ครอบครัวเรามีจำนวนห้าคน เราเป็นลูกคนโต มีน้องชาย น้องสาวอีกคนละหนึ่ง
น้องชายเราห่างจากเราสามปี น้องสาวห่างห้าปี น้องชายเราเป็นออทิสติก
มีอยู่ครั้งนึงเราอายุเจ็ดปีได้ แม่เราก็พาน้องเราทั้งสองคนขึ้นกรุงเทพ บ้านเราอยู่หาดใหญ่
ตอนนั้นเราเสียใจมากบวกน้อยใจด้วย แม่ทิ้งเราให้อยู่กับพ่อสองคน เราจำได้เลยว่าเรานอนร้องไห้ทุกคืน โดนเพื่อนล้อบ้าง
แต่ตอนหลังเราก็ไม่คิดอะไรมากเพราะแม่พาน้องไปรักษา
ปีหนึ่งผ่านไปแม่ค่อยกลับมา แต่เรารู้สึกว่าแม่เปลี่ยนไป เราทำอะไรก็ไม่เคยพอใจ เราเรียนได้เกรดสี่ สอบได้โรงเรียนดังๆ ที่ติดท๊อปตอนเข้าม.1 เรียนได้เกรดสี่มาจนถึงช่วงม.3เทอมหนึ่ง ยกเว้นเทอมสองเราได้เกรดวิชาประวัติศาสตร์ไม่ดี แม่ไม่เคยชมเรา มีแต่พูดให้น้องสาวเรามองเราเป็นคู่แข่งตลอดเวลา
น้อยสาวเราห่างเราห้าปี แต่ไม่เคยเรียกเราว่าพี่ เจ๊ เจ่เจ๊เลยสักครั้ง เวลาเรียกจะเป็นไอ้ป๊อป อีป๊อป นังป๊อป ป๊อป แบบนี้ตลอด พอเราว่าน้อง แม่ก็ว่าเราว่าทำตัวให้มันเป็นพี่สิ แม่เราไม่ว่าน้องที่เรียกเราอย่างนั้น แต่กลับว่าเรา โอเคว่าบางทีเราอาจจะทำตัวเป็นพี่ที่ไม่ดีเท่าไหร่ แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้ว่าทำไมแม่ต้องว่าเราอย่างนั้นด้วย แทนที่จะว่าน้องบ้าง แล้วเวลาโมโหก็จะพาลใส่เรา ด่าเรา ตะคอกเรา เอาเราไปว่าทั้งลับหลังและต่อหน้า เล่าให้คนอื่นๆ ฟังถึงความผิดของเรา เล่าให้พ่อฟัง ด่าเราให้น้องฟัง น้องก็จะซ้ำเติมเราทุกครั้งเวลาแม่ด่าเรา มีอยู่ครั้งหนึ่งเราเอาน้องแร่ขวดเล็กๆ ราคา7บาทมากิน แม่ด่าเราว่าอะไรรู้มั้ย อีชั่ว อีเลว อีอ้อร้อ อีdok ไอ้เนรคุณ ฯลฯ น้องเราก็ด่าเราตามแม่เรา เราโกรธมากตอนนั้น เสียใจ น้อยใจด้วย แม่เราไม่ว่าอะไรน้องเราเลย ว่า ด่าเรา ตะตอกเราอย่างเดียว เวลามีของอะไรที่พ่อเราได้มา พอน้องเห็นเราอยากได้ น้องก็จะแย่ง เราก็ไม่ว่าอะไรหรอกเป็นพี่ต้องเสียสละให้น้อง ให้น้องก็ได้ ของแค่นี้ แต่รู้มั้ย ของที่เราอยากได้ทุกครั้งแล้วน้องแย่งไปจะถูกน้องเราทิ้งไว้หลังจากแย่งไปได้แล้ว แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรน้องเรา เราได้เรียนเตรียมอุดมศึกษาตอนม.4 เราก็พยายามเรียนให้ดี ได้เกรด4สามเทอมแรก ได้เกรด3.ปลายๆ อีกสามเทอมต่อมา แม่ไม่เคยชมเรา มีแต่พูดให้น้องเราแข่งกับเรา แม่เราไม่ได้ให้อะไรเราหรอกตอนที่ได้เกรดสี่ เราใจจริงก็อยากให้แม่ซื้ออะไรให้รางวัลเราบ้าง แต่เราก็ไม่กล้าบอกแม่ จนเมื่อเราสอบเข้าแพทย์ ม.