ กลับมองว่ามันก้อ
มีส่วนกันทั้งคู่

ตอนเจ๊งไปตอนนั้น ดิฉันไม่เคยมานั่งโทษ ยิ้ม โทษ ตรู เลยคะ ได้แต่ปลงตกว่ามันคงเพราะความ

พลาดเองของเราทั้งคู่ ที่ไม่มีประสบการณ์ทางด้านนั้นแล้วดันไปลงทุน  ปัญหาหลัก ณ ตอนนั้น

คือ ค่าผ่อนบ้าน ค่าผ่อนรถ และหนี้อื่นๆ รวมทั้งสิ้น 50000 บาท กับเงินที่เหลือในบัญชีแค่ 30000

ไม่พอแน่ ดิฉันไม่กล้ายิบยืมจากใคร จากพ่อจากแม่ ก้อไม่กล้า เพราะด้วยตอนนี้ ก้อยังเรียนต่ออยู่

ท่านเองก้อช่วยเหลือ คชจ ทางด้านการศึกษา เลยไม่อยากไปรบกวนท่านเพิ่มอีก อีกอย่างคือ ที่

ผ่านมาเวลาดิฉันเดือดร้อนทุกๆครั้ง พ่อแม่ท่านเองก้อเคยช่วยมาหลายครั้ง พี่น้องก้อเช่นกัน

พอเกิดเรื่องเลยอยากขอร้องให้สามีไปยิบยืมจากเพื่อนฝูง หรือลองยืมจากพ่อแม่ดู สรุป เค้าบอก

ว่าไม่ค่ะ เค้าจะไม่ยืมใครเด็ดขาด ดิฉันพอรู้ว่าเค้าคงกลัวเสียหน้า ที่ไม่กล้าไปยืมใคร เพราะคนอื่น

มักจะมองเค้าว่าพร้อมทุกๆอย่าง อายุยังไม่มาก แต่สร้างอะไรได้หลายๆอย่าง ทั้งธุรกิจ ทั้งบ้าน รถ

ถ้าเทียบกับคนอื่นๆเพื่อนๆเค้าในรุ่นเดียวกัน เค้าคิดว่าเค้ามีมากสุด เลยไม่กล้าที่จะไปขอให้ใครมาช่วย

มาถึงจุดนั้น เหลือไม่กี่วันก้อมีกำหนดชำระหนี้ต่างๆ บ้าน 25000 รถ13000 และหนี้สินเชื่ออีก

12000 ระยะเวลาชำระไกล้ๆกันหมด และเงินแบ่งหุ้นส่วนในธุรกิจเดิมในเดือนนั้นก้อยังไม่ได้รับ

เพราะจะแบ่งกันทุกวันที่10 ของทุกๆเดือน ดิฉันต้องหาเงินอีก 20000 ไม่งั้นจะชำระหนี้ไม่ได้ อีก

อย่างก้อมีค่าใช้จ่ายอื่นๆในชีวิตประจำวันอีก กับเงินที่มีทั้งตัวแค่30000 ไม่ต้องถามถึงสามีคะ เค้า

ไม่สนใจเพราะคิดว่าดิฉันต้องแก้ปัญหาได้แน่เพราะที่ผ่านมา ดิฉันทำได้หมด เลยมองว่าครั้งนี้ คง

เหมือนครั้งก่อนๆ  ดิฉันนั่งเครียดว่าควรจะทำยังไงดี ไม่กล้าบอกพ่อแม่ บอกพี่น้อง สุดท้ายก้อมี

คนๆหนึงยื่นมือมาช่วย ขอเรียกว่าพี่ที พี่ทีเป็นรุ่นพี่ที่คณะ แก่กว่าดิฉัน3ปี เรียนจบก้อทำงานที่เดียว

กับดิฉัน พี่ทีคนนี้เคยจีบดิฉันตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งจนดิฉันเรียนจบแต่สุดท้ายก้อไม่ขยับความสัมพันธ์ พี่

ทีเป็นพี่ที่ดีมากๆถึงแม้ดิฉันไม่ได้คบกับพี่เค้า แต่พี่เค้ายังคอยช่วยเหลือเสมอมา จนเรื่องนี้ที่ดิฉัน

