สักวา เวลา นั้นมีค่า อยากได้มา ต้องหาไว้ ใช่ซื้อขาย
คนเรานี้ มีเวลา ตั้งมากมาย จัดไม่ได้ ก็สูญหาย เสียดายจัง
ชายคนหนึ่ง ถึงงานหนัก รักครอบครัว ทุ่มสุดตัว มัวทำงาน สานความหวัง
ทุกวันไป ใช้เวลา หาสตังค์ จนกระทั่ง ลืมลูกเต้า น่าเศร้าใจ
ลูกยังเด็ก แม้เล็กอยู่ พูดรู้เรื่อง เด็กดูเซื่อง ซึมเซา เหงาไฉน
พ่อกลับบ้าน อาการนั้น หายทันใด เด็กสงสัย ไถ่ถาม ความบิดา
พ่อทำงาน ได้ชั่วโมง ละเท่าไหร่ พ่อตอบไป ได้สี่ร้อย ไม่น้อยหนา
ลูกขอยืม เงินสองร้อย สักหน่อยนา พ่อก็ด่า ว่าทำไม ใช้สิ้นเปลือง
คงเอาไป ซื้ออะไร ไร้สาระ พ่อนี้นะ ทำงานมา จนหน้าเหลือง
พอถึงบ้าน ลูกกลับย้ำ ทำขุ่นเคือง ที่คอยพ่อ รอซึมเซื่อง เรื่องนี้ฤา
หลังพ่อไป อาบน้ำมา อารมณ์ดี ลูกเรานี้ ยังเด็กหนา อย่าไปถือ
ไปหาลูก เห็นเซื่องซึม สะลึมสะลือ ร้องไห้ฮือ ลูกเสียใจ จนไม่นอน
อย่าโกรธพ่อ ขอโทษที มีของให้ กะเอาเงิน สองร้อยใส่ ไว้ใต้หมอน
เปิดหมอนมา เลอะน้ำตา จนเปียกปอน กลับมีเงิน สองร้อยซ่อน อยู่ก่อนเลย
พ่อพิโรธ โกรธและด่า ว่าไม่ถูก ทำไมลูก ซ่อนเงินไว้ ใต้เขนย
มีสองร้อย แล้วนี่นา บ้าจริงเอย ไฉนเลย จึงเอ่ยขอ พ่ออีกนา
ลูกตอบว่า จำต้องมี สี่ร้อยบาท ไม่อยากพลาด มิอาจรอ นะพ่อจ๋า
พรุ่งนี้นั้น วันเกิดหนู รู้มั้ยนา อยากเห็นหน้า พ่อสักครา เวลาเย็น
อยากซื้อหา เวลาพ่อ ขอสักหน่อย แค่สองร้อย อาจน้อยไป ไม่ได้เห็น
อยากซื้อตัว สักชั่วโมง ในตอนเย็น สี่ร้อยจึง ถึงจำเป็น เห็นพ่อชัวร์
อันเวลา นั้นมีค่า อย่าทำหาย มัวซื้อขาย หุ้นวุ่นวาย ให้ปวดหัว
เตือนแมงเม่า ชาวสินธร อย่าลืมตัว ลืมครอบครัว ลูกผัวนั้น มันไม่ดี
แบ่งเวลา หามาให้ ครอบครัวบ้าง ลูกจะได้ ไม่อ้างว้าง อย่างเรื่องนี้
ถึงเจ้านาย ให้งานเงิน เจริญดี แต่ไม่มี เวลาให้ ไร้สุขเอย
เดี๋ยวนี้แต่งสักวาแล้วมันยาวขึ้นเรื่อยๆ ทนอ่านกันหน่อยนะครับ
แต่งแบบยาวๆ ให้ถ้อยคำมันไหลมาเรื่อยๆ มันง่ายกว่าพยายามตัดให้สั้นน่ะครับ
เวลาเป็นสิ่งมีค่า ถ้าสักวายาวไป ต้องใช้เวลาอ่านมาก เลยไม่อยากเข้ามาอ่านกันรึป่าวครับ
ไม่รู้ด้วยเหตุนี้รึเปล่า เดี๋ยวนี้คนเข้ากระทู้สักวาเลยชักน้อยลงเรื่อยๆ
ถ้ายังไง ก็อย่าเล่นหุ้น อย่าทำงานกันมากเกินไป จนลืมเวลาให้ครอบครัวนะครับ
โชคดีทุกท่านนะครับ