รัฐชื่อดังย่านสยาม เราถึงขอแม่เราซื้อiphone แม่เราก็พยายามบ่ายเบี่ยง แต่เราก็ตื้อจนได้ แต่น้องเราไม่ต้องทำอะไร แม่ก็ซื้อipadให้ แล้วตอนซื้อมาก็แอบๆ กันไปซื้อ เพิ่งมาถามเราช่วงหลังจากซื้อเสร็จหลายสัปดาห์ว่าถ้าซื้อipadให้น้องจะว่าไรมั้ย เราก็โอเค ไม่เป็นไร แม้ในใจจะคิดว่าช่างแตกต่างกันจริงๆ เราขอแทบตาย พยายามสอบเข้าแพทย์ของม.ฬนี่(ต้องม.ฬนี่เท่านั้นด้วย ไม่งั้น แม่ไม่ซื้อให้) แต่กับน้องเราไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องมีเกรดสวยๆ ไม่ต้องสอบเข้าที่ไหนได้ มีอยู่ครั้งนึงเราก้างปลาติดคอ แบบซุ่มซ่ามอ่ะ กลืนก้อนข้าวก็แล้ว ดื่นน้ำมากๆ ก็แล้ว มันก็ไม่หลุด แล้วเวลาพูด กลืนน้ำลายมันเจ็บมากเลย มันไปติดอยู่ตรงมุมอับอ่ะ ครอบครัวเราไม่มีใครห่วงใยเราเลย ทุกคนด่า ตะคอกเรา น้องเราก็ซ้ำเติม เราร้องไห้เลย พอร้องพ่อก็ยิ่งด่า
แล้วมีอีกคือเราไปซื้อของที่ท๊อปอ่ะ ใช้ตังค์เรานะซื้อไป410บาท แม่ด่าเรา ตะคอกเราให้ไปตายเลย แม่บอกว่าจะเอายอดไปสะสมแต้มไรเนี้ยแหละ พ่อกับแม่ชอบเอาเรื่องที่เราสอบได้หมอไปอวดกับพวกญาติๆ ที่แม่โคตรเกลียด แต่ถึงจะโคตรเกลียดจนแช่งให้ตายเร็วๆ ต่อหน้าแม่ก็อีกอย่างนึง ลับหลังก็อีกอย่างนึง แม่ชอบอยากรู้เรื่องคนอื่น เที่ยวไปอยากรู้คะแนนสอบเข้าไรงี้ของลูกชาวบ้าน เราก็ระอาเต็มทนรู้สึกอายด้วย น้องเราได้ตัดฟัน เราขอแม่บ้างแม่ก็บ่ายเบี่ยง เราชอบอ่านนิยายมาก แต่แม่ไม่ให้ซื้อ เราก็เลยเอาเงินในกระปุกออมสินเราไปแอบซื้อ เราทำแบบนี้มาตั้งแต่ม.ต้น จนตอนนี้อยู่มหาลัยแล้ว แม่เราบอกว่าให้เอานิยายที่เราซื้อไปให้น้องเอาไปเปิดร้านเช่านิยายในอนาคต ตอนนั้นเราก็ไม่คิดอะไรมากหรอก แต่พอมาถึงตอนหลังบวกกับเรื่องอื่นๆ มันยิ่งทำให้เราเสียใจมาก เราคิดว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ที่เราจะกลับมาเหยียบบ้านนี้
เราต้องเรียนหนัก เครียดกับเรื่องเรียน กลับมาก็ต้องมารองรับอารมณ์คนในบ้าน เรากลับมาก็ไม่มีใครใยดีว่าเราจะไปหรือมา เราไม่อยากให้เรารู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ เมื่อคืนแม่ด่าเราลับหลังให้พ่อฟัง น้องเราก็ช่วยซ้ำเติม เราแอบได้ยิน พอเราเข้าห้องมาก็เงียบ ตอนนี้เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี อยากกลับกรุงเทพอยู่หอ ไม่ต้องเจอคนพวกนี้ แต่ก็ยังกลับไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงดี ทำเป็นยิ้มแย้มไม่รู้สึกอะไร ปล่อยไปแบบนี้ ไม่อยากพูดไม่อยากคุย จะโทรไประบายให้ใครฟังเค้าก็คงจะหาว่าเนรคุณ บางทีนะบางทีเราก็ได้แต่คิดว่าเราคงเป็นเด็กที่เค้าเก็บมาเลี้ยง