ขาดเงินอีก20000 พี่ทีเป็นคนให้เงินดิฉันมาจนแก้ปัญหาไปได้  ดิฉันไม่ได้ร้องขอเพียงแต่เราคุย

กันบ่อยๆเพราะทำงานที่เดียวกัน อีกอย่างก้อคุยทางแชทเฟสบุคกันเสมอ เวลาดิฉันขึ้นสเตตัส

อะไรเครียดๆพี่เค้าก้อจะถามไถ่ว่ามีปัญหาอะไร จนดิฉันได้ปรึกษา พี่ทีเลยบอกว่าเองเงินพี่ทีก่อน

มีเมื่อไหร่ก้อค่อยมาใช้คืน สรุปปัญหานั้นดิฉันผ่านมันไปได้ เพราะได้พี่ทีเข้ามาช่วย ส่วนสามีดิฉัน

เหรอคะ ไม่ถามเลยค่ะว่าดิฉันเอาเงินมาจากไหน เค้ารับรู้แค่ว่า ผ่อนแล้วครบทุกอย่าง จากที่ก่อน

หน้านั้นอารมณ์เสียตลอดช่วงที่ยังไม่มีเงินไปผ่อน พอดิฉันแก้ไปได้ กับมาครื้นเครงปกติ

มีประโยคหนึงที่ทำให้ดิฉันเจ็บปวดมาก สามีบอกว่า เค้าแต่งงานกับดิฉันแล้วชีวิตเค้าตกต่ำลง

ต้องมาเป็นหนี้ ทั้งๆที่คนที่ยื่นกู้ คือชื่อดิฉันหมด แล้วถามว่าเค้าเป็นหนี้ตรงไหน

ในเมื่อคนรับภาระคือดิฉัน

มาถึงปัญหาต่อไปที่ดิฉันได้กล่าวไว้ตั้งแต่เริ่มต้น ว่าธุรกิจเดิม มีหุ้นด้วยกัน3คน

เรามีปัญหากัน ทำให้หุ้นส่วนคนหนึงถอนหุ้นไป และบีบให้ดิฉันซื้อหุ้นในส่วนของเค้าไว้

บวกกับอยากตัดปัญหา เลยรับปากไป คิดว่าคงไปกู้แบงค์มาได้ สรุปคือกู้ไม่ผ่าน เพราะดิฉันอายุ

ยังไม่มาก บวกกับมีภาระหนี้อื่นๆเยอะ แต่ก้อโดนหุ้นส่วนบีบมาแล้ว ว่าต้องซื้อหุ้น ไม่งั้นจะแบบมี

ปัญหากัน คือทุกอย่างเหมือนมาลงดิฉันหมด หุ้นส่วนอีกคนนึงบอกเค้าไม่มีเงิน เงิน500,000 เค้า

หามาไม่ทัน ส่วนดิฉันน่ะเหรอค่ะ ยิ่งกว่าไม่ทันอีกค่ะมืดมนหมดคิดไม่ออก

โดดบีบมาว่าไม่งั้นจะขึ้นโรงขึ้นศาล ฟ้องกัน ด้วยหน้าที่การงาน ณ ปัจจุบัน จึงไม่อยากจะมีเรื่อง

ให้ฟ้องร้องเป็นประวัติติดตัวเอง เลยไปปรึกษาสามี เพราะเห็นว่าเค้ามีมรดกป็นที่ดิน ถึงแม้จะยังไม่

โอนกรรมสิทธิ์เป็นของเค้า แต่เค้าน่าจะคุยกับพ่อแม่เค้าได้ ดิฉันขอร้องให้เค้าช่วยคุยกับพ่อแม่เค้า

ให้ช่วยกู้เงินให้สัก400,000 โดยเอาที่ดินในส่วนของเค้าไปประกันกับแบงค์ เพราะที่ดินของสามี

หากตีเป็นมูลค้าซื้อขายน่าจะไม่ต่ำกว่า สองล้าน แต่นี่ขอกู้แค่สี่แสน สามีบอกไม่ช่วย ให้หาทาง

เอา เค้าไม่อยากเป็นหนี้  พ่อแม่สามีเป็นคนใจดี ฉันมั่นใจเหลือเกินว่าถ้าขอให้ท่านมาช่วย ท่าน