<[^_^]> สักวา เวลา นั้นมีค่า .....อยากได้มา ต้องหาไว้ ใช่ซื้อขาย
คนเรานี้ มีเวลา ตั้งมากมาย จัดไม่ได้ ก็สูญหาย เสียดายจัง
ชายคนหนึ่ง ถึงงานหนัก รักครอบครัว ทุ่มสุดตัว มัวทำงาน สานความหวัง
ทุกวันไป ใช้เวลา หาสตังค์ จนกระทั่ง ลืมลูกเต้า น่าเศร้าใจ
ลูกยังเด็ก แม้เล็กอยู่ พูดรู้เรื่อง เด็กดูเซื่อง ซึมเซา เหงาไฉน
พ่อกลับบ้าน อาการนั้น หายทันใด เด็กสงสัย ไถ่ถาม ความบิดา
พ่อทำงาน ได้ชั่วโมง ละเท่าไหร่ พ่อตอบไป ได้สี่ร้อย ไม่น้อยหนา
ลูกขอยืม เงินสองร้อย สักหน่อยนา พ่อก็ด่า ว่าทำไม ใช้สิ้นเปลือง
คงเอาไป ซื้ออะไร ไร้สาระ พ่อนี้นะ ทำงานมา จนหน้าเหลือง
พอถึงบ้าน ลูกกลับย้ำ ทำขุ่นเคือง ที่คอยพ่อ รอซึมเซื่อง เรื่องนี้ฤา
หลังพ่อไป อาบน้ำมา อารมณ์ดี ลูกเรานี้ ยังเด็กหนา อย่าไปถือ
ไปหาลูก เห็นเซื่องซึม สะลึมสะลือ ร้องไห้ฮือ ลูกเสียใจ จนไม่นอน
อย่าโกรธพ่อ ขอโทษที มีของให้ กะเอาเงิน สองร้อยใส่ ไว้ใต้หมอน
เปิดหมอนมา เลอะน้ำตา จนเปียกปอน กลับมีเงิน สองร้อยซ่อน อยู่ก่อนเลย
พ่อพิโรธ โกรธและด่า ว่าไม่ถูก ทำไมลูก ซ่อนเงินไว้ ใต้เขนย
มีสองร้อย แล้วนี่นา บ้าจริงเอย ไฉนเลย จึงเอ่ยขอ พ่ออีกนา
ลูกตอบว่า จำต้องมี สี่ร้อยบาท ไม่อยากพลาด มิอาจรอ นะพ่อจ๋า
พรุ่งนี้นั้น วันเกิดหนู รู้มั้ยนา อยากเห็นหน้า พ่อสักครา เวลาเย็น
อยากซื้อหา เวลาพ่อ ขอสักหน่อย แค่สองร้อย อาจน้อยไป ไม่ได้เห็น
อยากซื้อตัว สักชั่วโมง ในตอนเย็น สี่ร้อยจึง ถึงจำเป็น เห็นพ่อชัวร์
อันเวลา นั้นมีค่า อย่าทำหาย มัวซื้อขาย หุ้นวุ่นวาย ให้ปวดหัว
เตือนแมงเม่า ชาวสินธร อย่าลืมตัว ลืมครอบครัว ลูกผัวนั้น มันไม่ดี
แบ่งเวลา หามาให้ ครอบครัวบ้าง ลูกจะได้ ไม่อ้างว้าง อย่างเรื่องนี้
ถึงเจ้านาย ให้งานเงิน เจริญดี แต่ไม่มี เวลาให้ ไร้สุขเอย
เดี๋ยวนี้แต่งสักวาแล้วมันยาวขึ้นเรื่อยๆ ทนอ่านกันหน่อยนะครับ
แต่งแบบยาวๆ ให้ถ้อยคำมันไหลมาเรื่อยๆ มันง่ายกว่าพยายามตัดให้สั้นน่ะครับ
เวลาเป็นสิ่งมีค่า ถ้าสักวายาวไป ต้องใช้เวลาอ่านมาก เลยไม่อยากเข้ามาอ่านกันรึป่าวครับ
ไม่รู้ด้วยเหตุนี้รึเปล่า เดี๋ยวนี้คนเข้ากระทู้สักวาเลยชักน้อยลงเรื่อยๆ
ถ้ายังไง ก็อย่าเล่นหุ้น อย่าทำงานกันมากเกินไป จนลืมเวลาให้ครอบครัวนะครับ