เข้าใจดีน้ะความรู้สึกนี้...แต่แปลกใจมั้ยครับทำไมคนที่มาเรียนต่างประเทศเกือบทั้งหมดรู้สึกแบบนี้

เริ่มเห็นรึยัละว่าอะไรคือข้อแตกต่างของการเป็นนักเรียนไทยและนักเรียนต่างประเทศ

ณ เวลานี้คุณจะรู้สึกโดดเดี่ยว อ้างว้าง และไม่มีใครเลย แต่พอเวลาผ่านไปคุณก็จะเริ่มเปิดใจรับมันได้

และเรียนรู้ที่จะอยู่กับความมรู้สึกแบบนี้ และนี่จะเป็นสิ่งที่ทำให้คุณแข็งแรงมากโดยไม่รู้ตัวในอนาคต

อย่าคิดว่าทำไมมันไม่เป็นแบบนั้นแบบนี้อย่างที่ใจคิด ให้คิดซะว่าทุกอย่างที่เราเจอในวันนี้จะเป็นประสบการณ์ที่จะหลอมรวมเรา

ให้เป็นคนที่เข้มแข็งในวันข้างหน้า คนอย่างคุณโตไปจะทำอะไรเองได้ ไม่ต้องพึ่งพาใคร เฉียบขาด

และเวลาแบบนี้แหละครับที่เราจะเริ่มมองเห็นอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับตัวเอง ซึ่งที่ผ่านมาอาจจะไม่เคยได้มีเวลาหยุดคิดทบทวน

ใช้เวลานี้ให้คุ้มค่าเถอะครับ ศึกษาตัวเองให้ถี่ถ้วนขึ้น ผมเคยผ่านมา ต้องปาดน้ำตาไม่รู้กี่ครั้งกับเรื่องนี้ แต่สุดท้ายก็ทำใจ

และเริ่มเข้าใจว่าเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงหรือเนรมิตทุกอย่างให้เป็นตามใจได้แต่เรา"เรียนรู้"ที่จะอยู่กับสิ่งที่เรามีได้

นี่คือกฎของชีวิตที่คุณจะนำไปปรับใช้ได้กับหลายๆอย่างในชีวิตมาก "เราห้ามสิ่งที่จะเกิดไม่ได้" แต่เลือกได้ว่าจะ "เล่นตามบทละครนี้อย่างไร"

ผมให้เวลาคุณ3ปีเต็มๆเลยน้ะ ลองจำสิ่งที่ผมเขียนไว้ แล้วมองย้อนกลับมาว่าคุณผ่านมันมาได้อย่างไรแล้วคุณจะภิใจมาก

โชคดีครับ นักเรียนไทยในโลกนี้ที่ไปเรียน ตปท มีอีกหลายล้านคน ไม่ใช้คุณคนเดียวที่อยู่ใน รร ที่ไม่มี นร ไทยเลย พยายามผ่านมันไปให้ได้