ช่วยแน่ แต่สามีหยิ่งเกินไปค่ะ อย่างที่บอกว่าเค้าไม่อยากให้ใครมามอง แม้กระทั่งพ่อแม่ตัวเอง ว่า

เค้ามีปัญหาทางการเงิน สุดท้ายเค้าก้อไม่ช่วย

บอกว่าถ้าจะฟ้องก้อฟ้อง เค้าไม่คำนึงถึงดิฉันเลยว่า จะเป็นยังไง

ดิฉันคิดอย่างหนักว่าไม่รู้จะหาเงินมาจากไหน จะยอมให้เรื่องฟ้องร้องเกิดขึ้นไม่ได้

ช่วงนั้นแก้ปัญหาไม่ได้ คิดไม่ตก เลยหายไปเก็บตัว ไปพักอยู่กับเพื่อนบ้าง พักที่ทำงานบ้าง

เพราะงานของดิฉันอย่างที่บอก บางคืนดิฉันก้ออยู่ทำจนเช้าอีกวัน เลยนอนที่ทำงาน

สามีเค้าไม่เคยตามหาเลยค่ะ มีบ้างที่โทรมา แต่ดิฉันรู้สึกสะอิดสะเอียนเค้ามากตอนนั้น

จนแบบไม่รับสายบ้าง บางทีโทรมาแค่ขอเงิน บอกเงินที่ใช้หมด ช่วยโอนให้หน่อย ถามว่า

ดิฉันโอนไหม ก้อโอนค่ะ คือดิฉันก้อไม่อยากให้ใครต้องมานอนหิวข้าว นึกแล้วสงสาร

คือโทรมากี่ครั้งๆช่วงที่ดิฉันพักที่ทำงานน้อยมากที่จะถามสารทุกข์สุกดิบดิฉัน เจอพี่ที

พี่ทีก้อถามว่าทำไมมานอนที่นี่ ไม่กลับบ้าน มีปัญหาอะไร คือพี่ทีเป็นห่วงมากๆ ช่วงที่พักที่

ทำงานพี่ทีจะรู้ตลอด ตอนเย็นก้อชวนไปทานข้าวหาไรมาให้กินตลอด จนแบบจากที่เราเคย

สนิทกันอยู่แล้ว เรายิ่งสนิทกันมากขึ้น เพราะเกือบครึ่งเดือนที่ดิฉันนอนที่ทำงาน ก้อจะมีพี่ที

คอยเป็นห่วง ชวนไปหาไรทาน ตอนเย็น เป็นเพื่อนปรับทุกข์ ดิฉันไม่ได้เล่าให้พี่ทีทราบถึงเงิน

ห้าแสน แต่แค่ปรับทุกข์เรื่องชีวิตครอบครัว เรื่องสามี จนวันหนึงเป็นวันหยุด แต่พี่ทีไม่ได้

หยุด ดิฉันเลยขอพี่ทีไปทำอาหารทานกันที่คอนโดพี่ที พี่ทีเองก้อยินดีให้คีย์การ์ดและกุญแจ

มา เพราะเป็นวันหยุดด้วย ดิฉันไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทเท่าไหร่ ส่วนเพื่อนที่มหาวิทยาลัย

เมื่อก่อน พอต่างคนต่างเรียนจบก้อแยกย้าย ด้วยสายงานที่เราทำก้อยิ่งหนัก ไม่ค่อยมีเวลาได้

สังสรรค์กัน ดิฉันมีพี่ทีคนเดียวในช่วงนั้นเป็นช่วงปรับทุกข์ สุดท้ายดิฉันไปคอนโดพี่ทีและ

ทำอาหารทานกัน ดิฉันรู้สึก ณ วินาที นั้นเลยว่านี่สิ คือครอบครัว ก

การนั่งทานข้าว กับคนคนนึงถึงแม้อาหารไม่ได้เลิศเลออะไร
แต่มันคือช่วงเวลาที่มีความสุข มันไม่รู้สึกอึดอัด มันมีแต่ความปลอดโปร่ง
ความเย็นสบายใจ เหมือนดิฉันได้เป็นตัวตนของตัวเอง